Παπανδρέου – Τσίπρας δείχνουν τον δρόμο, Ανδρουλάκης – Κασσελάκης τις καρέκλες τους…

Στην πολιτική υπάρχουν δύο μεγάλα αμαρτήματα. Πρώτον, να μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν. Και, δεύτερον, να μην αντέχεις να αποδεχτείς το εκλογικό αποτέλεσμα και να μην κάνεις αυτό που πρέπει για να μην επαναληφθεί στο άμεσο μέλλον.

Δεν υπάρχει Έλληνας με στοιχειώδη αντίληψη των πραγμάτων που να μην έχει καταλάβει τι συνέβη στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Παρά τη μεγάλη πτώση του ποσοστού της ΝΔ, τα κόμματα της εξ αριστερών αντιπολίτευσης απέτυχαν παταγωδώς. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, παρά την αλλαγή αρχηγού, είχε και νέα πτώση. Και το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί την πτώση και των δύο, δεν κατέκτησε τη δεύτερη θέση και ουσιαστικά έμεινε στάσιμο.

Οι ψηφοφόροι έστειλαν ένα σαφέστατο μήνυμα: ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι μικρομεσαία κόμματα και δεν μπορούν μόνα τους να αποτελέσουν υπολογίσιμο αντίπαλο για τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τι πρέπει, λοιπόν, να αλλάξει; Είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Ο προοδευτικός χώρος συνολικά βρίσκεται σε αδιέξοδο έτσι όπως είναι σήμερα. Για να αρθεί το αδιέξοδο αυτό, πρέπει οι όμορες δυνάμεις του να πρωταγωνιστήσουν στην ενοποίηση και ανασύνθεσή του. Διαφορετικά, θα συμβούν τα εξής δύο. Είτε η ΝΔ θα συνεχίσει να κυβερνά ανεξέλεγκτη είτε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, απογοητευμένο από τη διακυβέρνηση, θα στραφεί σε ακραία δεξιά μορφώματα. Ήδη υπάρχουν σημάδια από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Όλα αυτά τα επισήμαναν δύο αντίπαλοι του πρόσφατου παρελθόντος, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας. Ξεπερνώντας αυτές τις αντιπαλότητες, επισημαίνουν την ανάγκη ο προοδευτικός χώρος να βγει από τη μακαριότητα που εκπέμπουν οι σημερινές ηγεσίες του και να κάνει τα αναγκαία βήματα, ώστε στις επόμενες εκλογές να μην χειροτερέψει η κατάσταση. Στην ίδια κατεύθυνση είναι στελέχη και από τα δύο κόμματα, πολλά από το ΠΑΣΟΚ(κρατάει ακόμη το παλιό κυβερνητικό DNA αυτού του κόμματος) και ελάχιστα από τον ΣΥΡΙΖΑ (εκεί φαίνεται ότι «ποντάρουν» στο… κολοσσιαίο 15% που κατέκτησε ο νέος αρχηγός-άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων).

Οι μόνοι που δεν τα αντιλαμβάνονται αυτά ή, ακριβέστερα, δεν τους συμφέρει να τα παραδεχτούν είναι οι δύο αρχηγοί. Οι οποίοι επιλέγουν διάφορα «επιχειρήματα» στην απόπειρά τους να πείσουν ότι πέτυχαν ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Η στάση τους είναι απολύτως αναμενόμενη. Διότι δεν τους συμφέρει να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και την πραγματικότητα. Βλέπουν μόνο τις καρέκλες τους και τι θέσεις της «φρουράς» τους. ‘Όμως, αυτά ενδιαφέρουν ένα μικρό περίγυρο, την κλειστή κομματική γραφειοκρατία. Ο προοδευτικός κόσμος στο σύνολό του αισθάνεται θλίψη και απογοήτευση. Είδε τη ΝΔ να τρώει ένα γερό χαστούκι στις ευρωεκλογές, αλλά από τη μεγάλη υποχώρησή της να μην επωφελούνται καθόλου τα εξ αριστερών κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα ποσοστά τους, 15% και 13%, είναι πολύ μακριά από το να αμφισβητήσουν την άνετη πρωτοκαθεδρία του κ. Μητσοτάκη.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι. Οι βουλευτές και τα άλλα στελέχη, που έχουν ρόλο σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, έχουν μια και μόνη επιλογή. Να τα σπρώξουν προς τη συνεργασία, η οποία σύντομα να οδηγήσει στη συγκρότηση ενιαίας παράταξης του προοδευτικού χώρου, της Κεντροαριστεράς, η οποία στις επόμενες εκλογές θα αφαιρέσει το μονοπώλιο της κυβερνητικής εξουσίας από τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και όλα τα εμπόδια πρέπει να παραμεριστούν, με πρώτους τους σημερινούς αρχηγούς. Θα ήταν τραγικό να μονιμοποιηθεί, αναπαραγόμενη, η σημερινή μίζερη στασιμότητα. Διότι τότε θα έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή της η ρήση της Γραφής: «Μωραίνει Κύριος ον(ους) βούλεται απολέσαι»…