Οι μαντήλες ή τα ξέπλεκα μαλλιά;

Το αυτονόητο για τις δυτικές γυναίκες είναι το απαγορευμένο για τις μουσουλμάνες: αν αφήσουν τα μαλλιά τους να τα δει ο ήλιος και να τα λικνίσει το αεράκι, είναι ένοχες. Φυλακίζονται, κακοποιούνται, δολοφονούνται.

Η περίπτωση της Μάχσα Αμίνι είναι χαρακτηριστική. Το 22χρονο κορίτσι συνελήφθη γιατί από το χιτζάμπ της πετάγονταν ατίθασες τουφίτσες. Κακοποιήθηκε έως θανάτου και η δολοφονία αυτή ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά. Μια μεγάλη φωτιά, μια πυρκαγιά που εξαπλώθηκε σε όλο το Ιράν, με οδομαχίες, με διαδηλώσεις με συνθήματα, με νεκρούς αγωνιστές και αγωνίστριες που ο αριθμός τους αυξάνεται μέρα τη μέρα.

Προχτές η Christiane Amanpour ακύρωσε την συνέντευξη που θα έδινε στο CCN ο Πρόεδρος του Ιράν Ebrahim Raisi γιατί ο δεύτερος της ζήτησε να φορέσει μαντήλα για να συνομιλήσει μαζί του. Η δημοσιογράφος αρνήθηκε και η συνέντευξη πήγε κουβά.

Στην Ελλάδα ορισμένοι μπερδεύουν τα πολύπριζα με τις αγκινάρες. Δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα, ωστόσο καταθέτουν ευλαβικά την αποψάρα τους στο βωμό της ημιμάθειας.

Μερίδα αριστεριστών, φεμινιστριών αλλά και ακροδεξιών αδυνατούν να συγκεράσουν την επανάσταση της μαντήλας με την αυτοδιάθεση του σώματος. Οι “λαθρομάχοι” παράλληλα αποθεώνουν τις γυναίκες που καίνε τις μαντήλες τους, ασχέτως που όταν τις βλέπουν με μαντήλα στη βάρκα της προσφυγιάς, ορμάνε να τις πνίξουν.

Ξεχνιέται το αλήστου μνήμης κτηνώδες που είπε ελληνάρας φασίστας στην έγκυο γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά, όταν η βάρκα πλησίασε το νησί ‘του’;

«Ας μην γ@μιόσουνα σαν σκύλα, βρωμομ@@νο»!

Αυτό που αποσυντονίζει μια από χέρι αποσυντονισμένη κοινή γνώμη είναι το γεγονός ότι εδώ υπάρχουν δυο στρατόπεδα: Οι μουσουλμάνες που καίνε τα χιτζάμπ τους και εκείνες που επιμένουν να τα φορούν ακόμα κι όταν ζουν στις δυτικές κοινωνίες.

Με ποιες είμαστε; Αναρωτιούνται.

Με τις μαντήλες με τα ξέπλεκα μαλλιά;

Ποιες έχουν δίκιο και ποιες άδικο;

Κι επειδή διαβάζουμε διάφορα από τάχαμ’ δήθεν “έγκυρους”, ας σημειώσουμε εδώ “δυο τρία πράγματα που ξέρουμε γι’ αυτές” – για να παραφράσουμε τον Godart.

Πριν το θεοκρατικό καθεστώς Χομεϊνί που έπεσε σαν βαρύ σύννεφο πάνω από την Περσία το 1979, είχε προηγηθεί ο Σάχης. Ο αυτοκράτορας που συνέδεσε το όνομά του με τη βία, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις όποιων τολμούσαν να ‘σηκώσουν κεφάλι’. Ένας λαός που οριακά επιβίωνε μέσα στην τρομοκρατία και στην ωμή βία,  παρακολουθούσε τον μονάρχη του να ζει μια υπερπολυτελή ζωή με ολόχρυσα παλάτια και αμύθητες περιουσίες που – στην πλειοψηφία τους – είχαν αποκτηθεί με λαδώματα και μίζες από τα αφεντικά του Σάχη τους Αμερικάνους.

Ο ιρανικός λαός υποδέχτηκε τον Χομεϊνι ως τον Σωτήρα που ανέτρεψε τον αυτοκράτορα του τρόμου. Οι μαντήλες τότε ήταν απαγορευμένες γιατί ο Σάχης “εξαμερικανοποίησε” βίαια το Ιράν με αποτέλεσμα ο λαός του να δυσανασχετεί. Ως αντίδραση στον έκπτωτο βασιλιά, οι γυναίκες καλοδέχτηκαν το θεοκρατικό καθεστώς που τον εξόρισε και έκρυψαν τα όμορφα μαλλιά τους γιατί το ηθελαν και γιατί το επέλεξαν.

Τότε.

Πριν σαράντα χρόνια.

Άλλες εποχές, άλλες γενιές, άλλες προσλαμβάνουσες.

Κι όταν οι φανταμενταλιστές διαστρεβλώνοντας σε σε πολλά σημεία το Κοράνι – ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα παρεμπιπτόντως – μετέτρεψαν τη γυναίκα σε σκλάβα χωρίς δικαιώματα ήταν πια αργά. Πολύ αργά. Με το αίμα να κυλάει στους δρόμους του Ιράν, ποιος τολμούσε να υψώσει κεφάλι στον θεοκρατισμό των φανατικών δολοφόνων;

Σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια κρυμμένες πίσω από χιτζάμπ, μπούργκες και τσαντόρ οι γυναίκες ζούσαν και πέθαιναν παρατηρώντας τον κόσμο πίσω από τις σχισμές ενός μαύρο πανιού. Χωρίς εκπαίδευση, χωρίς φωνή, χωρίς δικαιώματα, μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκαν γυναίκα.

Ποια Δύση να αντιδράσει σε αυτή την κτηνωδία; Ποιος “πολιτισμένος κόσμος” να τα βάλει με μια αχανή χώρα που κολυμπάει στο πετρέλαιο; Μπροστά στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα – ποιος νοιάστηκε; Ποιος χ@στηκε; Είναι πολλά τα λεφτά, δε με παρατάς τώρα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις κοινωνικές αδικίες;

Διχάζονται οι κομουνιστές που θεωρούν δάκτυλο των Αμερικάνων την εξέγερση των γυναικών του Ιράν. Ανάχωμα στον δυτικό ιμπεριαλισμό αποτελούν οι μουλάδες εξ ου και κάνουμε τα στραβά μάτια στην ισοπέδωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όπως οι καπιταλιστές κάνουν τα στραβά μάτια λόγω των κολοσσιαίων οικονομικών τους συμφερόντων.

Να πω;

Ας πω.

Οι γυναίκες που πετάνε τις μαντήλες και κόβουν τα μαλλιά τους διαδηλώνοντας σε δρόμους που φλέγονται δίπλα στα πτώματα των συν αγωνιστών τους – είναι ηρωίδες. Δέσμιες ενός θεοκρατικού καθεστώτος που ως μέγγενη τις στραγγαλίζει υψώνουν τη φωνή τους σε έναν αιώνα που επιτέλους μπορεί να τις ακούσει. Στην σιωπή πνίγονταν οι επαναστάσεις πριν την πρόσβαση στην πληροφορία μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης.

Τα κορίτσια αυτά είναι οι εγγονές των γυναικών που, με αλαλαγμούς υποδέχτηκαν τον Χομεϊνί το 1979, χωρίς τότε να μπορούν να διανοηθούν σε τί κόλαση βυθίζονταν οι ζωές τους. Όμως, ακόμα και σήμερα πολλές μουσουλμάνες αντιτίθενται στην εκδυτικοποίηση του ασκέπαστου κεφαλιού.

Δικαιώμα τους.

Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε είναι δικαίωμα τους να ντύνονται όπως εκείνες θέλουν. Προσωπικά θεωρώ τα μαύρα πανιά σύμβολο υποτέλειας και θρησκοληψίας. Αλλά δεν μού πέφτει λόγος, έτσι δεν είναι; Δεν θα επιβάλλω σε κανέναν μια ενδυμασία που αντικατοπτρίζει τις δικές μου απόψεις.

Φεμινισμός σημαίνει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Η καθεμιά από εμάς πρέπει ελεύθερα να επιλέξει πώς να διαχειριστεί το σώμα της, χωρίς μοχλούς πίεσης από τη κοινωνία, τη θρησκεία, την οικογένεια ή την εργασία.

Μοιάζει ανεφάρμοστο. Και είναι, για την ώρα. Χρειάζεται ένα ισχυρό δίκτυο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Και πολύ περισσότερο δεν υπάρχει για τις μουσουλμάνες γυναίκες που κάθε παρέκκλιση από την κανονικότητα’ του φανταμενταλισμού ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο.

Παρ’ όλα αυτά, εμείς ως γυναίκες που σεβόμαστε τον εαυτό μας, οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στις Ιρανές αδελφές μας. Εκεί είναι η ψυχούλα μας, εκεί είναι η καρδιά μας. Στα κορίτσια που πέταξαν τις μαντήλες κι επιτέλους είδαμε πόσο κουκλάρες είναι. Πόσο κουκλάρες, πόσο γενναίες, πόσο μοναδικές καθώς με το αίμα τους γράφουν Ιστορία. Μια Ιστορία που οι γυναίκες όλου του κόσμου οφείλουμε να διδάξουμε στις κόρες και τις εγγονές μας.

Υ.Γ. Τιμή και δόξα στους άντρες αγωνιστές που χύνουν το αίμα τους στο πλευρό των Ιρανών αδελφών μας.