“Πάνε να μας ρίξουν”: Η καραμέλα και η κωμωδία…

Όταν οι κυβερνήσεις δεν πάνε καλά-και αυτό, συνήθως, συμβαίνει στη δεύτερη τετραετία τους- έχουν έναν κλασικό τρόπο αντίδρασης και προστασίας. Αρχίζουν να ανακαλύπτουν «εχθρούς» και να πιπιλίζουν την καραμέλα που ακούει στη λέξη «αποσταθεροποίηση».

Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι «εχθροί»; Εξαρτάται. Κάποτε έπαιζε πολύ η θεωρία των «ξένων κέντρων». Τι σημαίνει αυτό; Ότι μια ξένη δύναμη προσπαθεί να ανατρέψει μια κυβέρνηση γιατί «δεν πάει με τα νερά της». Βέβαια, στη Μεταπολίτευση δεν είχαμε καμιά τέτοια «αποσταθεροποίηση». Καμιά κυβέρνηση δεν έπεσε από εξωτερικές «παρεμβάσεις», αν ποτέ υπήρξαν τέτοιου είδους παρεμβάσεις.

Εκτός από τα «ξένα κέντρα», υπάρχουν και τα εγχώρια. Κάποιοι είναι δυσαρεστημένοι από την κυβερνητική πολιτική-θίγονται τα συμφέροντά τους- και καταστρώνουν σχέδια ανατροπής της. Μοναδική τέτοια περίπτωση στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν η πτώση της κυβέρνησης του (πατρός) Μητσοτάκη το 1993. Η οποία, όμως, ήταν από όλες τις πλευρές αδύναμη και, κυρίως, στηριζόταν μόνο σε οριακή πλειοψηφία στη Βουλή (151).

Τι συμβαίνει σήμερα; Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν πάει καλά. Οι ευρωεκλογές έδειξαν μεγάλη μείωση του ποσοστού της ΝΔ(28%). Η απρόσμενη εξέλιξη της υπόθεσης των Τεμπών έχει δυσκολέψει αφόρητα τη ζωή της. Και, πλησιάζοντας στη μέση της δεύτερης θητείας της, φαίνεται να παγιώνεται η πεποίθηση ότι η αυτοδυναμία έχει τελειώσει, γεγονός που θα δυσκολέψει πολύ τη θέση του κ. Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές.

Κάπου εδώ αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας. Όχι αυτές που αφορούν την υπόθεση των Τεμπών με τα βαγόνια, τα ξυλόλια και τα βίντεο. Η ίδια η κυβέρνηση, εχθρός(υποτίθεται) της συνωμοσιολογίας, την καλλιεργεί κάθε φορά που ένα γεγονός την πλήττει.

«Θέλουν να ρίξουν τον Μητσοτάκη», έλεγε, σχεδόν τσιρίζοντας, χτες το πρωί από τον φιλικό του ραδιοθάλαμο ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλώντας σε ένα οικονομικό φόρουμ στη Θεσσαλονίκη, το είπε έτσι: «Όχι, δεν είναι πόλωση αυτό το οποίο βλέπουμε. Είναι μία χυδαία τοξικότητα και μία προσπάθεια να βουλιάξει η πολιτική ζωή του τόπου σε έναν βούρκο, με έναν στόχο μόνο: τελικά να υπάρχει πολιτική αποσταθεροποίηση και να πληγεί η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός προσωπικά».

Ποιος μπορεί να «αποσταθεροποιήσει» την κυβέρνηση; Θεωρητικά έχει τρεις «εχθρούς»:

1.Κάποιο «ξένο κέντρο». Να είναι ο Τράμπ. Μπα, μάλλον δεν πρόλαβε ακόμη να μάθει για το που πέφτουν τα Τέμπη. Άλλωστε, δεν θα έχει καμία δυσκολία ο κ. Μητσοτάκης να τον αποκαλέσει «Τραμπόπουλο», όπως είχε αποκαλέσει τον Μπάιντεν «Μπαϊντενόπουλο».

2.Κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτή είναι η πιο κωμική εκδοχή. Με κόμματα που κινούνται μεταξύ του 15% και 5% μάλλον ο κ. Μητσοτάκης κοιμάται ήσυχος.

3.Οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών με επικεφαλής την κυρία Καρυστιανού. Το υπονόησε ο κ. Βορίδης, σε μια ακραία εκδοχή εκτσολανισμού (κατά τη διατύπωση του Ευ.Βενιζέλου) της πολιτικής αντιπαράθεσης: «Από τους 100 νεκρούς που υπήρχαν στο Μάτι είδατε κανέναν από τους συγγενείς να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα η κυρία Καρυστιανού;», είπε.

Κάποιοι βουλευτές τη ΝΔ (καραμανλικοί, σαμαρικοί, εντέλει αντιμητσοτακικοί). Η εκδοχή αυτή κινείται στη σφαίρα της φαντασίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζεται σε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ουδείς βουλευτής θα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι προφανές: η κυβέρνηση δεν απειλείται με ανατροπή από κανέναν εχθρό, εξωτερικό ή εσωτερικό. Ο πρωθυπουργός και υπουργοί του κατασκευάζουν τον «εχθρό» της «αποσταθεροποίησης», επειδή ξέρουν ότι η φθορά τους είναι μεγάλη και δεν έχουν τρόπους να τη σταματήσουν.

Ο μοναδικός πραγματικός εχθρός τους είναι οι ψηφοφόροι που τους εγκαταλείπουν και ενδέχεται να τους στερήσουν την(αυτοδύναμη) εξουσία τους. Και αυτόν τον εχθρό δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν με προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα.