Παρασκήνιο, τερτίπια, ψεύδη και σκοπιμότητες – Μια απωθητική εικόνα

Οι επιλογές προσώπων-καλή ώρα για την Προεδρία της Δημοκρατίας-, οι εσωκομματικές εξελίξεις, οι ανασχηματισμοί κυβερνήσεων και κομματικών επιτελείων και λοιπά συναφή, συνήθως δεν υπακούουν στα στοιχειώδη της θεσμικής προσήλωσης και της δημοκρατικής τάξης, όπως κατά κόρον ισχυρίζονται οι πρωταγωνιστές, αλλά σε αλλότρια κριτήρια.
Δηλαδή, στο κομματικό όφελος, στην κατίσχυση μιας φατρίας έναντι της άλλης και τελικά στην αποθέωση μιας παραπειστικής δυναμικής με στόχο την πρόσληψη καλλωπισμένης εικόνας από την κοινωνία.

Η δυναμική αυτή είναι προϊόν εργώδους παρασκηνίου, που υφαίνεται στα εργαστήρια μυημένων στελεχών και κλειστών κύκλων εξουσίας και το οποίο καταλήγει σε ολοκληρωμένο ψεύδος, διανθισμένο με όρκους πίστης στους θεσμούς, στη Δημοκρατία και στην πρόοδο (Το ολοκληρωμένο ψεύδος, δεν περιλαμβάνει καθ΄ολοκληρίαν ψεύδη. Εχει πάντοτε έναν μικρό πυρήνα αλήθειας. Τυπικός εκπρόσωπος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης). Ας δούμε δύο πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1) Επιλογή υποψηφίου Προέδρου της Δημοκρατίας: Η περιώνυμη κατ΄έθος συναίνεση, με εκλογή Προέδρου από το αντίπαλο στρατόπεδο (π.χ. Στεφανόπουλος, Παπούλιας, Παυλόπουλος) δεν ήταν αποτέλεσμα ειλικρινούς θεσμικής προσήλωσης αλλά απότοκο συγκεκριμένων κομματικών στόχων.

Ειτε για να μην διαλυθεί η Βουλή και προκληθούν εκλογές είτε για να εγκλωβιστεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση στην επιλογή του κυβερνώντος κόμματος. Με την Αναθεώρηση του 2019, αυτά εξέλιπαν. Ετσι, ο νέος Πρόεδρος μπορεί να εκλεγεί ακόμη και με 151 ψήφους.

Οι επιλογές των κομμάτων για την διαδοχή της κυρίας Σακελλαροπούλου επιβεβαίωσαν καθαρά τον ως άνω ισχυρισμό περί ψεύτικης θεσμικής προσήλωσης και ιδιοτελούς κομματικού παιγνίου.

Συγκεκριμένα:

Ο Μητσοτάκης επέλεξε τον Κώστα Τασούλα για να περιορίσει τις διαρροές προς τα δεξιά του και να πορευτεί χωρίς τον φόβο πιθανών αντικυβερνητικών παρεμβάσεων από κάποιον «ανεξέλεγκτο» Πρόεδρο, σε θέματα μείζονος σημασίας(π.χ. Ελληνοτουρκικά, Τέμπη, Υποκλοπές).

Οι συνταγματικώς περιορισμένες δυνατότητες του Προέδρου δεν επιτρέπουν πλέον θεσμικές συγκρούσεις (υπάρχει η αναπομπή νόμου αλλά μετά την Αναθεώρηση είναι μικρής ισχύος) και πλήγματα στην κυβέρνηση.

Όμως οιαδήποτε δημόσια παρέμβαση του νέου Προέδρου, ενάντια στην κυβερνητική πρακτική μπορεί να δημιουργήσει εντόνως αντικυβερνητικό κλίμα, κάτι που ο πρωθυπουργός φρόντισε να αποφύγει, καθώς υπάρχουν ανοιχτά τα προαναφερθέντα θέματα.

Για να χρυσώσει το χάπι της κομματικής επιλογής ο πρωθυπουργός μίλησε για «πρόσωπο με μακρά πολιτική διαδρομή στα κοινά και με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά», με «ενωτικό πνεύμα και συνθετικές αρετές» κλπ.

Αυτά είπε ο Μητσοτάκης. Αλλά όλοι κατάλαβαν ότι στην επιλογή του πρυτάνευσαν αυτά που δεν είπε. Διότι η κοινωνία δεν είναι ανόητη. Βλέπει, ακούει, ξέρει και αντιλαμβάνεται πλήρως τι συμβαίνει και τι κρύβεται πίσω από τα καλλιεπή και τα δήθεν θεσμικά.

Ο Ανδρουλάκης πρότεινε τον Τάσο Γιαννίτση αφενός για να ρίξει τον προβολέα στον χώρο του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ και του περιώνυμου Κέντρου που νέμεται ως ένα βαθμό ο Μητσοτάκης και αφετέρου για να μην δημιουργηθούν εντυπώσεις θετικές για τον ΣΥΡΙΖΑ, και δοθεί δείγμα συμπόρευσης, αν υιοθετούσε την υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη. Ισχύουν κι εδώ όσα δεν είπε για τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν την επιλογή Γιαννίτση…

Ο Φάμελλος κινήθηκε ακριβώς στο ίδιο πλαίσιο. Με την ίδια λογική: Επιλέγοντας την Λούκα Κατσέλη επιχειρεί να προσποριστεί κομματικά κέρδη από τον πιθανό «εγκλωβισμό» του ΠΑΣΟΚ στην υποψηφιότητα αυτή.

Βέβαια, δεν αποκλείεται να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιες πρόσκαιρες εντυπώσεις αν η κυρία Κατσέλη υπερκεράσει σε ψήφους την υποψηφιότητα Γιαννίτση. Αυτό θα συμβεί αν η Νέα Αριστερά και κάποιοι Ανεξάρτητοι συμφωνήσουν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εντυπώσεις, λοιπόν. Προπάντων οι εντυπώσεις και το κομματικό όφελος. Διότι η ενδιαφέρουσα πρόταση της Νέας Αριστεράς για τον κ.Ράμμο, την οποία απέρριψε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ευνοούσε πολιτικά τη Νέα Αριστερά που είχε την πρωτοβουλία. Οπότε, άστο καλύτερα…

2) ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκης: Παρέλκει η υπόμνηση θλιβερών στιγμών σχετικά με τον εξοστρακισμό του ουρανοκατέβατου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οργιώδες παρασκήνιο, ίντριγκες και τερτίπια από στελέχη δοκιμασμένα σε συγκρούσεις και σφαγές στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς.

Τα κατάφεραν. Διότι μέσα τους κυριαρχεί φιλοσοφικά η ιδέα του τέλους, του σκοπού, με αποτέλεσμα να ενστερνίζονται τον αφορισμό ότι «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Όμως και εδώ παρεμβαίνει η κοινωνία-και δη ένα ικανό αριστερό μέρος της- έτοιμη να δείξει ότι δεν δυσφορεί απλώς αλλά εναντιώνεται σε αυτού του είδους τους αντιδημοκρατικούς χειρισμούς. Μέχρι στιγμής, σχετικά με την πρόσληψη από την κοινωνία, η αντίδραση φαίνεται στις δημοσκοπήσεις…

…Θα μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι το πρωί για παρεμφερή γεγονότα με άγνωστες πτυχές, τα οποία πόρρω απέχουν της εικόνας που προβάλλεται από σχεδόν όλους τους κομματικούς σχηματισμούς.

Πρόκειται για μια…κανονικότητα πολιτικής δυσπλασίας που δεν τιτρώσκει απλώς το πολιτικό το σύστημα, αλλά το καθιστά απωθητικό στα μάτια της κοινωνίας. Ισως έτσι να εξηγείται η αποχή από τις εκλογές και προπάντων η καταφυγή του κόσμου σε δήθεν αντισυστημικές επιλογές. Και κάπως έτσι δικαιώνεται η διαδεδομένη λαϊκή άποψη ότι «η πολιτική είναι βρώμικη»…

Μήπως η απωθητική αυτή εικόνα, μαζί με συνοδευτικά στοιχεία φυσικά (π.χ.αντιλαϊκές επιλογές, Μεταναστευτικό/Προσφυγικό, woke κουλτούρα), συμβάλλει στην άνοδο της Ακροδεξιάς; Και ένα συναφές ερώτημα, τεθέν αρκετές φορές από ετούτη τη στήλη:

Γιατί δεν καρπούται η Αριστερά την διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αντισυστημική τάση της ελληνικής –αλλά και συνολικά της Ευρωπαϊκής- κοινωνίας; Ιδού θέμα προς ανάπτυξιν.

Ένα θέμα που προσφέρεται για προβληματισμό και συζήτηση χωρίς παρωπίδες και ιδεολογικές αγκυλώσεις…