Οχι άλλο νεοφιλελευθερισμό, κάτι καινούργιο παρακαλώ!

Οκ, είναι σαφές ότι δεν διανύουμε και την καλύτερη περίοδο για ιδεολογικές συζητήσεις και αναζητήσεις. Τι άλλο να πεις, όταν πεθαίνουν 100 συμπολίτες σου την ημέρα;

Από την άλλη πλευρά όμως ίσως δεν υπάρχει πιο κατάλληλο χρονικό διάστημα για να αρχίσουμε την ανίχνευση του μέλλοντος που επιθυμούμε στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Και το μεγάλο δίλημμα που γεννάται ως προς αυτό είναι το εξής: Θα ακολουθήσουμε τις ίδιες συνταγές που δημιούργησαν τα σημερινά αδιέξοδα ή θα προτιμήσουμε να χαράξουμε νέους δρόμους, νέες στρατηγικές και να εφαρμόσουμε πραγματικά ρηξικέλευθες πολιτικές;

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι το έχει πάρει απόφαση. Φουλ, ολοταχώς προς τα πίσω, στις ιδέες που έχουν ήδη χρεοκοπήσει όχι σήμερα, λόγω της πανδημίας και των δεινών που επιφέρει αλλά χθες, λόγω των ανισοτήτων, της φτώχειας, της ιδιωτικοποίησης των πάντων.

Η Έκθεση της επιτροπής Πισσαρίδη, που στην κυβέρνηση την παρουσιάζουν ως το νέο Αγιο Δισκοπότηρο της πολιτικής τους, θέλει να στρίψει το καράβι της χώρας προς τα πίσω. Πολλά ΜΜΕ επιχειρούν να πείσουν για το ακριβώς αντίθετο και σερβίρουν την έκθεση ως το άκρο άωτο της προόδου, ενώ άλλοι μιλούν επίσης για βήματα που θα έπρεπε να είχε κάνει η χώρα εδώ και αρκετά χρόνια.

Στην πραγματικότητα η Εκθεση αποτελεί ύμνο στο νεοφιλελευθερισμό, όπως τον έχουμε μάθει (από την καλή και την ανάποδη) τα τελευταία 40 (τουλάχιστον) χρόνια. Ιδιωτικοποιήσεις, περαιτέρω ελαστικοποίηση των ωραρίων εργασίας, συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην κοινωνική ασφάλιση. Αυτά, λοιπόν, σερβίρονται ως νέες πολιτικές που μάλιστα θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο και την ύφεση.

Είναι να απορεί κάνεις με την προσκόλληση κάποιων στο δόγμα τους. Ο νεοφιλελευθερισμός τείνει να γίνει, αν δεν εχει γίνει, μία παγκόσμια θρησκεία. Η όποια αμφισβήτησή του αντιμετωπίζει σαν ιεροσυλία, ως προσβολή στα σύμβολα και στην ουσία της θρησκείας. Ειδικά μετά την πτώση του υπαρκτού “σοσιαλισμού” (μόνο σε εισαγωγικά μπορεί να γραφτεί ο όρος για όσα ίσχυαν στο πρώην ανατολικό μπλοκ), ο νεοφιλευθερισμός εξυψώθηκε ως ιδανική αυθεντία.

Ο κόσμος προχωρά, χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία πειραματίζονται (συχνά επιτυχημένα) με νέα μοντέλα παραγωγής και εργασίας, στα οποία η τεχνολογία παίζει ιδιαίτερο ρόλο χαρίζοντας στον άνθρωπο περισσότερο ελεύθερο χρόνο, άρα και καλύτερη ποιότητα ζωής και εδώ ισχυριζόμαστε ότι η λύση στα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας θα έρθει αν οι πολίτες αυτής της χώρας δουλεύουν περισσότερο και αμείβονται λιγότερο.

Η νέα εποχή έχει ξεκινήσει, η τεχνητή νοημοσύνη αναμένεται να αλλάξει τα πάντα, το 5G θα κάνει τον κόσμο πλήρως αυτοματοποιημένο αλλά η εν Ελλάδι απάντηση στην κρίση είναι ο νέος πτωχευτικός κώδικας, η ενίσχυση μεγάλων ιδιωτικών εταιριών με κρατικό χρήματα, οι επι τα χείρω αλλαγές στα εργασιακά και το νέο νομοσχέδιο-καρμανιόλα για την επαγγελματική εκπαίδευση που καθιστά 16χρονα παιδιά σύγχρονους δούλους.

Δεν χρειαζόταν να δουλέψει καμία επιτροπή Πισσαρίδη για να ακούσουμε και να διαβάσουμε τα χιλιοειπωμένα.Τόση έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας πια; Δεν έχει να προτείνει κάτι πραγματικά νέο, κάτι πραγματικό ρηξικέλευθο η κυβέρνηση και όσοι στηρίζουν εμπράκτως το έργο της για το μέλλον των πολιτών αυτό του τόπου;

Στην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται για έλλειψη δημιουργικότητας. Οι άνθρωποι απλώς εξαντλούν τη δημιουργικότητά τους υπηρετώντας αφενός την ιδεοληψία τους και αφετέρου τα συμφέροντα της τάξης τους. Υπό αυτήν την έννοια είναι συνεπείς. Αλλά ταυτόχρονα και μοιραίοι.

Αλλοίμονο αν η Ελλάδα του 2020 υιοθετήσει τις πολιτικές που εφάρμοσε ο Πινοσέτ στη Χιλή, η Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία και ο Ρέηγκαν στις ΗΠΑ πριν 40 και πλέον χρόνια. Αξίζει η Ελλάδα, αξίζει η Ευρώπη κάτι πολύ καλύτερο από το μιμητισμό της σχολής του Σικάγου και των εγκλημάτων της ανά τον κόσμο…

“Η Έκθεση Πισσαρίδη, είναι ένα Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία που έχει εκπονηθεί από επιτροπή με επικεφαλής τον Νομπελίστα οικονομολόγο, Χριστόφορο Πισσαρίδη. Η Έκθεση Πισσαρίδη για μια αναπτυξιακή μελέτη η οποία έχει ως στόχο θα θέσει ένα πλαίσιο προτάσεων και ύστερα από εκτενή συζήτηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και των κοινωνικών εταίρων, να αποτελέσει το πλαίσιο πολιτικής για τα επόμενα χρόνια. Ο Χριστόφορος Πισσαρίδης είναι νομπελίστας οικονομολόγος και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και διδάσκει στο London School of Economics. Δείτε όλο το κείμενο της έκθεσης Πισσαρίδη σε pdf”.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.