Οι νέοι στην Ελλάδα “περπατούν μαχαιρωμένοι”…

Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα σημείο απελπιστικό και η οργή που νιώθουν οι νέοι είναι απολύτως δικαιολογημένη.

Ζούμε σε μια χώρα που δεν προσφέρει τίποτα πέρα από αδιαφορία, εξευτελιστικούς μισθούς και συνθήκες διαβίωσης που μόνο παρακμή και ντροπή προκαλούν.

Και ποιος είναι υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση; Μια κυβέρνηση που όχι μόνο αδιαφορεί για τη νέα γενιά, αλλά με τις πολιτικές της τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απόγνωση και στην αναγκαστική φυγή στο εξωτερικό.

Ας ξεκινήσουμε από το προφανές: η ακρίβεια έχει εκτροχιαστεί. Τα ενοίκια είναι στα ύψη, αγγίζουν το επίπεδο κοροϊδίας, ενώ οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι εδώ και χρόνια.

Τι κάνει η κυβέρνηση για όλα αυτά; Τίποτα!

Οι νέοι άνθρωποι καλούνται να επιβιώσουν με μισθούς που δεν αρκούν ούτε για τα βασικά. Αντί να βλέπουν κάποιο φως στο τούνελ, βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την απόλυτη αδιαφορία από την πλευρά του κράτους.

Τα τρόφιμα, η ενέργεια, οι μετακινήσεις -όλα αυξάνονται ανεξέλεγκτα- και οι πολιτικοί απλά παρακολουθούν, σαν να μην τους αφορά.

Πώς να μείνουν οι νέοι σε μια χώρα που τους κλέβει το δικαίωμα να ζήσουν με αξιοπρέπεια; Πώς να χτίσουν τη ζωή τους όταν το κόστος ζωής έχει εκτοξευθεί σε σημείο που το να βγάλουν τον μήνα αποτελεί πραγματικό άθλο;

Και φυσικά, τα μεγάλα συμφέροντα και οι επιχειρηματικοί κολοσσοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν προνόμια, με τις ευλογίες του κράτους, ενώ οι νέοι άνθρωποι πρέπει να αγωνίζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους.

Το κράτος, το οποίο θα έπρεπε να προστατεύει τους πολίτες του, έχει εγκαταλείψει πλήρως την ευθύνη του. Δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός, καμία ουσιαστική πολιτική που να δίνει ελπίδα σε αυτή τη γενιά…

Με την Ελλάδα να διαθέτει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά φοιτητικού πληθυσμού σε σχέση με τον πληθυσμό της, σύμφωνα με την Eurostat, το οξύ πρόβλημα της στέγασης των σπουδαστών συνεχίζει να παραμένει άλυτο, επιβαρύνοντας τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Η -εκτός ελέγχου- αύξηση στα ενοίκια, η οποία ξεπερνά το 50% την τελευταία πενταετία, η έλλειψη μικρών σπιτιών (25-50 τ.μ.), η εκτίναξη των βραχυχρόνιων μισθώσεων και οι ελάχιστες προσφερόμενες θέσεις στις φοιτητικές εστίες των κρατικών πανεπιστημίων που καλύπτουν λιγότερο από 5% των φοιτητών, αποτελούν τους βασικούς παράγοντες αυτής της αποπνικτικής κατάστασης.

Την ίδια ώρα, το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης νέων πτυχιούχων στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει η Ελλάδα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat. Η έρευνα της Ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας βρίσκει τη χώρα μας στην προτελευταία θέση της ΕΕ. Συγκεκριμένα, το ποσοστό απασχόλησης των νέων ηλικίας 20-34 ετών που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους σε μεσαίο ή τριτοβάθμιο επίπεδο τα τελευταία 1-3 χρόνια ήταν 72,3% το 2023 έναντι 83,5% κατά μέσο όρο στην ΕΕ. Στη χαμηλότερη θέση ήταν η Ιταλία (67,5%) και μία θέση πάνω από την Ελλάδα η Ρουμανία (74,8 %).

Και τι να πούμε για την ακρίβεια; Η Ελλάδα είναι μια από τις ακριβές χώρες της Ευρωζώνης, στα επώνυμα τυποποιημένα προϊόντα σούπερ μάρκετ, σύμφωνα με μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος που δημοσιεύτηκε στις 18 Ιουλίου. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της μελέτης που εστιάζει σε 41 κατηγορίες τυποποιημένων επώνυμων προϊόντων σούπερ μάρκετ και συγκρίνει τις τιμές με άλλες εννέα χώρες της ευρωζώνης, οι τιμές στην Ελλάδα είναι κατά μέσο όρο περίπου 10% υψηλότερες σε σύγκριση με την ευρωζώνη.

Κι επειδή δεν φτάνει αυτό που ζούμε, έρχεται και νέο κύμα ανατιμήσεων στα είδη πρώτης ανάγκης από Σεπτέμβριο.

Οι νέοι δεν ζητούν πολυτέλειες, ζητούν τα αυτονόητα: έναν αξιοπρεπή μισθό, μια σταθερή εργασία, τη δυνατότητα να ζήσουν χωρίς το άγχος της καθημερινής επιβίωσης. Αντ’ αυτού, τους προσφέρεται ένα σύστημα γεμάτο εμπόδια, ανασφάλεια και διαρκή πίεση. Όσοι μένουν πίσω, νιώθουν καθηλωμένοι σε έναν φαύλο κύκλο που τους στερεί κάθε προοπτική και όραμα για το μέλλον. Πώς να κάνουν οικογένεια, να δημιουργήσουν, να εξελιχθούν, όταν η κάθε μέρα μοιάζει με μάχη για τα απολύτως απαραίτητα;

Η ψυχολογική πίεση που προκαλεί αυτό το περιβάλλον είναι εξοντωτική. Οι νέοι ζουν με το διαρκές άγχος, βυθισμένοι σε μια αίσθηση απόλυτης αδυναμίας και απογοήτευσης. Η κυβέρνηση, με την πλήρη αδιαφορία της, τους στερεί το δικαίωμα ακόμα και στην ξεκούραση. Οι διακοπές, η ηρεμία, η χαλάρωση, έχουν μετατραπεί σε πολυτέλειες απλησίαστες για την πλειονότητα των νέων. Πώς να χαλαρώσουν όταν δεν ξέρουν αν θα έχουν αρκετά χρήματα για τον επόμενο λογαριασμό ρεύματος ή το νοίκι;

Και το χειρότερο; Κανείς δεν φαίνεται να δίνει δεκάρα.

Η αίσθηση εγκατάλειψης είναι απόλυτη. Το κράτος απουσιάζει και κάθε μορφή στήριξης ανύπαρκτη. Οι πολιτικοί υπόσχονται αλλαγές, αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι περισσότερη αδιαφορία, περισσότερη φτώχεια και περισσότερη απελπισία. Δεν υπάρχουν πολιτικές που να προσφέρουν διεξόδους στους νέους.

Αντιθέτως, οι κυβερνώντες φαίνεται να είναι πιο απασχολημένοι με το να διατηρούν τα προνόμια των δικών τους παρατρεχάμενων και να εξυπηρετούν τα συμφέροντα λίγων ισχυρών, αδιαφορώντας για το ότι η χώρα “αιμορραγεί”.

Αυτή, η απόλυτη αδιαφορία είναι που τους αναγκάζει να φύγουν στο εξωτερικό.

Οι νέοι της Ελλάδας δεν φεύγουν επειδή θέλουν να ζήσουν μακριά από τον τόπο τους. Φεύγουν γιατί το σύστημα τους διώχνει. Κανένας δεν αντέχει να ζει υπό τέτοιες συνθήκες. Οι νέοι αναζητούν απεγνωσμένα μια ζωή με αξιοπρέπεια και ευκαιρίες, κάτι που η Ελλάδα δεν μπορεί να τους προσφέρει. Στο εξωτερικό βρίσκουν καλύτερους μισθούς, σταθερές δουλειές και κυβερνήσεις που σέβονται τα δικαιώματά τους.

Η φυγή των νέων δεν είναι απλώς ένα πρόβλημα της νέας γενιάς. Είναι ένα εθνικό “ναυάγιο”, που “πνίγει” τους πάντες…

Η Ελλάδα χάνει το πιο δυναμικό και ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας της, και μαζί με αυτό, χάνει κάθε ελπίδα για ανάπτυξη και πρόοδο. Το brain drain είναι η απόδειξη ότι το σύστημα έχει αποτύχει πλήρως να προσφέρει στους νέους της χώρας το παραμικρό κίνητρο να μείνουν σε αυτή τη χώρα. Και η ευθύνη για αυτή την κατάσταση βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση και τις πολιτικές της.

Η αλλαγή δεν είναι απλώς απαραίτητη, είναι επιτακτική. Η νέα γενιά δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Χρειάζεται μια ριζική μεταρρύθμιση που θα δημιουργήσει ευκαιρίες, θα βάλει φρένο στην ακρίβεια, θα αυξήσει τους μισθούς και θα δώσει στους νέους λόγους να πιστέψουν ξανά στο μέλλον.

Αν αυτό δεν συμβεί, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βυθίζεται στη στασιμότητα και την παρακμή.