Περί Συμμάχων και Διεθνούς Δικαίου: Τυποποιημένη ρητορική χωρίς αντίκρισμα

Πάλι θα καταγγείλει την Τουρκία ο πρωθυπουργός, πάλι θα ζητήσει την καταδίκη της από τους Εταίρους, πάλι θα μιλήσει για «ευρωτουρκική διαφορά» και πάλι θα επιστρέψει με άδειο καλάθι.

Ηδη η Γερμανία προϊδέασε για τη στάση της: Ίσες αποστάσεις με πρόσχημα τον διάλογο. Το ίδιο και οι Αμερικανοί δια στόματος Μπλίνκεν. Ναι, λίγες μέρες μετά τον…θρίαμβο του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ.

Επομένως, τι νόημα έχει η δήλωση του πρωθυπουργού ότι η χώρα μας έχει με το μέρος της το Διεθνές Δίκαιο, έχει Συμμάχους και ενδυναμωμένη αποτρεπτική ισχύ;

Αν εξαιρεθεί το τελευταίο στοιχείο-όντως δεν είναι αμελητέα η αποτρεπτική ισχύς της Ελλάδος, και η Τουρκία το ξέρει- ,τα άλλα δύο θυμίζουν τυποποιημένη ρητορική χωρίς κανένα αντίκρισμα, όταν απευθύνονται στους Εταίρους και στους Συμμάχους.

Για τον εξής απλό λόγο: αν το Διεθνές Δίκαιο είναι με το μέρος μας, δεν το βλέπουν τόσα χρόνια οι Δυτικοί, ιδία μετά από ποικίλες προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον της χώρας μας και της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Το βλέπουν, το ξέρουν, αλλά κωφεύουν. Γιατί την έχουν ανάγκη την Τουρκία. Τελεία και παύλα…Περιττεύουν τα πολλά λόγια, τα γιατί και τα διότι, καθώς και οι σχοινοτενείς αναλύσεις για την στάση των Δυτικών έναντι της Τουρκίας. Αρκούν δυό λέξεις: την χρειάζονται.

Πάμε πίσω στη δήλωση του πρωθυπουργού περί Διεθνούς Δικαίου και Συμμάχων. Απλό το ερώτημα: Είναι βέβαιο ότι συμμερίζονται οι Δυτικοί την άποψη της χώρας μας ότι έχει δίκιο; Μήπως πίσω από τις προτροπές για διάλογο κρύβεται η θέση τους ότι το δίκιο βρίσκεται στη μέση ή ότι τέλος πάντων «έχει και η Τουρκία κάποιο δίκιο»;

Κι αν αυτό ισχύει- και κυρίως αν έχει γνωστοποιηθεί στους εκάστοτε Ελληνες πρωθυπουργούς- γιατί και οι Δυτικοί και οι δικοί μας δεν το καθιστούν σαφές ώστε να πάψουν οι ψευδαισθήσεις, να αντιμετωπίσει η χώρα μας την ωμή πραγματικότητα και να την διαχειριστεί διαφορετικά απ΄ο,τι μέχρι τώρα;

Γιατί κρυβόμαστε πίσω από εύηχες λέξεις και ανούσιες καυχησιολογίες περί αναβάθμισης της Ελλάδος στη διεθνή σκηνή; Ως πότε θα συντηρείται κλίμα υπνωτικού εφησυχασμού ότι η Δύση βρίσκεται στο πλευρό μας;

Ως πότε τα μισόλογα και οι υπαινιγμοί θα υποκαθιστούν την ανάγκη να ακουστούν θέσεις τολμηρές και πιθανώς δυσάρεστες για την πλειονότητα της κοινωνίας; Να ειπωθεί καθαρά δηλαδή ότι π.χ. ΗΠΑ και ΕΕ δεν συμμερίζονται απόλυτα τις ελληνικές θέσεις ή ότι η προσφυγή στη Χάγη δεν είναι βέβαιο ότι θα μας δικαιώσει πλήρως.

Μετά τα δραματικά γεγονότα του 2020 (Oruc Reis κλπ), ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι «μετατρέψαμε μια ελληνοτουρκική διαφορά σε ευρωτουρκική». Φεύ! Καμία μετατροπή. Καμία κύρωση. Καμία ένδειξη ότι η Τουρκία έλαβε το μήνυμα και αφίσταται της εγνωσμένης προκλητικής συμπεριφοράς.

Προσφάτως, ένας Τούρκος αναλυτής, σχολιάζοντας την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ είπε ότι «Οι ισορροπίες στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αλλάζουν με τα χειροκροτήματα και τα χτυπήματα στην πλάτη».

Δυστυχώς, έχει δίκιο. Το διαπιστώνουμε καθημερινά. Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα το πληρώσουμε ακριβά τώρα που σκοτεινιάζει ο ορίζοντας και οι απειλές προσλαμβάνουν διαστάσεις χυδαίου τσαμπουκά και συνιστούν αποτύπωμα νεοοθωμανικής αλαζονείας.

ΥΓ: Η παράσταση του Ερντογάν για την πτώση της Πόλης και τα συναφή ήταν πολεμοχαρής, κακόγουστη και ανατριχιαστική(«Θα θάψουμε τους νέους Βυζαντινούς»). Όμως σ’ ένα σημείο έχει δίκιο: η χώρα μας ουδέποτε νοιάστηκε να διατηρηθούν τα τζαμιά ως πολιτισμικό στοιχείο μιας εποχής. Ανεξήγητο κόμπλεξ, ανόητη συμπεριφορά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις