Παγιδευμένοι στον Κασσελάκη, περιμένουν το μοιραίο…

Για να έχεις αποτέλεσμα στην πολιτική απαιτούνται τρία πράγματα: σωστές επιλογές, δράση και διορατικότητα(πρόβλεψη). Τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ;

Πρώτα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κόμμα που παρέδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στο διάδοχό του είχε τα χάλια του, λόγω του εκλογικού αποτελέσματος. Κατά τούτο έχει δίκιο Στέφανος Κασσελάκης, όταν λέει ότι το παρέλαβε κάτω του 18% των εκλογών του Ιουνίου.

Έτσι έγινε η κλασική κίνηση της αλλαγής αρχηγού. Στην οποία ιδίως τα κόμματα εξουσίας καταφεύγουν, όταν βλέπουν ότι κινδυνεύουν να απολέσουν αυτό το προνόμιο. Στον ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξαν τον Κασσελάκη. Μεγάλη έκπληξη, η οποία οφείλεται στην απελπισία μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του, που δεν περίμεναν τίποτα από το παραδοσιακό στελεχικό δυναμικό του. Νέο πρόσωπο ο Κασσελάκης, έφερε (περισσότερο μιντιακή) αναστάτωση και μαζί μια ελπίδα: ότι θα καταφέρει να ανακόψει την κατρακύλα. Η υπόσχεση «μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη», αν και ήταν μια αλαζονική προσδοκία, έπαιξε το ρόλο της.

Φτάνουμε έτσι στο ερώτημα: ήταν σωστή επιλογή η εκλογή Κασσελάκη; Η αυτονόητη απάντηση είναι ότι αυτή ήταν η επιλογή του εκλογικού σώματος και το σωστό ή το λάθος θα κριθεί εν καιρώ. Το άλλο ερώτημα, όμως, είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καιρό και τι θα έχει απομείνει από αυτόν, όταν θα έρθει το αποτέλεσμα της πρώτης εκλογικής κρίσης, δηλαδή των ευρωεκλογών.

Επ’ αυτού έχουμε δύο παρατηρήσεις:

Η πρώτη: ο κ. Κασσελάκης προσδιόρισε ως δικό του πήχη στις ευρωεκλογές το 18% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών.

Η δεύτερη: ο εκ των επιτελών του Γιώργος Τσίπρας δεν θεωρεί επαρκή αυτόν τον στόχο. Τον θέλει, ευλόγως, παραπάνω. Και, επιπλέον, δηλώνει επί λέξει, όταν ερωτάται τι θα συμβεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει τρίτο κόμμα: «Στο απίθανο ενδεχόμενο που θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα πρόκειται ασφαλώς για αποτυχία της νέας ηγεσίας».

Φτάνουμε έτσι στο τρίτο στοιχείο που πρέπει να διακρίνει την πορεία ενός κόμματος, την πρόβλεψη για το πώς πάνε τα πράγματα και την προνοητικότητα, μαζί με τη δυνατότητα, να την αλλάξουν αν δεν πάει καλά.

Είναι «απίθανο» το ενδεχόμενο να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα στις ευρωεκλογές; Θα ήταν απίθανο αν ήταν ενωμένος, δηλαδή αν δεν είχαν ήδη αρχίσει οι αποχωρήσεις και η δεύτερη διάσπαση δεν ήταν προ των πυλών. Φυσικά, οι αποχωρήσεις και οι διασπάσεις δεν προκαλούν πάντα αρνητικό αποτέλεσμα στα κόμματα, ιστορικά έχει αποδειχθεί αυτό και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιες πολυτέλειες και το αποδεικνύουν τόσο οι απανωτές εκκλήσεις του κ. Κασσελάκη όσο και οι αγωνιώδεις παρεμβάσεις του προκατόχου του, με στόχο να μην αποχωρήσει και «ομάδα Αχτσιόγλου».

Βεβαίως, υπάρχει πάντα και η θεωρία του «να φύγουν οι υπονομευτές για να πάρουμε τα πάνω μας», αλλά αυτή είναι για τους φανατικούς του Παύλου Πολάκη. Αυτοί μπορεί να πιστεύουν ότι, χωρίς τους Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου και λοιπούς, ο Κασσελάκης θα βρεθεί στα σκαλιά του Μαξίμου. Όπως πίστευαν όλη την προηγούμενη περίοδο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε για… μεγάλη νίκη, αφού το «πρόβλεπε» ο αψύς Κρητικός.

Τι είναι, λοιπόν, πιθανότερο; Χωρίς τους «υπονομευτές» ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη να ανακάμψει ή να βρεθεί στην Τρίτη ή και στην τέταρτη θέση; Ήδη ορισμένες μετρήσεις τον δείχνουν να «μάχεται» για την τρίτη θέση με το ΚΚΕ.

Όπως το βλέπει κανείς. Αλλά όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν προς τη δεύτερη εκδοχή.

Έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε μια κατάσταση την οποία περιγράφει ο τίτλος ενός τηλεοπτικού σίριαλ: Παγιδευμένοι. Από τη μια έχουν πρόσφατα εκλεγμένο αρχηγό και με αυτόν θα πορευθούν τουλάχιστον έως τις ευρωεκλογές. Από την άλλη όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι βαδίζουν προς το μοιραίο.

Τι θα έχει απομείνει έως τότε; Άγνωστο. Το μόνο που μπορεί να έχει μείνει είναι η… υποχρεωτική αισιοδοξία του κ. Κασσελάκη και της ομάδας του, που θυμίζει το ανέκδοτο με αυτόν που έχει πέσει από τον 15ο όροφο και φτάνοντας στον έβδομο λέει: «Μέχρι εδώ καλά πάμε»

Ο Γάλλος φιλόσοφος Βολτέρος το είχε πει αλλιώς: «Αισιοδοξία είναι η μανία να λες ότι τα πράγματα είναι καλά, όταν είσαι στην κόλαση»…