Ούτε κυβερνώσα ούτε και Αριστερά, έτσι όπως το πάνε

Ιστορικά στον προοδευτικό χώρο έχουν υπάρξει κόμματα που διατήρησαν με συνέπεια την αριστερή ατζέντα και πρωταγωνίστησαν σε αγώνες, αλλά δεν κατάφεραν να κερδίσουν την κυβερνητική πλειοψηφία. Έχουν υπάρξει επίσης κόμματα που για να κερδίσουν την κυβέρνηση, απεμπόλησαν την αριστερή ατζέντα.

Το 2015 μέσα στην πρωτοφανή κρίση του Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε ένα πολιτικό πείραμα που έμοιαζε τότε να έχει ιστορική σημασία. Ένα αριστερό κόμμα θέλησε να πάρει την κυβέρνηση, διατηρώντας την αριστερή ατζέντα του. Το όλο πείραμα συνοψίστηκε στον όρο “κυβερνώσα Αριστερά”. Η Αριστερά που θέλει και μπορεί να κυβερνάει.

Το σήμερα

Στην πορεία τα πράγματα πήραν τη γνωστή τροπή και φτάσαμε στην παραίτηση Τσίπρα, την οποία διαδέχτηκε η αναπάντεχη εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πλέον κοντά στο σημείο να μην είναι ούτε κυβερνώσα αλλά ούτε και Αριστερά.

Σε ό,τι αφορά την Αριστερά, τα πράγματα είναι, νομίζω, καθαρά. Πέρα από του ότι ο νέος πρόεδρος του δεν έχει καμία απολύτως ιστορική σχέση με την Αριστερά, αυτά (τα λίγα) που εκφέρει ως πολιτικό λόγο, είναι πιο κοντά στο λαϊκίστικο Κίνημα των 5 Αστέρων της Ιταλίας, απ’ ό,τι στην ευρωπαϊκή Αριστερά ή τη Σοσιαλδημοκρατία. Πέρα από το ότι προεκλογικά ουδέποτε αναφέρθηκε στην κοινωνική δικαιοσύνη και την αναδιανομή του πλούτου, στον επινίκιο λόγο του ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είπε καν τη λέξη Αριστερά -όπως άλλωστε δεν είπε τη λέξη Τσίπρας… Υπενθυμίζεται ότι η πλατφόρμα Κασσελάκη είχε τίτλο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Ανασυγκρότησης.

Ερωτηθείσα χτες σχετικά με το ενδεχόμενο αλλαγής ονόματος (δηλαδή την απάλειψη του “Αριστερά”), η νέα εκπρόσωπος Τύπου, Δώρα Αυγέρη, απέφυγε να πάρει ξεκάθαρη θέση, λέγοντας: “Σημασία έχει το περιεχόμενο. Ο Στέφανος μου ζήτησε να μιλήσουμε για πολιτική. Όσοι καμώνονται ότι ασχολούνται με την πολιτική δεν ήρθαν να κάνουμε μια κουβέντα μιας ώρας περί πολιτικής. Οφείλουμε να συζητάμε πραγματικά για την πολιτική, και να μην καμωνόμαστε πως μιλάμε για την πολιτική. Θα έχετε την ευκαιρία σύντομα να απευθυνθείτε στον ίδιο τον πρόεδρο”.

Τα πρόσωπα

Θα μπορούσε βέβαια να αντιτείνει κανείς ότι αξίζει να θυσιαστεί η Αριστερά αν είναι το κόμμα να ανοίξει προς το Κέντρο και να νικήσει τον Μητσοτάκη. Σε μια άλλη περίπτωση θα μπορούσε να λεχθεί ότι ένα άγαρμπο άνοιγμα στο Κέντρο ενδέχεται να αφήσει κενό στα αριστερά και να εκπέμψει σήμα καιροσκοπισμού. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη είναι πολύ πιο πίσω από αυτό. Γιατί πώς το κόμμα θα μπορέσει σε βάθος χρόνου να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων που έχει χάσει, όταν ο πρόεδρος του δύσκολα πείθει (για το πούμε… μαλακά) σε ό,τι αφορά τις πολιτικές γνώσεις του;

Πώς θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιγμα στο Κέντρο όταν τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν θέσεις κλειδιά, είναι αυτά ακριβώς που θεωρούνται κόκκινο πανί για τους κεντρώους; Πώς θα πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ο Παύλος Πολάκης αναλαμβάνει συντονιστής των Επιτροπών Παρακολούθησης και Ελέγχου του Κυβερνητικού Έργου (ΕΠΕΚΕ), δηλαδή καταλαμβάνει την πιο νευραλγική θέση στην κοινοβουλευτική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τι είδους άνοιγμα θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν με το καλημέρα καρατομήθηκαν με ανοίκειο τρόπο δύο στελέχη που κατεξοχήν συμβόλιζαν τη διεύρυνση της μεταμνημονιακής εποχής, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος και ο Στέργιος Καλπάκης; Η προφανής απάντηση είναι ότι με αυτά τα πρόσωπα και με αυτές τις συμπεριφορές δεν γίνεται άνοιγμα στο Κέντρο.

Αν όμως αφήνεις την Αριστερά, χωρίς να παίρνεις να παίρνεις το Κέντρο, η προοπτική της κυβέρνησης δεν υπάρχει ούτε ως μακρινό ενδεχόμενο.