Οι δύο “γάμοι” του Μητσοτάκη που τον κρατάνε κυρίαρχο…

Με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη συμβαίνει κάτι που δεν έχει συμβεί με κανέναν άλλο συντηρητικό πρωθυπουργό και αρχηγό κόμματος στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης. Από τη μια εμφανίζεται με “κεντρώο”, “μεταρρυθμιστικό”, “εκσυγχρονιστικό” (ή όπως αλλιώς λέγεται) πρόσωπο και από την άλλη στεγάζει στη ΝΔ ακραία πρόσωπα και απόψεις.

Αυτό φαίνεται πιο καθαρά από τον χειρισμό στο θέμα του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομόφυλων ζευγαριών, το οποίο σχεδόν μονοπωλεί εσχάτως την επικαιρότητα.

Αυτό που (θα) κάνει η κυβέρνηση είναι αυτονόητο για κάθε κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Νομοθετεί την ισότητα στο γάμο, κάτι που ισχύει ήδη σχεδόν σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Είναι μεν αυτονόητο, αλλά όχι και τόσο για μεγάλο κομμάτι του στελεχικού δυναμικού της ΝΔ και, πολύ περισσότερο, για τους (πολλούς) ψηφοφόρους της που κινούνται στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος.

Αρκεί να θυμηθούμε, πρώτον, ότι η ΝΔ της δεκαετίας του’80 καταψήφισε όλες τις αλλαγές που έφεραν κοσμογονία στο Οικογενειακό Δίκαιο (πολιτικός γάμος κ.α) και συντάχθηκε απολύτως με την ακραία κινδυνολογία της αντιδραστικής ηγεσίας της Εκκλησίας.

Αρκεί να θυμηθούμε, δεύτερον, ότι η ΝΔ της δεκαετίας του 2000 “καταψήφισε” την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες. Μάλιστα, τόσο ο τότε αρχηγός της Κώστας Καραμανλής όσο και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης (πατέρας του σημερινού) είχαν σπεύσει να υπογράψουν στο “δημοψήφισμα” του τότε Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου.

Αρκεί, τρίτον, να θυμηθούμε ότι το 2015 οι περισσότεροι βουλευτές της ΝΔ είχαν καταψηφίσει το Σύμφωνο Συμβίωσης (ο Κυριάκος Μητσοτάκης -που δεν ήταν ακόμη αρχηγός- και άλλοι 18 το είχαν υπερψηφίσει).

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ κάνει ένα θετικό πολιτικό άλμα αποφασίζοντας να θεσπίσει το γάμο των ομοφύλων. Και πρέπει να της αναγνωριστεί, ανεξαρτήτως των πολλών “όχι” ή αποχών βουλευτών της, που θα εμφανιστούν στην ψηφοφορία.

Ταυτόχρονα, ο κ. Μητσοτάκης επιδίδεται σε αξιοπρόσεκτες ασκήσεις ισορροπίας. Πρώτον, αντιμετωπίζει μεν συγκαταβατικά τις σκοταδιστικές αντιδράσεις της Ιεραρχίας, αλλά την ίδια στιγμή τις αγνοεί κιόλας, δηλώνοντας ότι η Εκκλησία δεν νομοθετεί. Αυτονόητο, αλλά και αξιοπρόσεκτο για συντηρητικό κόμμα. Και, δεύτερον, δίνει τη διέξοδο της αποχής στον Μάκη Βορίδη και όποιον άλλον υπουργό θεωρεί έγκλημα καθοσιώσεως το να επιτραπεί ο γάμος σε μη ετερόφυλα ζευγάρια.

Κανονικά μέλος της (οποιασδήποτε) κυβέρνησης που δηλώνει ότι διαφωνεί με απόφασή της δεν έχει θέση σε αυτήν. Παραιτείται ή τον αποπέμπει ο πρωθυπουργός. Επειδή, όμως, το επίμαχο νομοσχέδιο θα ψηφιστεί οπωσδήποτε και με ψήφους βουλευτών της αριστερής αντιπολίτευσης (εδώ ταιριάζει η ρήση ο Μητσοτάκης “κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα”), ο Βορίδης και όποιος άλλος διαφωνών υπουργός θα παραμείνουν στην κυβέρνηση επιλέγοντας την αποχή από τη συγκεκριμένη ψηφοφορία. Τη διέξοδο αυτή τους την έδωσε ο πρωθυπουργός. Όμως, οτιδήποτε άλλο (πχ καταψήφιση από υπουργό) θα είναι στραπάτσο για τον ίδιο.

Κάπως έτσι, πατώντας σε δύο βάρκες, ο κ. Μητσοτάκης πετυχαίνει “με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”. Και το πρόβλημα των ομοφύλων θα λύσει (αδιανόητο μέχρι πρότινος για συντηρητική κυβέρνηση) και την ακραία δεξιά πτέρυγα της ΝΔ δεν θα χάσει.

Οι δύο αυτοί “γάμοι” του κ. Μητσοτάκη -ο σταθερός με το κομμάτι της ακροδεξιάς και ο περιστασιακός με πιο ανοιχτόμυαλα εκλογικά στρώματα άλλης πλευράς- κάθε άλλο παρά ζημιά του κάνουν. Σε αυτές τις “διγαμίες” μπορεί να γκρινιάζουν και οι δύο, αλλά στο τέλος βολεύονται και οι δυο…