Οι κάλπες της απάθειας, κρύβουν μεγάλους κινδύνους

Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αν κάτι κάνουμε καλά, οργανωμένα και ολοκληρωμένα σε αυτό τον τόπο, είναι οι εκλογές. Όλα λειτουργούν ρολόι. Δυστυχώς μόλις κλείσουν οι κάλπες, όλα αλλάζουν. Το επόμενο λεπτό επιστρέφουμε στις συνήθειες της διάψευσης των προεκλογικών υποσχέσεων, στο φαινόμενο των “κοψοχέρηδων” ψηφοφόρων και της αδυναμίας διακυβέρνησης της χώρας.

Η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, βρίσκει τους πολίτες όχι οργισμένους, αλλά κουρασμένους και απαθείς, καθώς στερείται της σύγκρουσης διαφορετικών αφηγημάτων, όπως οι προηγούμενες, με τελευταίο φυσικά το δίπολο “Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο”. 

Αυτό τώρα δεν υπάρχει, όχι επειδή έπαψαν να υπάρχουν οι αντίθετες φωνές προς τα μνημόνια, αλλά επειδή τα όσα ζήσαμε μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, δείχνουν ότι πλην της πρότασης του ΚΚΕ, που όμως οι πολίτες δεν θέλουν να ακούσουν, δεν υπάρχει καμία άλλη ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση.

Και ο Λαφαζάνης; Η Κωνσταντοπούλου; Το αντιμνημονιακό μέτωπο; Οι πρωταγωνιστές του μετώπου, δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα της χρηματοδότησης, όπως δεν απαντούσε και ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά. Το ποντάρισμα στην αλλαγή στάσης της Ευρώπης, δεν βγήκε και ο πρωθυπουργός συνθηκολόγησε. Η θέση της Αριστερής Πλατφόρμας για έξοδο από την ευρωζώνη τώρα και όχι για προετοιμασία εξόδου (κάτι που θα πάρει καιρό και θα χρειαστεί θυσίες και λαϊκή υποστήριξη), δεν είναι ολοκληρωμένη, δεν απαντάει σε βασικά ερωτήματα του πώς θα γίνει, βασίζεται στην καλοσύνη των ξένων και δεν αναλύει με ακρίβεια τις συνέπειες.

Είναι δηλαδή αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, με τη διαφορά όμως ότι έχουν μεσολαβήσει 7 μήνες, η απειλή εξόδου από το ευρώ, η στροφή Τσίπρα και κυρίως, η στάση των πολιτών απέναντι στο ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Δεν έχουν αλλάξει ακόμα οι ισορροπίες τόσο, ώστε να διαγραφεί το “με κάθε τρόπο”, από τη φράση “εντός ευρώ με κάθε τρόπο”.

Δεν έχει μεγαλώσει αρκετά, η στρατιά των απελπισμένων. Οι πολίτες δείχνουν να θέλουν ακόμα το ευρώ. Αν θα το θέλουν σε ένα χρόνο από σήμερα, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει, αλλά τώρα με αυτά τα δεδομένα πάμε στις κάλπες.

Είναι γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η θέληση του ελληνικού λαού να πολεμήσει και να ρισκάρει τα κεκτημένα του (όποια του έχουν απομείνει μετά από 6 χρόνια μνημονίων), δεν έχει εκφραστεί οργανωμένα και με ηχηρό τρόπο. Εκτός και αν κάποιος θεωρεί ότι οι “κατάρες” και τα οργισμένα μηνύματα στα Social Media, πριν πάρουμε τις θάλασσες και τα βουνά, είναι ο κατάλληλος τρόπος αντίδρασης, αφενός απέναντι σε ένα ακόμα δυσβάστακτο μνημόνιο, αφετέρου απέναντι στην αθέτηση της βασικής προεκλογικής υπόσχεσης του Αλέξη Τσίπρα, για το σκίσιμο των μνημονίων.

Έχοντας από τη μία τα κόμματα του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ,  να παλεύουν να ξεχωρίσουν το ένα από το άλλο (δύσκολο εγχείρημα), από την άλλη την πρόταση του ΚΚΕ, που δεν εισακούγεται και την υποτιθέμενη πρόταση Λαφαζάνη, βαδίζουμε σε μια αναμέτρηση, χαμηλού ενδιαφέροντος, αλλά ιδιαίτερα κρίσιμη και για την κοινωνία, την οικονομία, αλλά κυρίως για τη Δημοκρατία και τη σχέση των πολιτών με την πολιτική.

Αν υποθέσουμε ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα σχηματιστεί κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το μνημόνιο, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει τα ισοδύναμα και όχι απλώς να υποσχεθεί ότι θα τα βρει. Το τι θα συμβεί στην ελληνική οικονομία, σε 2-3 μήνες, όλοι το γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν το παραδέχεται. Γι’ αυτό άλλωστε πήγαμε και σε εκλογές άρον άρον. Μετά θα έρθει ο ΕΝΦΙΑ, να κάνει παρέα στον ΦΠΑ, που ήδη ροκανίζει τα εισοδήματα των ασθενέστερων.

Το δεύτερο και σημαντικότερο, είναι ότι όποιος εκλεγεί, όποιος δηλαδή κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, βάσει μιας πρότασης που θα παρουσιάσει, θα πρέπει να κάνει πράξη τις δεσμεύσεις του, όποιες και αν είναι αυτές. Μπορεί να έχουμε πάθει μιθριδατισμό στο ψέμα και στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, αλλά πλέον η εξαπάτηση και η διαστρέβλωση του νοήματος της ψήφου του ελληνικού λαού γίνεται απροκάλυπτα και αυτό είναι παιχνίδι με τη φωτιά.

Η ανακολουθία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η απαξίωση της Δημοκρατίας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν ο λαός ψηφίζει άλλα και άλλα εφαρμόζονται, πολύ πιο σύντομα από όσο νομίζουμε, το πολίτευμα θα κινδυνέψει γιατί θα έχει αυτοακυρωθεί στη συνείδηση των πολιτών.

Υπάρχει και ο φορέας για να γίνει αυτό. Το κόμμα, που τώρα κρύβεται πίσω από αστικές ευγένειες και έχει κρύψει το μαχαίρι στο θηκάρι για λίγο καιρό, το κόμμα που ακόμα και θεσμικοί παράγοντες, χάρη στην επονείδιστη και απεχθή τυπολατρία τους, αντιμετώπιζαν επί 7 μήνες με το “σεις” και με το “σας”.

Ας το θυμούνται αυτό όσοι αθετούν υποσχέσεις και δηλώνουν περήφανοι, όσοι υπόσχονται δίκαιη κατανομή των βαρών και ισοδύναμα και στη συνέχεια τα ξεχνάνε, όσοι κρύβονται απροετοίμαστοι πίσω από εύκολες λύσεις και όσοι εκμεταλλεύονται ζητήματα όπως η ανεργία, η ασφάλεια και το μεταναστευτικό, για να κάνουν μικροπολιτική.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι Διευθυντής Σύνταξης του News247.gr