Οι μνηστήρες του προοδευτικού Κέντρου

Υπάρχει ένας χώρος που ενώ κοινωνικά εξατμίζεται, πολιτικά παραμένει το λάφυρο όλων. Μιλώ για το λεγόμενο Κέντρο. Το παρόν σημείωμα, θεωρεί δεδομένη την πολιτική του ύπαρξη αφού προηγουμένως θεωρεί δεδομένη την διαιρετική τομή Αριστεράς- Δεξιάς. Και εδώ, πέραν των δεδομένων ταξικών αντιθέσεων που προφανώς συνεχίζουν να δεσπόζουν στην κίνηση της Ιστορίας και άρα να την καθορίζουν, δεχόμαστε την διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς και στο κομμάτι του ποιος έχει και ποιος όχι κοινωνιοκεντρική προτεραιότητα.

Το Κέντρο όμως; Όχι το λεγόμενο Ακραίο Κέντρο, αυτό που όλο και περισσότερο γειτνιάζει με την νέα εθνικοφροσύνη και τον νέο υστερικό αντικομμουνισμό. Μιλώ για το ριζοσπαστικό Κέντρο, την ευρεία επικράτεια της κάποτε ηγεμονικής Δημοκρατικής Παράταξης. Τον χώρο που εξέφρασε και το ΠΑΣΟΚ ή κυρίως αυτό για τέσσερις δεκαετίες.

Η μηχανική των μνημονίων, ρευστοποίησε το πολιτικό τοπίο. Ανασχημάτισε τις πολιτικές (όχι τις ταξικές) διαιρέσεις. Εξάτμισε το ΠΑΣΟΚ αφού ο λαός ταύτισε το κόμμα της 3ης Σεπτεμβρίου με την πικρή εικόνα της υπαγωγής της χώρας στην μηχανική υποστήριξη με φόντο τις βάρκες στο Καστελόριζο.

Σήμερα, παρότι το ΠΑΣΟΚ ή το σχήμα που συμμετέχει ηγεμονικά- δηλαδή η Δημοκρατική Συμπαράταξη- δεν αποτελεί πολιτική δύναμη ισχύος, οι νέοι μνηστήρες φαίνεται πως συνεχίζουν την πολιορκία του.

Από την μία ο Τσίπρας που σαφώς ξέρει πως η συνύπαρξη με Καμμένο δεν πάει μακριά. Όχι τυχαία, ο Πρωθυπουργός στην πρόσφατη συνέντευξη του στην Νέα Σελίδα, προσδιόρισε τις διεργασίες για τον νέο ιδεατό πόλο της Κεντροαριστεράς μετά την λήξη του προγράμματος (Καλοκαίρι του 2018). Και όχι για τις εκλογές που όπως το κυβερνητικό αφήγημα θέλει, πάνε για Καλοκαίρι του 2019.

Αυτό έχει μια σημασία, αφού είναι διαφορετικό να έχει συγκροτηθεί πόλος πολύ πριν τις εκλογές από το να διαμορφωθεί μια τεχνητή και στο πόδι συνύπαρξη αμέσως μετά τις εκλογές. Το πρώτο βέβαια προϋποθέτει ένα νέο πλαίσιο διαλόγου, μια νέα πλατφόρμα. Σαφώς θα υπάρξουν τριγμοί στον ΣΥΡΙΖΑ που διατηρεί δυναμικό που δεν θέλει να ακούει για Κεντροαριστερά.

Από την άλλη και το ΠΑΣΟΚ ή ο ευρύς χώρος του οφείλει να απαντήσει. Η μοιραία συνύπαρξη με τον Σαμαρά και ο διμέτωπος του κινήματος- που πάντως γέρνει κατά του ΣΥΡΙΖΑ- δεν είναι και οι πιο εύκολες μεταβλητές για μια νέα καταστατική χάρτα. Το φλερτ με την Ώρα Αποφάσεων και το Ποτάμι, απομακρύνουν το ενδεχόμενο ενός όντως νέου πόλου. Ας μην γελιόμαστε: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ηγεμονική δύναμη σε αυτό το τερέν. Ο ίδιος έκανε την στροφή του- σοκαριστική για ένα κομμάτι της Αριστεράς. Και συνυπάρχει με δεξιό εταίρο, στον βαθμό που η χώρα παραμένει στην καραντίνα της επιτροπείας, όπως συνυπήρχε το ΠΑΣΟΚ με τον Βορίδη και τον Άδωνη.

Το δεδομένο είναι πως μια έστω και τεχνητή έξοδο στις αγορές και το κλείσιμο των αξιολογήσεων μέχρι τον Αύγουστο του 2018 θα φτιάξει ένα νέο τοπίο. Το ερώτημα είναι πώς θα βρει τους εκατέρωθεν παίχτες και πόσο ετοιμοπόλεμοι θα είναι αυτοί. Αν η επιτροπεία συνεχιστεί όπως την τελευταία επταετία το πιθανότερο είναι, η συνέχεια να ανήκει στα τέρατα και στην νέα Ακροδεξιά.

*Ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο News 24/7. Γράφει από το 1999 σε πολλά έντυπα και έλκει την καταγωγή του από την Μύκονο. Είναι συγγραφέας τριών βιβλίων ενώ έχει γράψει και για το θέατρο.