Ο Χατζιδάκις, η Δημοκρατία και η Αυριανή

«Νόμος του Κράτους η διαστροφή», είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Δημοκρατία» της Τετάρτης, 11/10/17. Υπέρτιτλος: «Όλα τα ονόματα των 300: ιδού τί ψήφισε ο καθένας για την αλλαγή φύλου». Ακριβώς δεξιά του τίτλου, μια φωτογραφία διεμφυλικών ατόμων που χειροκροτούν την ψήφιση του νόμου από τα θεωρεία της Βουλής, με λεζάντα «Εικόνες αίσχους στη Βουλή», και για να μη το κουράζουμε άλλο, δύο «χτυπήματα» κάτω από τον κύριο τίτλο: «Άδωνις στον Κυριάκο: αν πεις “ναι”, δεν θα γίνεις ποτέ πρωθυπουργός», και «Η Εκκλησία σκέφτεται ως “απάντηση” να απαγορεύσει τις κηδείες για διεμφυλικούς».

Δεν μ’ αρέσει, ούτε είναι δεοντολογικά σωστό να σχολιάζω δημοσιεύματα εφημερίδων, όταν μάλιστα το μαγαζί που δουλεύω εκδίδει το «Έθνος», αλλά μπροστά στο έκπαγλο κάλλος του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας, το δημοσιογραφικό σαβουάρ βιβρ πάει περίπατο. Καιρό είχα να δω τέτοια αθλιότητα, τέτοια δημοσιογραφική αλητεία εναντίον κάποιων ανθρώπων που ξεφεύγουν από την «ομαλότητα».

Ναι, είχα πολύ καιρό – συγκεκριμένα, τριάντα χρόνια. Τότε, το φθινόπωρο του 1987, η «Αυριανή» είχε κηρύξει πόλεμο εναντίον του Μάνου Χατζιδάκι. Διότι ο μουσικοσυνθέτης είχε το σθένος να πει δημοσίως την αλήθεια, ξέροντας φυσικά πως τα βάζει με μια παντοδύναμη εφημερίδα, που πουλούσε τότε γύρω στις 300 χιλιάδες (!) φύλλα την ημέρα, ένα διαστημικό νούμερο για τα σημερινά δεδομένα.

Ο ομοφυλόφιλος Χατζιδάκις, που δεν μασούσε τα λόγια του, ο Μάνος, που ήταν πολύ περισσότερο άντρας απ’ ότι πολλοί δημοσιογράφοι, πολιτικοί και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις του καιρού του, τόλμησε λοιπόν, κατά τη διάρκεια φιλανθρωπικής συναυλίας στο Παναθηναϊκό Στάδιο με έργα του ίδιου και του Ξαρχάκου, να πει πως η Αυριανή «μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας».

Φυσικά, είχε δίκιο. Η Αυριανή, τότε στη δεκαετία του ’80, ήταν το δαγκανιάρικο μαντρόσκυλο του Πασοκισμού: όλοι την έτρεμαν. Όποιον έπιανε στο στόμα της το απύλωτο, τον ξέσκιζε. Κολακεύοντας τα ταπεινότερα των ενστίκτων του ελληνικού λαού, καλλιεργώντας τα πιο σκοτεινά αγελαία συναισθήματα, λερώνοντας και φτηναίνοντας ό,τι άγγιζε, η εφημερίδα του Κουρή καταβαράθρωσε την όποια τιμή και υπόληψη είχε αποκτήσει το δημοσιογραφικό λειτούργημα. Μας έκανε να ντρεπόμαστε που ήμασταν δημοσιογράφοι, έγινε η μαύρη κηλίδα στην ταυτότητά μας.

Τέλος πάντων, από τη στιγμή που ο Μάνος είπε αυτά που είπε, ένα τσουνάμι έντυπης λάσπης, ένας ωκεανός δημοσιογραφικών λυμάτων εκτοξεύθηκε εναντίον του. Ενδεικτικά, ο Κυριάκος Διακογιάννης, ένα από τα σαρανταπεντάρια του Κουρή,  αποκάλεσε τον Μάνο Χατζιδάκι «παθητικό ανώμαλο, εκμαυλιστή των νέων, απόβρασμα, κάθαρμα, σκουληκιασμένο τομάρι, βρωμερό υποκείμενο με ηθικό AIDS».

Το χειρότερο είναι πως η πανίσχυρη καθεστωτική φυλλάδα, επιστράτευσε τάγματα ολόκληρα από προσωπικότητες της πολιτικής και του πολιτισμού, γιαν να κατακεραυνώσουν το Μάνο Χατζιδάκι, δηλώνοντας παραλλήλως πίστη και υποταγή στο πράσινο παρακράτος της Αυριανής. Δεν έχει νόημα να λέμε τώρα ονόματα, όταν οι περσσότεροι από αυτούς που υποστήριξαν τότε την εφημερίδα έχουν πεθάνει, τιμημένοι από όλους…

Προσωπικά δεν θα ξεχάσω ένα από τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας, αυτού του μαύρου φθινοπώρου του 1987, που έχει μείνει έκτοτε στο μυαλό μου, σαν χαλίκι στο παπούτσι μου: «Φτύστε τον πούστη», κραύγαζε η Αυριανή, εναντίον του Μάνου Χατζιδάκι – που ο Κουρής, τα στελέχη του και οι πολιτικοί πάτρονές του,όλοι μαζί, δεν ήταν άξιοι να δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών του.

 Να, αυτά μου θύμισε ο τίτλτος της «Δημοκρατίας». Εάν λοιπόν η «κανονικότητα» εκπροσωπείται από την εφημερίδα, την Νέα Δημοκρατία και την Εκκλησία, τότε έχουμε άμεση ανάγκη κι από άλλους πούστηδες, σαν τον Χατζιδάκι.