Οι τεχνοκράτες πάνε στον (φορολογικό) παράδεισο

Τη διαφορά νόμιμου και ηθικού, την είχαμε καταλάβει καλά από την εποχή που ο Γιώργος  Βουλγαράκης, έδινε με το χαμόγελο στα χείλη, μαθήματα φοροαποφυγής στους αποσβολωμένους τηλεθεατές. Τη διαπιστώνουμε και τώρα στην υπόθεση του Γκίκα Χαρδούβελη, ο οποίος πιστεύει ότι είναι “θύμα”.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει, μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα βεβαίως, τον πρώην “Τσάρο” της οικονομίας, ότι έκανε κάτι παράνομο.

Σε αυτό άλλωστε έσπευσε να απαντήσει και ο ίδιος, αποφεύγοντας να αναφερθεί στο αν η πράξη του ταιριάζει σε έναν δημόσιο λειτουργό. Δεν έκανε τίποτα παράνομο. Μετέφερε τα χρήματά του στο εξωτερικό, την περίοδο που ήταν σύμβουλος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Τα μετέφερε σε μικρές δόσεις, διότι ως άνθρωπος των τραπεζών, ήξερε τι ακριβώς πρέπει να κάνει για να βγάλει χρήματα εκτός Ελλάδας, χωρίς να τραβήξει την προσοχή και το έκανε με ασφάλεια, διότι “φοβήθηκε μήπως τα χάσει”, λόγω της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, εκείνη την εποχή.

Ηθικό; Δεν νομίζω Γκίκα.

Σύμβουλος μιας κυβέρνησης, που είχε, υποτίθεται, στόχο να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών στην Ελλάδα και να διατηρήσει όρθιο το τραπεζικό σύστημα. Αργότερα, υπουργός Οικονομικών μιας κυβέρνησης με τους ίδιους στόχους.

Ο άνθρωπος, που συνιστούσε ψυχραιμία στους Έλληνες και γνώριζε ότι αν όλοι ακολουθούσαν το παράδειγμά του, το σύστημα θα κατέρρεε, είχε φροντίσει να βγάλει τα χρήματά του στο εξωτερικό και μάλιστα σε φορολογικό Παράδεισο.

Αυτό που αποκαλύφθηκε ότι έκανε ο Χαρδούβελης, το έχουν κάνει πολλοί και θα το κάνουν και άλλοι, που φυσικά στο δημόσιο λόγο τους, θα προτείνουν στους ηλίθιους της χώρας να διατηρούν τα χρήματά τους εδώ και να έχουν εμπιστοσύνη, στις ομιλούσες γραβάτες, που κρατάνε τα ηνία της οικονομίας.

Το εξοργιστικό, είναι ότι επί χρόνια, οι τεχνοκράτες, παρουσιάζονταν ως οι άμεμπτοι, οι οποίοι είναι πολύ απασχολημένοι με αριθμούς και στόχους, πολύ απασχολημένοι με το να συνεννοούνται με άλλους τεχνοκράτες στο εξωτερικό, πολύ καταρτισμένοι για να είναι λαμόγια και πολύ αφοσιωμένοι στη δουλειά τους για να μοιάζουν σε αυτούς που συνήθως βάζουν το χέρι στο βαζάκι με το μέλι.

Μετά την ασυδοσία της 10ετίας του ’80, όταν κάποιος μπορούσε να γίνει διευθυντής χωρίς να ξέρει να γράψει σωστά ούτε το όνομά του (αρκεί να ήταν ΠΑΣΟΚ), ο τεχνοκράτης ταυτίστηκε με τον “σοβαρό”, που έρχεται να αναλάβει για να δώσει έξυπνες λύσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Από τότε αποδείχθηκε πολλάκις και με πολύ σκληρό τρόπο, ότι ένας τεχνοκράτης, μπορεί πέρα από εκτελεστής οικονομικών συμβολαίων, με χιλιάδες θύματα, να είναι παράλληλα και ένα καταρτισμένος υποκριτής, που θα μπορεί να κάνει το αντίθετο από αυτό που συμβουλεύει τον λαό.

Στα χέρια τεχνοκρατών χρεοκόπησε η χώρα, από τεχνοκράτες αποτελούνταν η πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης (την περίοδο 2000-2004), τεχνοκράτες ανέλαβαν να ακολουθήσουν κατά γράμμα τα μνημόνια. Κάθε ενέργειά τους έγινε υπό την κάλυψη του νόμου, ο οποίος σχεδόν πάντα λειτουργεί σαν χρυσός θώρακας για τους ισχυρούς.

Επομένως, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι ένας εκπρόσωπός τους, θεωρεί φυσικό, την ώρα που ήταν σύμβουλος στη συγκεκριμένη περίοδο, στη συγκεκριμένη κυβέρνηση, να βγάζει τα χρήματά του στο εξωτερικό.

Οι πληβείοι μένουν με την ηθική τους και οι τεχνοκράτες, πάνε στον (φορολογικό) παράδεισο.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι Διευθυντής Σύνταξης του News247.gr