Οι απαγορεύσεις βλάπτουν πρωτίστως την Δημοκρατία

Η χώρα μας δεν έχει διολισθήσει εισέτι σε αντιδημοκρατικές ατραπούς ώστε να απαγορεύει την ύπαρξη και λειτουργία πολιτικών κομμάτων, όπως συμβαίνει στη Γερμανία και στην Τουρκία.

Όμως παρά τις σαφείς διατυπώσεις αρκετών Νομικών ότι εκείνο που επιχειρείται να αντιμετωπιστεί θεσμικά είναι να απαγορευτεί η συμμετοχή εγκληματικών οργανώσεων-και καταδικασθέντων στελεχών τους- στις εκλογές, η κοινή γνώμη φαίνεται να υπολαμβάνει τις εν εξελίξει διεργασίες ως απόπειρα απαγόρευσης πολιτικών κομμάτων.

Η σαφήνεια του επιστημονικού λόγου δεν αφήνει περιθώριο παρανοήσεων. Ας δούμε ενδεικτικώς ένα χαρακτηριστικό δείγμα, όπως διατυπώνεται σε πρόσφατο άρθρο του Ευάγγελου Βενιζέλου στην “Καθημερινή” (22.1.23):

“Ο εκλογικός νόμος έχει την ευχέρεια να απαγορεύσει την καταχρηστική μεταμφίεση μιας εν δυνάμει εγκληματικής οργάνωσης σε πολιτικό κόμμα που διεκδικεί να μετάσχει στην εκλογική διαδικασία. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από την απαγόρευση ή πολύ περισσότερο την διάλυση πολιτικού κόμματος. Αφορά τη νομοθετική πρόβλεψη ελάχιστων βασικών προϋποθέσεων για τη συμμετοχή μιας συλλογικής οντότητας στις εκλογές”.

Για να μη χαθούμε στα δαιδαλώδη του νομικού ενδιαιτήματος και στην (αντι)παράθεση λεγκαλιστικών προσεγγίσεων, ας μην υπεισέλθουμε σε χρήσιμες κατά τα άλλα νομικές επισημάνσεις για πτυχές της προωθούμενης ρύθμισης(π.χ. τι συμβαίνει όταν επιστρατεύονται ως στοιχεία οι δικαστικές αποφάσεις πρώτου και δεύτερου βαθμού και δεν υπάρχουν αμετάκλητες καταδίκες).

Ας μείνουμε λοιπόν στη σοφία του σαφούς: δεν θα απαγορεύεται πολιτικό κόμμα λόγω της ιδεολογίας του, αλλά εξαιτίας εγκληματικών πράξεων της ηγεσίας και των στελεχών του.

Ο προβληματισμός και η συζήτηση για την τελική ρύθμιση, παρά το ομονοείν περί τον βασικό στόχο, τον αποκλεισμό της μεταμφιεσμένης Χρυσής Αυγής(Κόμμα Κασιδιάρη), αποκάλυψαν σημαντικές διαφωνίες επι της αρχής.

Δηλαδή, κατά πόσον η προτεινόμενη θεσμική παρέμβαση ποινικοποιεί τις ιδεολογικές ορίζουσες πολιτικών κομμάτων και μορφωμάτων που κατέρχονται στον εκλογικό στίβο

Συγκεκριμένα εκφράζονται φόβοι ότι η κυβερνητική πρόταση ενδέχεται να προνοεί τον μελλοντικό αποκλεισμό κομμάτων της Κομμουνιστικής Αριστεράς, όπως ήδη συμβαίνει σε χώρες της Βαλτικής.

Ηδη στο πεδίο της πολιτικής αρθρογραφίας εμφανίστηκε εκ νέου η θεωρία των δύο άκρων (ναζισμού/κομμουνισμού) και διατυπώθηκε ευθέως η άποψη ότι ο αποκλεισμός και η απαγόρευση πρέπει να περιλαμβάνει και τα (κομμουνιστικά) κόμματα που καταστατικώς έχουν στόχο την κατάλυση του αστικού/δημοκρατικού καθεστώτος.

Δεν θα ασχοληθούμε με την επιφανειακή αυτή προσέγγιση-και εν τέλει ανίερη ταύτιση– η οποία ανεπίτρεπτα συγχέει την όντως αυταρχική, αντιδημοκρατική φύση του “Υπαρκτού” με την εγκληματική, φυλετικής φύσεως και άκρως ρατσιστική, πολιτική των ναζί.

Το ζήτημα που θέτει η στήλη, τουλάχιστον ως υλικό προβληματισμού, είναι άλλο: γιατί να μην υπάρχουν ελεύθερα, διεκδικώντας την λαϊκή ψήφο, ακόμη και κόμματα φρικώδους ιδεολογίας και ανατρεπτικών προθέσεων, αν η ηγεσία και τα στελέχη τους δεν προτρέπουν και δεν επιδίδονται σε εγκληματικές πράξεις ή δεν έχουν καταδικαστεί ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης και δεν προσανατολίζονται σε ανατροπή του δημοκρατικού καθεστώτος δια των όπλων;

Τι έχει να φοβηθεί η σύγχρονη Δημοκρατία από φαιά φληναφήματα και από “επαναστατικές” κροτίδες; Νιώθει τόσο ευάλωτη και φοβική απέναντι σε ιδεολογικά αναπτύγματα ενός αραχνιασμένου κόσμου που επιδιώκει την αντικατάσταση της δημοκρατικής τάξης από καθεστώτα φασιστικής εμπνεύσεως ή ολοκληρωτικού προσήμου, δήθεν λαϊκού;

Αν αυτό συμβαίνει, και η Δημοκρατία νιώθει ότι υπολείπεται ιδεολογικά έναντι των δεδηλωμένων εχθρών της, αν τρομάζει από την δυναμική και την επιρροή αντιδημοκρατικών ιδεών, τότε είναι προφανές ότι η Δημοκρατία πάσχει εγγενώς.

Και οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία επιζητεί άλλο σύστημα διακυβέρνησης και πολιτικής/οικονομικής διάρθρωσης, αδιαφορώντας αν δια της ελεύθερης ψήφου της συντελεί στην απεμπόληση στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών και, εν τέλει, στην κατάλυση του Δημοκρατικού καθεστώτος.

Διατείνονται ορισμένοι ότι η Δημοκρατία οφείλει να δρά προληπτικώς και να θωρακίζεται θεσμικά, έναντι των πάσης φύσεως φαιών με απαγορεύσεις κλπ, διότι οι ιδέες των Σχηματισμών αυτών, καλλιεργούν το έδαφος για την εμφάνιση φασιστικής δυναμικής, έστω και αν λείπουν οι προτροπές για βία και εγκληματικές ενέργειες.

Ο ισχυρισμός αυτός πάσχει σοβαρά. Πρώτον, διότι υποτιμά την δύναμη των δημοκρατικών ιδεών και κατακτήσεων και, δεύτερον, γιατί περιφρονεί προκλητικά την πολιτική ευαισθησία και τις δημοκρατικές αρχές της πλειονότητος, την οποία φαίνεται να θεωρεί έρμαιο του σκοταδιστικού μαύρου και άθυρμα τυχοδιωκτών.

Επιμύθιον: η Δημοκρατία δεν έχει λόγο να φοβάται την κυκλοφορία των ιδεών, ακόμη κι αν ορισμένες εξ αυτών τυγχάνουν φρικώδεις και ανατριχιαστικές. Προπάντων δεν επιστρατεύει ποτέ τα όπλα των εχθρών της. Τις απαγορεύσεις και την φίμωση. Γιατί τότε αρχίζει να τους μοιάζει…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις