Οι δανειστές βγάζουν… κοράκια από το καπέλο

Τα κοράκια των αγορών είναι οι εταιρείες που κάνουν μπίζνες πάνω στην απόγνωση, καθώς ο στρατηγικός προσανατολισμός τους είναι η εκμετάλλευση των ευκαιριών από τις πτωχεύσεις, ή γενικότερα τις αναδιαρθρώσεις και τις ανακεφαλοποιήσεις, όταν εταιρείες που πνίγονται αναζητούν “λευκό ιππότη”, αν και “ιππότες” δεν υπάρχουν πια καθώς τους πάτησε το τρένο της κρίσης.

Πολύ συχνά αυτές οι εταιρείες που ειδικεύονται στις “μπίζνες της δυστυχίας” στρέφονται συστηματικά και στο real estate και διαχειρίζονται funds που “εστιάζουν σε διάφορους τύπους ευκαιριών ακίνητης περιουσίας από πτώχευση”.

Όταν τέτοιες εταιρείες βρίσκονται να κατέχουν και καθοριστικά ποσοστά μετοχών “συστημικών τραπεζών” το σχέδιο γίνεται προφανές, το παζλ ολοκληρώνεται και ο… δράκος της ιστορίας μάς αποκαλύπτεται.

Γιατί, τι καλύτερο για μια τέτοια εταιρεία από την δυνατότητα την ώρα που θα συζητείται η αναχρηματοδότηση ή το κλείσιμο μιας επιχείρησης, την ώρα που θα βγαίνουν στο σφυρί τα κόκκινα δάνεια, την ώρα που θα αποφασίζεται η πολιτική της τράπεζας, να βρίσκεται και στις “δυο πλευρές του τραπεζιού”;

Και στην καρέκλα του fund που κάνει μια προσφορά για κάποια από τα κόκκινα δάνεια της τράπεζας, και στην καρέκλα του τραπεζικού στελέχους που καθορίζει την τιμή πώλησης. Και εκπρόσωπος των “ιπποτών” που διεκδικούν μια εταιρεία αλλά και -ταυτοχρόνως- εκπρόσωπος αυτών που ορίζουν το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης και τους όρους με τους οποίους μπορεί να υπάρξει συμφωνία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμα και η (όποια) πολιτική της κυβέρνησης εξοβελίζεται και δεν τίθεται στη συζήτηση ούτε καν σαν μια από τις πολλές παραμέτρους. Όπως επίσης -στο βωμό του άμεσου τεράστιου κέρδους- δεν γίνεται καμιά συζήτηση για “παραγωγική ανασυγκρότηση”, “αναπτυξιακές επιλογές” και “κοινωνικά πρόσημα”. Και βέβαια, σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν μπαίνει στο τραπέζι είναι ποια λύση είναι προσφορότερη για τους απλούς ανθρώπους που επηρεάζονται δραματικά από όλο αυτό το αλισβερίσι και από την επερχόμενη ολοκληρωτική παράδοση των τραπεζών στα αρπακτικά funds.

Γιατί οι αριθμοί για τα κόκκινα δάνεια είναι αμείλικτοι: Περίπου 400.000 στεγαστικά “πακετάρονται” για πώληση, από δίπλα άλλα τόσα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια, ενώ σχεδόν δύο εκατομμύρια καταναλωτικά περιμένουν την “σειρά τους”. Και όλα αυτά ενώ οι δανειστές συζητούν… μεταξύ τους -έχοντας βέβαια σε ανοιχτή γραμμή τούς κάθε λογής παράγοντες των αγορών- ποιοι θα είναι οι εκλεκτοί που θα αναλάβουν μέσω του ΤΧΣ να ολοκληρώσουν μέχρι κεραίας το σκηνικό, τοποθετώντας στις διοικήσεις των τραπεζών τους “δικούς τους” μνημονιακούς και νεοφιλελεύθερους παράγοντες.

Διόλου τυχαία, το όνομα που ακούγεται περισσότερο αυτή τη στιγμή για το “τιμόνι” του ΤΧΣ είναι του Μάρεκ Μπέλκα, που υπήρξε… Τόμσεν, καθώς διατέλεσε υπεύθυνος ευρωπαϊκών υποθέσεων του Ταμείου, και… Στουρνάρας, καθώς υπήρξε επικεφαλής της πολωνικής κεντρικής τράπεζας, αλλά και… Τουσκ, καθώς ήταν κάποτε και πρωθυπουργός της Πολωνίας.

Και επειδή τα πάντα είναι πολιτική, και αυτές τις μέρες έχει σηκωθεί πολύς κουρνιαχτός για το “plan B” και το “plan X”, ας σημειώσουμε ότι ο κ. Μπέλκα είναι υποστηρικτής του… διπλού νομίσματος για την Ελλάδα, ευρώ για… έξω και “χαρτιά” ελληνικής κοπής για μέσα! Όπως επίσης είναι και “οπαδός” της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, σαν κι αυτήν που σχεδιάζει ο Σόιμπλε.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.