Όταν ο Παπακωνσταντίνου συνάντησε τον (Γκραούτσο) Μαρξ

“Μωρό μου, τα μάτια σου θα πιστέψεις ή εμένα;”

Η ατάκα του μεγάλου κωμικού, ενδείκνυται όταν σε πιάσει η σύζυγος (χτύπα ξύλο) επ’ αυτοφώρω  με άλλη, ωστόσο είναι αυτή που ουσιαστικά λέγεται κάθε φορά που κάποιος από τους άσπιλους που κυβέρνησαν την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, κατηγορείται για οτιδήποτε.

Τα λόγια, τα πρόσωπα, οι κατηγορίες αλλάζουν αλλά η ουσία της φράσης είναι πάντα η ίδια, όπως και οι ηλίθιοι (όλοι εμείς), που ακούνε δικαιολογίες πέρα από κάθε λογική.

Το αν ο κ. Παπακωνσταντίνου, έχει ευθύνες ή όχι θα το βρει η Δικαιοσύνη, ωστόσο κανένας δεν μας απαγορεύει να δούμε λίγο τα γεγονότα, σχετικά με την εμπλοκή του στην υπόθεση και να αναρωτηθούμε τι θα συμπέρανε ένας άνθρωπος με την προϋπόθεση, πρώτον, να μην είναι συγγενής του  πρώην (διορισμένου από τον Γ. Παπανδρέου) “τσάρου” και δεύτερον να μην έχει υποστεί λοβοτομή.

“Δεν ξέρω που είναι, λυπάμαι αλλά δεν ξέρω που είναι”

Η λίστα φτάνει στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2010 σε μορφή CD και την παραλαμβάνει μέσω της διπλωματικής οδού ο Γ. Παπακωνσταντίνου.

Ένα μήνα μετά, ο κ. Παπακωνσταντίνου δίνει 20 ονόματα της λίστας στον τότε επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννη Καπελέρη για να τα ελέγξει. Με ποια κριτήρια τα ξεχώρισε δεν το ξέρουμε, ωστόσο για να τα επέλεξε, σημαίνει ότι επεξεργάστηκε το CD, το οποίο στη συνέχεια, όπως μας είπε ο πρώην υπουργός “χάθηκε” μυστηριωδώς.

Ο υπουργός που χειρίστηκε τα οικονομικά της Ελλάδας, κατά την είσοδό της στο ΔΝΤ, έχασε μια λίστα με φοροφυγάδες. Συμβαίνουν αυτά.

Μετά την μετακίνηση του κ. Παπακωνσταντίνου από το υπουργείο τον Ιούνιο του 2011 ενημερώνεται ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ κ. Ι. Διώτης, στον οποίο φτάνει η λίστα με τη μορφή USB. Εδώ τελειώνει φαινομενικά ο ρόλος Παπακωνσταντίνου και ξεκινά η εμπλοκή Βενιζέλου, η οποία θα διερευνηθεί.

Το τελευταίο επεισόδιο στο σήριαλ της λίστας ήταν η αποκάλυψη ότι από το USB που φτάνει στον Διώτη, λείπουν κάποια ονόματα σε σχέση με την πρώτη λίστα που στάλθηκε από τις γαλλικές αρχές. Τα ονόματα αυτά όλως τυχαίως ανήκουν σε συγγενικά πρόσωπα του κ. Παπακωνσταντίνου.

Ένας υπουργός καταχωνιάζει μια λίστα, δίνει εντολή για επιλεκτικούς ελέγχους, χάνει το πρωτογενές υλικό και αποκαλύπτεται ότι από τον κατάλογο έχουν εξαφανιστεί ονόματα συγγενών του.

Θα ήταν παράλογο να τον υποπτευθούμε;

“Μωρό μου εμένα θα πιστέψεις ή τα μάτια σου;” απαντά κάθε πολιτικός που βρέθηκε σε ανάλογη θέση τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Οι αθώοι μιας χρεοκοπημένης χώρας

Είτε πρόκειται για μεταφορά χρημάτων από τα μαύρα ταμεία της Siemens σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, είτε για εκβιασμό εφοπλιστή από υπουργό, είτε για προστασία εμπόρων ναρκωτικών από υπουργό, είτε για φουσκωμένο λογαριασμό συζύγου στην Ελβετία, είτε για τα ημερολόγια του Άκη, πάντα έχουμε να κάνουμε με “σκευωρία”, “κυκλώματα” και “σχέδιο πολιτικής εξόντωσης”.

Πάντα οι ίδιες δικαιολογίες, που εκφέρονται με στόμφο και αλαζονεία. Ποτέ μεταμέλεια, ποτέ κάποια επιφύλαξη, ποτέ έστω ένα “ας αποφανθεί η Δικαιοσύνη”.

Η συσσώρευση πλούτου εξυπηρετεί την ανάγκη της επίδειξής του και η κατάχρηση εξουσίας αποτελεί απόδειξη ισχύος. Όταν αυτά τα δύο συναντιούνται στο πρόσωπο ενός υπουργού, όπως συνέβη πολλές φορές τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δημιουργούνται “τέρατα” αλαζονείας.

Όταν αυτά τα “τέρατα” σηκώνουν και τη σημαία της διαφάνειας και της διαύγειας, ο εμπαιγμός του λαού είναι ακόμα πιο μεγάλος.

Οι άνθρωποι που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και είναι υπερήφανοι για το έργο τους, δεν θα μπορούσαν να ντραπούν μπροστά σε ένα σκάνδαλο μικρό ή μεγάλο για τον απλούστατο λόγο, ότι θεωρούν δικαίωμά τους να ασκούν την εξουσία που έχουν (με την ψήφο μας μην ξεχνιόμαστε) και να στέκονται πάνω από νόμους και θεσμούς.

Παρατηρώντας την επιχειρηματολογία τους, καταλαβαίνει κανείς ότι κατοικούν σε μια άλλη πατρίδα σε σχέση με αυτούς που πληρώνουν τα σπασμένα των αποφάσεών τους.

Ζουν σε μια χώρα, όπου το νόμιμο είναι ηθικό, όλες οι περιουσίες είναι από κληρονομιά και η μέση Ελληνίδα νοικοκυρά αγοράζει κορδόνι για τον καναπέ αξίας 2.626 ευρώ και έχουν την απαίτηση να σεβαστούμε το “δικαίωμά” τους, να ζουν εις βάρος μας.

Αναζητώντας ανθρώπους

Πολλές από τις παραπάνω υποθέσεις παραγράφηκαν, κρίθηκαν ή θα κριθούν από τη Δικαιοσύνη. Ανεξαρτήτως όμως του πώς ξεκινούν και πώς καταλήγουν (το μαχαίρι στο κόκαλο, άπλετο φως κλπ) δείχνουν την ποιότητα και το ήθος των πρωταγωνιστών και καταδεικνύουν και τις ευθύνες των πρωθυπουργών που τους επέλεξαν και στην καλύτερη περίπτωση δεν κατάλαβαν σε ποιους είχαν αναθέσει κρίσιμα υπουργεία (στην χειρότερη ήξεραν και σιώπησαν).

Πάνω απ’ όλους όμως ευθύνονται αυτοί που τους ψήφισαν επί χρόνια και δέχθηκαν αυτές οι πεφωτισμένες μετριότητες να τους φτύνουν κατάμουτρα και ακόμα και όταν πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη, να δηλώνουν άσπιλοι, ικανοί, ευεργέτες και υπερασπιστές της νομιμότητας.

Ίσως στο μέλλον να υπάρξει ένας πολιτικός, όχι άμεμπτος, αμόλυντος και αλάνθαστος, αλλά ανθρώπινος, που όταν σφάλλει, θα ντρέπεται και θα αναλαμβάνει την ευθύνη.

Όταν θα τον συναντήσουμε, θα σημαίνει ότι κάτι θα αρχίζει να αλλάζει, διότι για να εμφανιστεί αυτό το είδος του πολιτικού, θα πρέπει να υπάρχουν και οι ανάλογου ήθους ψηφοφόροι, που θα τον εκλέξουν.