Όπου ακούς πολύ Ακιντζί κράτα μικρό καλάθι

Τον Νοέμβριο, περίπου όταν ο Ομπάμα επισκεπτόταν την Ελλάδα, οι συνομιλίες για το Κυπριακό είχε φανεί ότι κατέληγαν τουλάχιστον στα βασικά. Πρώτα πρώτα ότι το επόμενο βήμα ήταν η οργάνωση πολυμερούς διάσκεψης στην οποία θα συμμετείχαν οι εγγυήτριες δυνάμεις, ο ΟΗΕ, η Κυπριακή Δημοκρατία, τα κατεχόμενα, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία) και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Και δεύτερον, ότι θα υπήρχαν θετικά βήματα πριν από τη διάσκεψη, με τουρκικές υποχωρήσεις στο εδαφικό, τις εγγυήσεις και χειροπιαστές δεσμεύσεις για την απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής. Ο Αλέξης Τσίπρας μάλιστα, από το Μαξίμου, παρουσία του Νίκου Αναστασιάδη, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: “Η Ελλάδα στηρίζει σταθερά την προσπάθεια για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση για το Κυπριακό χωρίς κατοχικά στρατεύματα και με κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων”.

Εκ παραλλήλου, ο Κύπριος πρόεδρος εμφανιζόταν πολύ ικανοποιημένος από την πρόοδο στο εδαφικό και αρκετά αισιόδοξος για τις προοπτικές συμφωνίας στα υπόλοιπα, δηλώνοντας και αυτός από τη μεριά του ότι «Δεν νοείται ευρωπαϊκό κράτος να είναι υπό την εγγύηση οποιασδήποτε χώρας ιδιαίτερα με την παρουσία κατοχικών στρατευμάτων».

Ενάμιση μήνα μετά, όλες αυτές οι δηλώσεις μοιάζουν να έχουν γίνει σε άλλη, μακρινή εποχή: Η πολυμερής έχει καταλήξει να είναι πενταμερής (ΟΗΕ, Λευκωσία / κατεχόμενα, τρεις εγγυήτριες δυνάμεις), όπως από την αρχή ζητούσε η τουρκική πλευρά και οι αισιόδοξοι τόνοι έχουν εξαφανιστεί τουλάχιστον από τις επίσημες δηλώσεις.

Και δεν είναι βέβαια συμπτωματικό ότι σε αυτό το χαμηλότερων προσδοκιών περιβάλλον ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς δηλώνει σίγουρος ότι οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης δεν θα αποτύχουν καταφεύγοντας σε μια εντυπωσιακή για την διπλωματικότητά της διατύπωση: «Ακόμη και αν σε κάποιο σημείο χρειαστεί να σταματήσει η διαπραγμάτευση, αυτό δεν θα είναι η καταστροφή αλλά ένα στοιχείο της διαδικασίας για να συνεχίσει αργότερα».

Από εκεί δηλαδή που η λύση ήταν σχεδόν “βέβαιη”, εάν κρατούσαμε τις αρχικές διατυπώσεις Αναστασιάδη, περάσαμε στην “πιθανή” λύση, καθώς διαφαίνεται όλο και περισσότερο η διάθεση της τουρκικής πλευράς να αποφασιστούν λύσεις “εν ευθέτω χρόνω”, μετά την ανάληψη καθηκόντων από τον Τραμπ και τη δρομολόγηση λύσης στη Συρία, και μπορεί να καταλήξουμε στο κατά Κοτζιά “σταμάτημα των διαπραγματεύσεων” που δεν θα είναι σταμάτημα αλλά… σκαλοπάτι για τη συνέχεια.

Το πρόβλημα βέβαια που οι πάντες κάνουν ότι δεν βλέπουν, το έθεσε από χτες ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί δηλώνοντας ότι “ο κ. Γιούνγκερ, η κ. Μονγκερίνι, ή τα 15 Μόνιμα Μέλη του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ μπορούν να είναι στην εναρκτήρια τελετή των συνομιλιών της Γενεύης. Ωστόσο, όταν ολοκληρωθεί η τελετή, τις διαπραγματεύσεις θα διεξάγουν οι δύο κοινότητες και οι τρεις εγγυήτριες χώρες”.

Και προφανώς, το ερώτημα που θα έπρεπε να απαντηθεί αλλά κανείς δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να απαντήσει, είναι πόσα περιθώρια αισιοδοξίας για λύση μπορούν να υπάρξουν όταν -κατόπιν αυτών- από τις συνομιλίες μοιάζει να απουσιάζει η… Κύπρος, μια κυρίαρχη χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία Κύπρος “αντικαθίσταται” από δύο κοινότητες που συνομιλούν, με την ΕΕ να είναι απλώς “παρατηρητής” αυτών των συζητήσεων!