Πολλά κόμματα, πολλοί αρχηγοί: Η χαρά του Μητσοτάκη και της Ζωής…

Όλο και πιο έντονη γίνεται η συζήτηση για την πιο παράδοξη κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική μας ζωή στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Ποια είναι η κατάσταση αυτή; Η κυβερνώσα ΝΔ βρίσκεται στο ναδίρ της εκλογικής και δημοσκοπικής επιρροής της. Μετά το 28% των ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2024, όλες οι έρευνες δείχνουν ότι σήμερα είναι ακόμα χαμηλότερα γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει ότι η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την αυτοδύναμη διακυβέρνηση.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στο κυβερνών κόμμα, κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν εμφανίζεται ικανό να επωφεληθεί και να αποτελέσει την εναλλακτική λύση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν δεύτερος στις ευρωεκλογές, ούτε το ΠΑΣΟΚ, που εμφανιζόταν μέχρι τώρα δεύτερο στις δημοσκοπήσεις, είναι ικανά να απειλήσουν την, έστω κουτσουρουμένη, πρωτιά της ΝΔ. Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να χάνει και τη δεύτερη θέση από την (δημοσκοπικά) καλπάζουσα «Πλεύση» της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Η εικόνα αυτή ευλόγως προκαλεί ανησυχία στο σύνολο του ευρύτερου προοδευτικού χώρου και η συζήτηση για την ανασύνθεσή του έχει αρχίσει. Επί του παρόντος διεξάγεται σε επίπεδο σεναρίων.

Ο ευρύτερος αυτός χώρος αντιμετωπίζει τουλάχιστον δύο ορατά προβλήματα.

Πρώτον, είναι πολυδιασπασμένος. Τουλάχιστον τρία κόμματα τον εκπροσωπούν: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά.

Δεύτερον, αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή θα καταφέρει να ενοποιηθεί, θα ανακύψει το ερώτημα «με ποιον αρχηγό;». Στο ΠΑΣΟΚ δεν συζητούν κάν τέτοια ενδεχόμενα, ο Νίκος Ανδρουλάκης λέει ότι «πάει για νίκη» σε πείσμα όλων των αρνητικών προβλέψεων. Και στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει οι εικοτολογίες για επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα.

Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση ευνοεί δύο. Πρώτα τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και μετά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Όσο δεν υπάρχει ισχυρός, δηλαδή ενωμένος και αξιόπιστος, πόλος στην Κεντροαριστερά –Αριστερά ο νυν πρωθυπουργός μπορεί να ελπίζει ότι θα ανανεώσει, για τρίτη φορά, τη θητεία του, έστω με κάποιον κυβερνητικό συνεταίρο. Το μόνο που φοβάται ο κ. Μητσοτάκης είναι το ενδεχόμενο να σταθεί απέναντί του ενιαίος και ισχυρός ο προοδευτικός χώρος. Γι’ αυτό κάνει ό,τι μπορεί για να «προγκήξει» το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ώστε να επιμείνει μέχρι τέλους στην «αυτόνομη» πορεία. Επιλογή που είναι αδιέξοδη και αφήνει ήσυχη και χωρίς αντίπαλο τη ΝΔ.

Επιπλέον, αν συνεχιστεί αυτό το αδιέξοδο, είναι πολύ πιθανό η οργή ενός σημαντικού τμήματος του εκλογικού σώματος να βρει διέξοδο αλλού, όπως φαίνεται να συμβαίνει με την «Πλεύση» της Κωνσταντοπούλου.

Και αυτή θα είναι η καλύτερη εξέλιξη για τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Η Ζωή δεν είναι αντίπαλός τους. Είναι εξ αντικειμένου σύμμαχός τους. Διότι, αν φτάσουμε στις εκλογές με την «Πλεύση» στη δεύτερη θέση, το επιχείρημα το κ. Μητσοτάκη «ποιος θέλετε να σας κυβερνήσει;» θα είναι συντριπτικό.

Το συμπέρασμα είναι πλέον κάτι παραπάνω από πασιφανές: αν η Κεντροαριστερά-Αριστερά δεν καταφέρει να ενωθεί, παραμερίζοντας πληγές του παρελθόντος και εγωισμούς του παρόντος, τότε θα κάνει διπλό λάθος υπέρ Μητσοτάκη και Κωνσταντοπούλου.

Και όσοι προσποιούνται ότι δεν το βλέπουν απλώς επιβεβαιώνουν τη ρήση του αρχαίου Σοφοκλή: «Τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματ’ εί» («είσαι τυφλός και στα αυτιά και στο μυαλό και στα μάτια»)…