Οταν οι αντιλαϊκιστές αγαπούν τον Τραμπ και τον Ορμπαν

Oι φανατικοί αντιλαϊκιστές, που στα χρόνια του μνημονιακού ζόφου, έκλιναν το ουσιαστικό “λαϊκισμός” σε όλες τις πτώσεις με την κάθε ευκαιρία αίφνης βουβάθηκαν, λες και το σκάνδαλο των υποκλοπών τους έκοψε την γλώσσα.

Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Γιατί υπάρχουν και άλλοι που παιρνούν στην αντεπίθεση και επιχειρούν να πείσουν ότι σ’ αυτήν την περίοδο που διανύουμε δεν αξίζει να ασχολούμαστε με ήσσονος σημασίας όπως οι νόμιμες και παράνομες επισυνδέσεις καθώς αυτό που ενδιαφέρει τον μέσο Ελληνα είναι η τσέπη.

Ξεκαθαρίζουν παράλληλα, εντελώς ξεδιάντροπα, ότι και να τους παρακολουθούν το τηλέφωνο δεν έχουν τίποτα να κρύψουν πετώντας στα σκουπίδια κάθε έννοια κράτους δικαίου και αγνοώντας ότι δικαιώματα όπως αυτό στην ιδιωτικότητα των επικοινωνιών είναι κομβικής σημασίας για το σύγχρονο άνθρωπο.

Ως κερασάκι στην τούρτα τέλος έρχεται και η… σοφή διαπίστωση από εν ενεργεία Υπουργό (Άδωνις Γεωργιάδης) ότι “ο κόσμος θα πεινάσει το χειμώνα και εμείς ασχολούμαστε με το κινητό του Ανδρουλάκη”. Για τέτοια αμετροέπεια μιλάμε.

Αν σ’ όλα τα παραπάνω εντοπίζεται μία τραμπικού τύπου προσέγγιση, πολύ σωστά την εντοπίζετε γιατί περί αυτού πρόκειται. Οι ένθερμοι αντιλαϊκιστές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υιοθετήσουν τον ακραίο λαϊκισμό (ποιος κράτος δικαίου τώρα, εδώ καιγόμαστε σε λίγες λέξεις) για να υποστηρίξουν όπως-όπως το κυβερνητικό αφήγημα το οποίο βέβαια έχει αρχίσει και ξεθωριάζει εσχάτως.

Δεν κατανοούν όμως ότι μ’ αυτή τη στάση “εκπαιδεύουν” την κοινή γνώμη (αυτή που επηρεάζουν τουλάχιστον) στο να θεωρεί μάλλον ασήμαντα ζητήματα όπως τις παράνομες παρακολουθήσεις, τα δικαιώματα πάσης φύσεως και εν γένει το κράτος δικαίου γιατί μεγαλύτερη σημασία έχει η τσέπη ή όπως το είχε θέσει πίσω στη δεκαετία του 90 ένας εκλιπών πολιτικός “το στομάχι να γεμίζει και όλα τα άλλα έπονται”.

Πρόκειται για την επιτομή της ακροδεξιάς ρητορικής, για τον πλήρη εκχυδαϊσμό του πολιτικού λόγου και την προσπάθεια προσέγγισης των ποταπών ενστίκτων των μαζών. Δεν γίνεται βέβαια τυχαία. Βρίσκει γόνιμο έδαφος και πατάει στην τάση που έχουν πολλοί συμπολίτες μας να “θυσιάζουν” το κάθε τι στο βωμό της προσωπικής και της οικογενειακής τους επιβίωσης. Ποιες υποκλοπές τώρα, το ρεύμα να πληρώσω κοντολογίς.

Αν, δε, αυτή η τάση “πασπαλίζεται” και με μία γενναία δόση εθνικού μεγαλείου ή εθνικών απειλών (πραγματικών ή όχι αδιάφορο) ακόμη καλύτερα. Γι’ αυτό και εσχάτως οι πατριωτικές κορόνες από το κυβερνητικό στρατόπεδο “πυκνώνουν” με κάθε αφορμή. Ακόμα και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αναλαμβάνοντας ακραία ρίσκα για την εξωτερική πολιτική της χώρας, ανακαλύπτει εξωτερικούς εχθρούς που επιβουλεύονται την εξουσία του και τους κατονομάζει δημοσίως χωρίς να είναι σε θέση να τεκμηριώσει στοιχειωδώς τον ισχυρισμό του.

Σε κάθε περίπτωση, στην προσπάθεια για τη διατήρηση της καρέκλας τους, οι όποιες ανησυχίες για την εξέλιξη του κράτους δικαίου πηγαίνουν περίπατο. Στοχοποιούν δημοσιογράφους που κάνουν ρεπορτάζ, επιχειρούν να συγκαλύψουν τα σκάνδαλά τους με απροκάλυπτο τρόπο και ρίχνουν την μπάλα στην εξέδρα για να κερδίσουν πολιτικό χρόνο.

Μετέρχονται, σε τελική ανάλυση, όλες τις λαϊκίστικες, τραμπικές μεθόδους για να συσπειρώσουν και να συσπειρωθούν δικαιώνοντας αυτούς που ήδη από το 2019 ισχυρίζονταν ότι η εγκαθίδρυση του επιτελικού κράτους ήταν ο πιο σύντομος δρόμος προς τον ορμπανισμό.

Ποιος ξέρει, μπορεί στην άκρη του μυαλού τους να έχουν την αίσθηση ότι πολλοί Ελληνες θα μπορούσαν να αγαπήσουν ακόμα και ένα ανελεύθερο καθεστώς προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια…Και δεν αποκλείεται να έχουν και δίκιο…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις