Οι “επιτελικοί” παραδόθηκαν στον λαϊκισμό

Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ζήτησε και πήρε την εξουσία τον Ιούλιο του 2019 με δύο βασικούς πυλώνες ιδεολογικοπολιτικής συμπεριφοράς. Ο πρώτος ήταν ο αντικρατισμός ο οποίος υποτίθεται ότι συγκρουόταν με τον κρατισμό των τότε κυβερνώντων. Το πως κατέληξε όλο αυτά τα τελευταία έξι χρόνια το κατέγραψε εύστοχα σε προηγούμενο σχόλιό του ο Γιώργος Καρελιάς.

Ο έτερος πυλώνας είχε να κάνει με το δίπολο λαϊκισμός-αντιλαϊκισμός. Στη θεωρία η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αποτελούνταν από έξαλλους, αιθεροβάμμονες λαϊκιστές οι οποίοι με την πολιτική τους πρακτική απειλούσαν τη δημοσιονομική πορεία της χώρας και επιχειρούσαν να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών μοιράζοντας επιδόματα.

Στη θεωρία επίσης, η κυβέρνηση των αρίστων του κ. Μητσοτάκη θα αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας τον λαϊκισμό τον οποίο θα πολεμούσε σε κάθε τομέα της κυβερνητικής πολιτικής αποδεικνύοντας στην πράξη ότι διαπνέεται από πολιτική υπεθυνότητα και μέτρο.

Ολα αυτά το 2019. Γιατί το 2025 έχει ήδη αποδειχθεί ότι τα κυβερνητικά σχήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ λαϊκισμού και παροχολογίας. Τόσο πολύ που αν από τα χείλη του Πρωθυπουργού ξεφύγει πάλι ο όρος λαϊκισμός με προορισμό τους πολιτικούς αντιπάλους του, θα μπορούμε να ισχυριστούμε άνετα ότι πρόκειται για αντιποίηση αρχής!

Γιατί θα μιλήσει για λαϊκισμό ποιος; Αυτός που μοιράζει καθρεφτάκια για ιθαγενείς στους συνταξιούχους και τους ΑμΕΑ με χαρτζιλίκι 250 ευρώ μία φορά το χρόνο και που μάλιστα είχε απαξιώσει παλαιότερα την 13η σύνταξη που έδωσε υπό τη μορφή μερίσματος η κυβέρνηση Τσίπρα;

Θα μιλήσει για λαϊκισμό αυτός που στην προσπάθειά του να εξευμενίσει την οργή των ενοικιαστών για την ανύπαρκτη πολιτική για τον έλεγχο του ύψους των ενοικίων, θεσμοθέτησε-άκουσον, άκουσον- την επιστροφή ενός ενοικίου το χρόνο;

Το εν λόγω μέτρο αποτελεί ουσιαστικά επιδότηση της αισχροκέρδειας και δεν αποκλείεται να πυροδοτήσει νέες αυξήσεις από την πλευρά των ιδιοκτητών.

Δεν είναι αυτά βέβαια τα μοναδικά παραδείγματα που καταδεικνύουν ότι η κυβέρνηση φλερτάρει εντόνως με τον λαϊκισμό. Απλώς πρόκειται για τα πιο πρόσφατα. Διότι, αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα θυμηθούμε την άκρως επιζήμια για τη χώρα στάση της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει φέρει στη Βουλή τα μνημόνια που απορρέουν από την εν λόγω Συμφωνία, φοβούμενη τον Αντώνη Σαμαρά και τους βουλευτές της επιρροής του, την απίστευτη κωλοτούμπα του Πρωθυπουργού στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και την..παραδοχή (μετά την εκλογική νίκη Τραμπ) ότι τα φύλα είναι δύο και μόνο κτλ. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό!

Κατανοούμε βέβαια τη στάση του Πρωθυπουργού. Πιέζεται δημοσκοπικά σε απίστευτο βαθμό και ήδη η μουρμούρα έχει φτάσει μέχρι την κοινοβουλευτική του ομάδα. Οι δελφίνοι, την ίδια ώρα, ακονίζουν τα ξίφη τους για τη μάχη της διαδοχής. Τα άλλοτε φίλια ΜΜΕ τώρα επιδεικνύουν μία τελείως διαφορετική στάση.

Αν όμως η πολιτική ήταν ζήτημα αρχών για τον Πρωθυπουργό, όλα τα παραπάνω δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα. Για τον κ. Μητσοτάκη όμως η πολιτική είναι άθλημα ευκαιρίας. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες αναζητά, πρωτίστως, τη δική του πολιτική επιβίωση και ύστερα του κόμματός του (ξέροντας καλά ότι για τη δεξιά δεν υπάρχει πιο αποτελεσματική συγκολλητική ουσία από την εξουσία).

Και εν τέλει, υπό αυτά τα δεδομένα, η στάση του δεν εκπλήσσει. Καιροσκοπική τακτική ακολούθησε ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης, την ίδια τακτική ακολουθεί και στην εξουσία. Η αυλή των προθύμων (που εμπεριέχει και συναδέλφους μας δημοσιογράφους) όλα αυτά δεν πρόκειται να τα παρατηρήσει ποτέ. Για τον ελληνικό λαό εν γένει όμως ίσως έχει αρχίσει η ώρα της ολοκληρωτικής αποκαθήλωσης.