Ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι σε ένα εκατομμύριο κόσμο;

Το πλήθος.

Μεγαλειώδες, απέραντο, πολύχρωμο. Πιο οργανωμένο από τις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου, αλλά και τόσο ετερόκλητο ώστε να αναβιβάσει τις σημερινές σε αυτό που πραγματικά είναι: ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά γεγονότα της Μεταπολίτευσης. Ποιο στιγμιότυπο να πρωτοανακαλέσεις; Τα μηνύματα στα αυτοσχέδια πανό που κρατούσαν τα παιδάκια των δημοτικών σχολείων, τους παππούδες και τις γιαγιάδες με τα μπαστούνια, τον τύπο που ντύθηκε ζυγαριά της δικαιοσύνης κρατώντας μαύρα μπαλόνια “57” μέσα στο χάος, τον άλλον με την κιθάρα επίσης μέσα στο χαμό, τα ευρηματικά πλακάτ με τις μύτες κλόουν στα πρόσωπα που δηλητηριάζουν κάθε μέρα τον δημόσιο λόγο και δεν σέβονται καν τους νεκρούς, την συγκινητική στιγμή της «ανάκτησης» της πλατείας Συντάγματος από τους ειρηνικούς διαδηλωτές που επέστρεψαν με τα χέρια ψηλα και τα πόδια οκλαδόν; Η 28η Φεβρουαρίου είναι καθοριστική, με τον τρόπο που είναι καθοριστική κάθε μέρα που οι καθημερινοί άνθρωποι αφήνουν για λίγο στην άκρη το ατομικό και ορθώνουν το συλλογικό κόντρα στην αδικία, υπενθυμίζοντας ότι «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Όχι ως απειλή, αλλά ως στοιχειώδης βάση του κοινωνικού συμβολαίου. 

 

Τα επεισόδια. 

Τόσο αναμενόμενα με τέτοιο όγκο πλήθους, τόσο προβλέψιμα ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία της κινδυνολογίας των περασμένων εβδομάδων και τόσο βαρετή η αξιοποίησή τους από τους παπαγάλους που ανέσυραν από τα “greatest hits” το αφήγημα για την «πόλη που αφήνεται στο έλεος των καταστροφέων». Τα όρια στα μπάχαλα είναι πάντα δυσδιάκριτα: κανείς δεν ξέρει πού αρχίζουν και πού τελειώνουν ο χουλιγκανισμός και η προβοκάτσια, η βίαιη καταστολή και η επιδεικτική αδιαφορία. Έτσι και σήμερα. Μόνο που σήμερα, τα επεισόδια δεν ήταν το μείζον. Το έργο τους το έχουμε ξαναδεί. Αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί είναι συγκεντρώσεις από το Χίλτον ως την Ομόνοια κι από την Πατησίων ως τη Συγγρού. 

 

Η επόμενη μέρα. 

Η 28η Φεβρουαρίου έγραψε, πέρασε στην ιστορία και δημιουργεί πολιτικό επίδικο. Μαζί και με όσα αποκάλυψε/επιβεβαίωσε το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ για τα Τέμπη, θέτει ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι αυτό είναι μια διαφορετική συζήτηση από το αν υπάρχει εναλλακτική λύση στο όντως κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο της χώρας. Ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους που υπολογίζεται ότι βγήκαν στον δρόμο σε 381 σημεία της Ελλάδας και του εξωτερικού; Η κυβέρνηση, το έχουμε σημειώσει έγκαιρα προτού γίνει κλισέ των ημερών, προχωρά εδώ και 5.5 χρόνια απογειώνοντας το πολιτικό gaslighting (δηλαδή κυβερνά περιφρονώντας τη συλλογική νοημοσύνη κι επιδεικνύοντας αλλεργία ακόμα και στη μίνιμουμ λογοδοσία). Το να πουλάς διαρκώς τρέλα, όμως, είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί έρχεται μια χειμωνιάτικη ημέρα που πρεπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι βρέχει. Ενώ, στην πραγματικότητα, έχει ρίξει μόνο λίγες ψιχάλες, έχει βγει κανονικά ο ήλιος και σου φωνάζουν «παραιτήσου»…