Οι “αχρείαστες διασωληνώσεις” και ο αξιοπρεπής θάνατος

Ο κύριος Γιάννης , 90 ετών, έκανε το εμβόλιο. “Είμαι καρδιακός, κλεισμένος μες στο σπίτι τόσο καιρό. Έχω στεναχωρηθεί πολύ με όλη αυτή την κατάσταση, δεν μπορώ πια. Είμαι από την Άνδρο και θέλω να ξαναπάω στο νησί”. Αυτά δήλωσε στην κάμερα των τηλεοράσεων ο κύριος Γιάννης, το πρωί του Σαββάτου, κάτω από τη βροχή, λίγο πριν κάνει το εμβόλιο. Τα μάτια του βουρκωμένα, κόκκινα. Μάτια που έχουν ζήσει τη ζωή, 90 χρόνια τώρα, μάτια που θέλουν να δουν τον έξω κόσμο, να τον χορτάσουν μέχρι τη τελευταία στιγμή. Να τον ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων. Κάποιος θα πει πως είναι πλήρεις ημερών, άλλοι θα πουν, οι “ηλικιωμένοι ας φύγουν”, άλλοι πως η γρίπη πάντα χτυπάει πιο σθεναρά αυτές τις ηλικίες. Παράλληλα άκουγα τον πρωθυπουργό στη Βουλή, στη συζήτηση της προηγούμενης Παρασκευής, να λέει πως “οι διασωληνώσεις δεν προσφέρουν κάτι σε πολλούς”, σε μια δήλωση που απηχεί εν πολλοίς τη φιλοσοφία των κυβερνητικών χειρισμών, την ώρα που η τελευταία ανθρώπινη πράξη, ο θάνατος, απογυμνώνεται από τον σεβασμό.

Η ομολογία του πρωθυπουργού είναι απολύτως κυνική και θα είχε νόημα αν οι υπόλοιπες πολιτικές που υποστηρίζει, μπορούσαν να απαλύνουν το πρόβλημα. Όμως δεν μπορούν. Μη ξεχνάμε ότι το κεντρικό αφήγημα μέχρι σήμερα ήταν πως, παρά την ασφυκτική πίεση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, το σύστημα άντεξε και όσοι χρειάστηκαν μια κλίνη σε ΜΕΘ την είχαν. Πλέον η “γραμμή” γίνεται – δια κυβερνητικά χείλη – πως “οι γιατροί αποφασίζουν τη διασωλήνωση ή όχι των ασθενών. Το επιχείρημα που ακούγεται, και στο οποίο αναφέρεται και η αντιπολίτευση, (ότι οι περισσότεροι θάνατοι γίνονται εκτός ΜΕΘ) θα είχε βάση αν υπήρχαν αιτήματα ασθενών να χρειάζονται εντατική και να μην υπήρχε κρεβάτι”.

Οι παραπάνω πρωθυπουργικές αιτιάσεις θα παρουσίαζαν μια απολύτως λογική υπόσταση και θα ηχούσαν ως ρεαλιστικές, αν το σύστημα υγείας της χώρας μας ήταν αρραγώς προετοιμασμένο. Αν δηλαδή πριν ξεσπάσει η κρίση είχαμε επάρκεια σε ΜΕΘ, σε υγειονομικό προσωπικό, αν πληρώνονταν επαρκώς οι εφημερίες, αν έβγαιναν οι βάρδιες, αν υπήρχαν ιατρικά υλικά, αν είχαμε προσλήψεις μονίμων γιατρών και νοσηλευτών, αν και αν.

Ακολούθως, περιμένουμε πλέον τα εμβόλια ως λυτρωτικό μάννα εξ ουρανού. Ακόμη κι εδώ όμως, υπάρχει αδιαφάνεια.

Ο κ. Μητσοτάκης, μιλώντας την περασμένη Τρίτη στον Νίκο Χατζηνικολάου, έλεγε ότι μέχρι τον Μάρτιο θα έχουν εμβολιαστεί 2.000.000 συμπολίτες μας.

“Θα έχουμε στο πρώτο τρίμηνο περί τα 4.000.000 δόσεις μέχρι τέλη Μαρτίου. Άρα θα μπορούμε να έχουμε εμβολιάσει κοντά στα 2.000.000 συμπολίτες μας”, δήλωσε χαρακτηριστικά.

Μόνο που λίγες ώρες αργότερα, ο Βασίλης Κικίλιας, διέψευδε πλήρως τις προηγούμενες δηλώσεις του Πρωθυπουργού, ξεκαθαρίζοντας πως έως το τέλος Μαρτίου θα έχουμε συνολικά 1.630.000 δόσεις εμβολίων, οι οποίες αρκούν για τον εμβολιασμό περίπου 800.000 πολιτών. “Μέχρι τον Μάρτιο θα έχουμε 1,3 εκατομμύρια εμβόλια της Pfizer και 300-330.000 της Moderna”, σημείωνε ο υπουργός Υγείας, για την ακρίβεια των λόγων.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν με τον πλέον σαφή τρόπο το γιατί ο πολιτικός άρχων της χώρας, και ο οποιοσδήποτε πολιτικός που διοικεί, δεν δικαιούται να μιλάει με όρους λογιστικούς περί εντατικών μονάδων και διασωληνώσεων. Η δουλειά των πολιτικών είναι να διασφαλίσουν την αξιοπρέπεια στις ζωές και στον θάνατό μας. Όσο εργαλειοποιούνται οι άνθρωποι για να εξυπηρετηθούν πολιτικές δηλώσεις, όσο μας αντιμετωπίζουν ως αριθμούς με τρόπο τεχνοκρατικό, τόσο θα απαξιώνεται η ποιότητα της ύπαρξής μας. Της καθημερινής μας ύπαρξης, όχι της ύπαρξης με τη φιλοσοφική έννοια του όρου.

Η σκληρή και επίμονη αλήθεια είναι πως ο κορονοϊός έχει φέρει στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες του συστήματος, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Από την άλλη, μαζί με τις αποστάσεις, τα μέτρα προφύλαξης, τα αντισηπτικά, τα γάντια και τις χαμένες αγκαλιές, μας κάνει να χάσουμε δικούς μας ανθρώπους χωρίς να μπορούμε να τους χαιρετίσουμε καν. Πορευόμαστε όλο και πιο μόνοι, απομονωμένοι, ο καθένας με τις αγωνίες του και τον δικό του αγώνα, αλλά και με την ελπίδα πως όλο αυτό θα τελειώσει μια μέρα. Είναι χρέος μας να αγωνιστούμε για τον αξιοπρεπή θάνατο. Γιατί ο αξιοπρεπής θάνατος συνεπάγεται μια αξιοπρεπή ζωή, και αντιστρόφως. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν θα μείνουμε “αθάνατοι” ή αν θα γεμίσουμε τις ΜΕΘ, το ζήτημα δεν είναι αν θα κάνουμε επικοινωνιακή διαχείριση και αν θα πάρουμε τις επόμενες εκλογές με οποιοδήποτε τίμημα. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας στις μεγαλύτερες χαρές και στις πιο δύσκολες στιγμές μας, γνωρίζοντας πως η κυβέρνηση απευθύνεται στον λαό της, αν όχι με όρους ειλικρίνειας, τουλάχιστον με όρους διαφάνειας. Αυτό είναι το μόνο αναφαίρετο δικαίωμα που κανείς κυβερνήτης και κανείς αντιπολιτευόμενος, δεν μπορεί να μας το αποστερήσει με κανένα τρόπο. Αυτό είναι το αναφαίρετο δικαίωμα, υπερκομματικά.

Γιατί ξέρετε κάτι; Ο κύριος Γιάννης που δεν μπορεί να πάει στο νησί του και να χαιρετίσει τους αγαπημένους του, και ο κύριος εκάστοτε υπουργός ή καρεκλοκένταυρος Δελφίνος, δεν βράζουν στο ίδιο καζάνι. Αν δεν παλέψουμε ως νεώτεροι για τον ηλικιωμένο κύριο Γιάννη, για την αλήθεια που δικαιούται, θα έχουμε χάσει το μέλλον μας, μέσα από τα ίδια μας τα χέρια.

ΥΓ. Όσο για τους αρνητές της μάσκας και της πανδημίας; Μια βόλτα από τα νοσοκομεία αναφοράς, θα τους επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και ίσως τότε συνταχθούν με εκείνους που δίκαια ανησυχούν για όσα βλέπουν.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr