Οι κενές υποσχέσεις του κ. Μερτζ περί “ανεξάρτητης” Ευρώπης

Ο επόμενος Καγκελάριος της Γερμανίας ανακοίνωσε ότι, με την βοήθεια του Σοκ του Τραμπ, ξεπέρασε το κόλλημά του με τον Ατλαντισμό και, ως νέος Ντε Γκολ, θέλει τώρα μια ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ Ευρώπη.

Ακούγεται υπέροχο: Μια Ευρώπη που έχει κατακτήσει την ανεξαρτησία της από τις ΗΠΑ. Ωραία, κ. Μερτζ, αλλά πως ακριβώς προτείνετε να επιτευχθεί αυτό όταν το κόμμα σας, και ο ίδιος προσωπικά, αντιταχθήκατε (και συνεχίζετε να αντιτάσσεστε) σε κάθε σκέψη ευρωπαϊκής πολιτικής και δημοσιονομικής ένωσης; Τα χρήματα για τις τεράστιες επενδύσεις που έχει ανάγκη μια πραγματικά ανεξάρτητη Ευρώπη (σε πράσινη ενέργεια, δημόσια αγαθά, νεφοκεφάλαιο, συγκοινωνίες κλπ) από που θα προκύψουν;

Μετά από είκοσι χρόνια καταστροφικής λιτότητας και άκρατου τυπώματος χρήματος για τους πολύ λίγους, η Γερμανία δεν διαθέτει τα χρήματα για τις επενδύσεις που έχει η ίδια ανάγκη (πόσο μάλιστα η ΕΕ) ενώ, παράλληλα, δεν διανοείται να συναινέσει στη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών που θα είχε την δυνατότητα να φορολογεί και να δανείζεται τουλάχιστον το 30% του ΑΕΠ της ΕΕ (χωρίς την οποία δυνατότητα ένα τέτοιο κοινό Υπουργείο θα παραμένει μακροοικονομικά ασήμαντο και, από επενδυτικής άποψης, ανούσιο).

Όσον αφορά το απατηλό όνειρο (για μένα εφιάλτη) ενός ευρωπαϊκού στρατού, ας αφήσουμε για μια στιγμή κατά μέρος όλες τις (κρίσιμες) αντιρρήσεις για την ανάγκη να υπάρξει ένας τέτοιος στρατός. Έστω, ως νοητικό πείραμα, ότι η Ευρώπη χρειάζεται έναν ευρωπαϊκό στρατό. [Σημ. Δηλώνω ανυποχώρητος ότι η Ευρώπη δεν χρειάζεται ένα τέτοιο τερατούργημα – αλλά, λόγου χάριν, ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι τον χρειάζεται]. Ποιος θα κηρύξει τον πόλεμο στον οποίο θα συμμετάσχει αυτός ο νέος ευρωπαϊκός στρατός; Ποιος θα εξουσιοδοτήσει αυτούς τους άνδρες και τις γυναίκες να πάνε στα πεδία των μαχών με την πρόθεση να σκοτώσουν και να σκοτωθούν; Η μισότρελη Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν; Η επικίνδυνη Κάγια Κάλλας; Με τίνος την εξουσία; Και με ποια δημοκρατική νομιμοποίηση;

Εν ολίγοις, οι ευρωπαίοι ηγέτες που έχουν διαποτιστεί για τόσες δεκαετίες από την υποτέλεια στις ΗΠΑ (δηλ. τον Ατλαντισμό) δεν διαθέτουν καν τις βασικές αναλυτικές ικανότητες να αναγνωρίσουν πόσο γελοίοι ακούγονται τώρα που ο Τραμπ τους απελευθέρωσε από τα δεσμά του Ατλαντισμού. Και το χειρότερο είναι ότι σε μια τέτοια Ευρώπη, όπου οι ακροκεντρώοι ηγέτες μας ταλαντεύονται μεταξύ ηλιθιότητας και ανικανότητας, οι νεοφασίστες καραδοκούν, έτοιμοι και πρόθυμοι να μας στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου με απώτερο στόχο να θερίσουν οι ίδιοι την πικρή σοδειά της διχόνοιας, της ξενοφοβίας και της πολεμοκαπηλείας. Ακριβώς όπως έκαναν στη δεκαετία του 1930.