Πλεόνασμα αλαζονείας η Γερμανία, πλεόνασμα αδυναμίας εμείς

Οι Financial Times δεν είναι και καμιά… αντιμνημονιακή εφημερίδα. Συντηρητική είναι, των αγορών και των “μεταρρυθμίσεων”, υπέρ των πιέσεων στις ελληνικές κυβερνήσεις για να “επιστρέψει η χώρα στην κανονικότητα”. Αλλά, ακόμα κι αυτοί, έχουν προ πολλού επισημάνει ότι είναι “βάναυση η επιμονή του Eurogroup στην επίτευξη υψηλών πλεονασμάτων για πολλά χρόνια”.

Έχουν επίσης υπογραμμίσει σε πείσμα των όσων προωθεί ο γερμανικός βραχίονας στην ΕΕ, ότι είναι “αλλόκοτο” η ΕΕ να έχει “ορθά υιοθετήσει τελευταία μια πιο ισορροπημένη στάση στα δημοσιονομικά ελλείμματα κρατών μελών και αυτή η αλλαγή να μην εφαρμόζεται στην Ελλάδα”.

Και όμως! Ο Σόιμπλε. χωρίς να παραθέτει ούτε ένα επιχείρημα, χωρίς καν να μπαίνει στον κόπο να προσποιηθεί ότι ακούει, και όχι τις ελληνικές ενστάσεις αλλά τις παρατηρήσεις των συστημικών παραγόντων που έχουν διαφορετική άποψη από αυτόν, επιμένει: Πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2023 ή το 2028, δηλαδή για 5-10 χρόνια από το “ορόσημο” του 2018.

Τι σημαίνει αυτό το έχει πει εδώ και καιρό ακόμα και ο Στουρνάρας: Η μείωση του στόχων του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 2% από το 2018 και μετά, “αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την επιστροφή της οικονομίας σε βιώσιμη ανάπτυξη”. Με άλλα λόγια, ο πολιτικός εκφραστής του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού δεν θέλει να επιστρέψει η Ελλάδα στη βιωσιμότητα, αν και υποτίθεται ότι αυτός είναι ο στόχος του.

Προφανώς δεν πρόκειται απλώς για μια “ασυνεπή” στάση, μια απλή ανακολουθία λόγων και έργων, ούτε καν για μόνο “αντιπαραγωγική θέση”, για να χρησιμοποιήσουμε και το γλωσσάρι του ΔΝΤ. Πρόκειται για μια πολιτική που επίτηδες κρατάει τη χώρα καλωδιωμένη στο σπιράλ του θανάτου, με τον Σόιμπλε να έχει στο χέρι τον διακόπτη και να ανοιγοκλείνει την τάση του ρεύματος.

Και, βέβαια, η κατάληξη μιας τέτοιας πολιτικής δεν είναι η επιστροφή στην “κανονικότητα” αλλά η ολοκληρωτική επιβολή του μη κανονικού: Αντί της εργασίας, απασχόληση. Αντί της κοινωνικής προστασίας, φιλανθρωπία. Αντί της χώρας, τόπος.

Το τραγικό είναι ότι όλοι, από την κυβέρνηση έως την αντιπολίτευση, και από την Τράπεζα της Ελλάδος μέχρι το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, περί άλλα τυρβάζουν, ενώ -σε επίπεδο δηλώσεων- συμφωνούν ότι “χωρίς αναθεώρηση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα προς τα κάτω” δεν υπάρχει προοπτική ανάπτυξης.

Κάπως έτσι η συζήτηση μετατίθεται στην άρνηση “ακραίων απαιτήσεων για πρωτογενή πλεονάσματα επί 10ετία”, ενώ μέχρι πρότινος η “εθνική θέση” (που ουδείς αμφισβητούσε) ήταν ότι “ο στόχος του 3,5% θα πρέπει να επανεξεταστεί και να μειωθεί αμέσως μετά το 2018”.

Και έτσι οι “κόκκινες γραμμές” ξεφτίζουν και γίνονται ροζ, μπλε και πράσινες, αφήνοντας ακάλυπτο το μαύρο μας το χάλι.