Όταν πρυτανεύει η δυσανεξία και περισσεύει η ανοησία

Οι αριστείς στον τομέα της προπαγάνδας διακρίνονται συχνά για υψηλές επιδόσεις στο πεδίο της δυσανεξίας. Έτσι οι σημερινοί κυβερνώντες: αμήχανοι μπροστά στο μπαράζ ξένων επικριτικών δημοσιευμάτων για τις παρακολουθήσεις, το μεταναστευτικό κ.α., άρχισαν να ξιφουλκούν με φτηνά επιχειρήματα εναντίον δημοσιογράφων. Η δυσανεξία στην κριτική αγκαζέ με την ανοησία…

Ποιος έσπευσε να τους μιμηθεί; Ο βουλευτής και βαθμοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Τσίπρας. Ένας άνθρωπος που σεμνύνεται για τις ιδέες του, αλλά φαίνεται να εμφορείται από την ίδια νοοτροπία, ξεστομίζοντας τηλεοπτικώς ανοησίες (εξόχως βλαπτικές για το κόμμα του)εναντίον αρθρογράφου των Financial Times:

Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης αναφέρθηκε σε υμνητικό δημοσίευμα των FT για την ελληνική οικονομία («Η Ελλάδα ανάμεσα στα επτά σύγχρονα οικονομικά θαύματα»), ο Γ.Τσίπρας είπε ότι ο δημοσιογράφος αυτός είτε παίρνει ναρκωτικά είτε «τα παίρνει». Η δήθεν κοφτερή λαϊκή γλώσσα στην υπηρεσία ασθμαίνοντος αντιπολιτευτικού λόγου.

Αργότερα κατάλαβε το βαρύ ατόπημα, που ενδέχεται να έχει και ποινικές προεκτάσεις αν το επιδιώξει ο θιγείς δημοσιογράφος, και επιδίωξε να «περιποιηθεί» κάπως την δασύτριχη φράση του, μιλώντας για πιθανές παραισθήσεις του γραφιά ή για κατά παραγγελία κείμενο.

Όμως οι εντυπώσεις έμειναν. Εντυπώσεις αφοπλιστικές για τα σωστά επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την αναφυλαξία της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπροστά στην κριτική: κάθε φορά που η αξιωματική αντιπολίτευση θα επιχειρεί να υπενθυμίζει την νοοτροπία των κυβερνώντων, θα υψώνονται απαντητικά οι φράσεις του Γ.Τσίπρα. Η συμψηφιστική λογική, όσο χλωμή κι αν τυγχάνει, ευνοεί του επικοινωνιακά κυρίαρχους. Δηλαδή, τους κυβερνώντες.

Φυσικά, τα έργα και οι ημέρες της κυβέρνησης στον ευαίσθητο τομέα των ΜΜΕ δεν περιπίπτουν σε λήθη. Η περιώνυμη «λίστα Πέτσα», αυτό το μνημείο αλαζονικής μονομέρειας και προπαγανδιστικής πρακτικής, και οι αντιδράσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου καθώς και βουλευτών της ΝΔ για επικριτικά δημοσιεύματα ξένων ΜΜΕ, αποτυπώνουν αυτά που ο τίτλος του σημειώματος δηλοί: δυσανεξία και ανοησία.

Τι άλλο ήταν παρά ατυχέστατες και επιλήψιμες οι δηλώσεις του κ.Οικονόμου για την συνεργάτιδα του Politico Νεκταρία Σταμούλη («Έχει σχέσεις με το ΣΥΡΙΖΑ»), με αφορμή άρθρο της για το predator και τις παρακολουθήσεις; Αργότερα επιχείρησε να επανορθώσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά οι αλγεινές εντυπώσεις έμειναν.

Μήπως εξίσου άστοχη δεν ήταν και η προσπάθεια να απαξιωθεί ο Αλεξάντερ Κλαπ, συνεργάτης των New York Times, επειδή συνέγραψε πύρινο αντικυβερνητικό άρθρο, με τίτλο «Η σαπίλα στην καρδιά της Ελλάδος είναι πλέον ολοφάνερη», καθώς και ο Γιώργος Χρηστίδης του Spiegel για το προσφυγικό και τα πρόσφατα γεγονότα στον Έβρο;

Με δυο λόγια, οι επιθέσεις αυτές πέραν του ότι αποκαλύπτουν φόβο και εχθρότητα έναντι της κριτικής, ενίοτε αδικούν το ενδεχόμενο δίκιο – της κυβέρνησης εν προκειμένω- όπως συνέβη με τους 38 πρόσφυγες στη νησίδα του Έβρου.

Το δικαίωμα στην άμυνα έναντι επικριτικών- άμα τε και ψευδών ή ανακριβών- δημοσιευμάτων είναι αναφαίρετο. Όμως απαντάς θεωρώντας, για λόγους αρχής, δεδομένο το δικαίωμα του άλλου να γράφει ακόμη και ανακρίβειες. Ταυτόχρονα, επιστρατεύεις στιβαρά επιχειρήματα αντίκρουσης κι όχι δηλητηριώδεις υπαινιγμούς και απαξιωτικές κιτρινιές.

Αλλιώς-το είπαμε- χάνεις το δίκιο σου. Όπως η κυβέρνηση σε ορισμένες περιπτώσεις, καθώς και ο Γ.Τσίπρας με την υπόθεση των FT, για την οποία θα μπορούσε να εκθέσει συγκεκριμένα, πειστικά – ή και συντριπτικά-επιχειρήματα.

Ένα φαινόμενο από το παρελθόν

…Έτσι για την ιστορία, μια υπόμνηση σχετικά με την αξιοποίηση δημοσιευμάτων ξένων ΜΜΕ από ημέτερες πολιτικές δυνάμεις και μίντια. Δεν έχει άμεση σχέση με τα προεκτεθέντα, αλλά παρουσιάζει ενδιαφέρον το φαινόμενο:

Την εποχή του καθ΄όλα «βρώμικου ΄89», οι ελληνικές εφημερίδες-ΟΛΕΣ, πλην «Αυριανής»- φιλοξενούσαν καθημερινά με πηχυαίους τίτλους κατεδαφιστικά ρεπορτάζ και αναλύσεις εναντίον του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου (Σκάνδαλο Κοσκωτά, Τόμπρας-παρακολουθήσεις, γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι κ.α.).

Μιλάμε για καταιγισμό. Και για πλούσιο υλικό το οποίο αξιοποιούσαν επιμελώς οι ξένοι ανταποκριτές στην Αθήνα. Έτσι, πολλές ευρωπαϊκές και αμερικάνικες εφημερίδες κυκλοφορούσαν με πρωτοσέλιδους τίτλους και εκτενή ρεπορτάζ, τα οποία δεν ήσαν στις περισσότερες των περιπτώσεων παρά αναφορές στα δημοσιεύματα των ελληνικών εντύπων!

Ε, λοιπόν, την επομένη οι ελληνικές εφημερίδες… αναδημοσίευαν τα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου, γεμάτα με τα δικά τους στοιχεία και σχόλια(!), θέλοντας να καταδείξουν το διεθνές ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Όντως, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον, ευρωπαϊκό και αμερικάνικο λόγω Κοσκωτά. Αλλά το αστείο φαινόμενο της ανακύκλησης του ίδιου υλικού θα μείνει στην πολιτική μας ιστορία ως ιλαρό στοιχείο μιας βρώμικης εκστρατείας.

Η οποία στηρίχθηκε σε υπαρκτό σκάνδαλο αλλά κατέληξε στο φιάσκο της καθεστωτικής «κάθαρσης», η οποία είχε αποτέλεσμα την ανάρρηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία. Με αρωγό τον «Συνασπισμό» της εποχής εκείνης…

ΥΓ: Νέος «Κώδικας Δεοντολογίας Οπτικοακουστικών και Ραδιοφωνικών Προγραμμάτων» από την κυβέρνηση. Δεν δόθηκε ακόμη στη δημοσιότητα, αλλά αν κρίνουμε από ορισμένα άρθρα που δημοσίευσε η «Εφημερίδα των Συντακτών» και το e-tetradio, πρόκειται για εξόχως επικίνδυνη απόπειρα να περιοριστεί η ελευθερία της έκφρασης. Θα επανέλθουμε αναλυτικά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις