Όταν δολοφονούνται τσιγγάνοι, δεν είναι έγκλημα

Για κάποιους, η δολοφονία της 13χρονης Ρομά στην Άμφισσα ήταν ένα “ατύχημα”. Για κάποια ΜΜΕ ήταν μια “ατυχής στιγμή”, ήταν μία “ασύλληπτη τραγωδία”. Για άλλους, ήταν η ματαίωση της χαράς που θα λάμβαναν, αν μιλούσαμε για μια αυτοδικία εναντίον ενός κάποιου ενήλικου δράστη ληστείας (διερευνάται ακόμα η περίπτωση απόπειρας διάρρηξης με τις πληροφορίες για το τι έγινε πριν το φονικό να είναι ακόμη συγκεχυμένες).

Όχι όμως. Δεν ήταν ατύχημα, δεν ήταν ατυχία, δεν ήταν η κακιά στιγμή, κύριοι και κυρίες αναγνώστες και αναγνώστριες.

Ήταν μία στυγερή δολοφονία. Ήταν το πρόσωπο της τυφλής βίας. Είναι μία σελίδα από το δυστοπικό μέλλον, όπου και στην Ευρώπη θα επιτρέπεται η οπλοκατοχή.

Εύχομαι να μη συμβεί ποτέ αυτό, ή έστω, να μην προλάβω να το δω. Και όσοι υπερμάχονται την οπλοκατοχή, ας δουν τι έγινε στην Άμφισσα και σε κάθε Άμφισσα και να σκεφτούν πώς θα αισθάνονταν αν από μια “αδέσποτη σφαίρα”, αν σε κάποιο “ατύχημα”, αν από το βλήμα ενός μοναχικού καουμπόι σκοτωνόταν τελικά το δικό τους παιδί. Αν το βλήμα κατέληγε στο κεφάλι του παιδιού τους.

Τι θα έλεγαν τότε οι θιασώτες του “Τραμπισμού”;

Τα παραπάνω δεν συνηγορούν στο ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Στους καταυλισμούς των Ρομά υπάρχει πρόβλημα παραβατικότητας και γκετοποίησης και αν πρέπει κάποιος να βρει λύσεις, αυτός ο ένας και μοναδικός κάποιος είναι η ίδια η Πολιτεία.

Κανείς ιδιώτης, κανένας αυτόκλητος σωτήρας- Δικαστής Ντρεντ δεν δικαιούται να δώσει “απαντήσεις” με μια καραμπίνα στο χέρι. Οι καουμπόηδες των χωραφιών, οι τσάμπα μάγκες που αντεκδικούνται τυφλά, δεν χωρούν σε αυτή την κοινωνία. Έχουν όνομα και πρέπει να τιμωρούνται από τον Νόμο.

Ο εν λόγω δράστης όφειλε να καταφύγει στην αστυνομία και να ακολουθηθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες. Αν δεν έβρισκε το δίκιο του, θα έφταιγε το Κράτος και η αστυνομία. Και θα είχε όλα τα επιχειρήματα των αιώνων και όλο τον κόσμο στο πλευρό του για να διαμαρτύρεται.

Τώρα, είναι δολοφόνος και τίποτε άλλο. Έβαλε την καραμπίνα στο όχημα και πήγε στον καταυλισμό για να σκοτώσει. Και σκότωσε. Τέλος.

Πριν λίγες μέρες γνωστός δημοσιογράφος έγραφε άρθρο γνώμης στο οποίο μεταξύ άλλων διατύπωνε: “Μπήκες στο σπίτι μου; Μπαμ και κάτω”. Βία στη βία δηλαδή. Να πάρουμε όλοι τα όπλα στα χέρια, να γίνουμε Τέξας και να μετράμε απώλειες. Να γίνουμε εμείς οι κριτές της Δικαιοσύνης κι ας πεθάνουν και πέντε έξι παιδάκια μωρέ, δεν έγινε και κάτι.

Ειδικά αν είναι τσιγγανάκια. Ποιος θα νοιαστεί;

Επιστρέφω σε όσα έγραφα παραπάνω. Μόνο η Πολιτεία μπορεί (αν θέλει) και καλείται να δίνει λύσεις και να φροντίζει για την ασφάλεια των πολιτών της. Αν αυτό δεν γίνεται, αυτό σημαίνει πως έχει πρόβλημα η ίδια η Πολιτεία διαχρονικά. Αυτό το “διαχρονικά” αφορά βαθύτατα το ζήτημα των Ρομά στην Ελλάδα.

Την αξία της ζωής όμως δεν την καθορίζει το δέρμα, το χρώμα, τα ρούχα που φοράει το θύμα. Το θύμα ήταν ένα παιδάκι. Εν προκειμένω Ρομά. Θα μπορούσε να είναι αλβανάκι ή ελληνάκι. Για μένα είναι το ίδιο. Για άλλους δεν είναι το ίδιο. Δε με νοιάζει. Θέλω να δω να είναι το ίδιο για το Κράτος σε βάθος ετών.

Με συνέπεια, με εκπαιδευτικά προγράμματα ένταξης, με καλές συνθήκες διαβίωσης, με ανοιχτή πολιτική αποδοχής, με ίσες ευκαιρίες και με μέτρα πρόληψης για τους πολίτες. Με υπομονή και πλάνο εικοσαετίας, τουλάχιστον.

Όχι μονάχα με ημίμετρα, υποσχέσεις και τελικά με καταστολή. Η καταστολή έρχεται όταν το δράμα έχει ήδη γίνει.

Αλλά τότε είναι πολύ αργά.

ΥΓ. Η Θεανώ Φωτίου έχει αναπτύξει σχέδιο δράσης μαζί με την “Ειδική Γραμματεία για την Κοινωνική Ένταξη των Ρομά” του υπουργείου Εργασίας για την πλήρη ένταξη των τσιγγάνων στον κοινωνικό ιστό.

Είχε προαναγγείλει πως οι οικισμοί Ρομά θα μεταφερθούν σε χώρους όπου θα παρέχονται καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Σήμερα, μετά το περιστατικό με τη 13χρονη, η Ειδική Γραμματέας Κοινωνικής Ένταξης των Ρομά, Κατερίνα Γιάντσιου, δήλωσε πως ο οικισμός των Ρομά “που διαβιούν σε απαράδεκτες συνθήκες” της Άμφισσας, θα μεταφερθεί στην Κάμινο με αποκατάσταση των συνθηκών.

Μια αποκατάσταση που θα έπρεπε όμως, να έχει ήδη γίνει από “χθες”.