Πρώτα αυτοπροσδιορισμός και μετά συμμαχίες

Πριν την περασμένη Κυριακή και τις τελικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, ο Νίκος Ανδρουλάκης αντιμετωπιζόταν από την μεγάλη πλειοψηφία των αναλυτών και δημοσιολόγων ως «παιδί» των κομματικών μηχανισμών, χωρίς ουσιαστικές θέσεις στα μεγάλα προβλήματα, ιδίως στην οικονομία και τα γεωπολιτικά.

Και πάντα με λόγο ξύλινο εκφερόμενο μάλιστα με την κρητική προφορά που δεν πρόλαβε να λειανθεί επαρκώς στις αίθουσες των Βρυξελλών. Υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις σε αυτό τον κανόνα, αλλά η εικόνα που κυριαρχούσε στα μέσα ήταν μειονεκτική σε σχέση με την θέση που διεκδικούσε και κυρίως σε σύγκριση με τις ιστορικές προσωπικότητες που είχαν θητεύσει προηγουμένως σε αυτήν.

Μετά την σαρωτική νίκη του δεύτερου γύρου επί μιας απογοητευτικής υποψηφιότητας Παπανδρέου, η αντιμετώπιση του Ανδρουλάκη από την τρέχουσα πολιτική ανάλυση – όπως και από τα όμορα κόμματα εκ δεξιών και εξ αριστερών – άλλαξε άρδην.

Ξαφνικά ο λόγος από ξύλινος έγινε φέρελπις και φρέσκος, από κομματικός σωλήνας έγινε αυτοδημιούργητος και από άχρωμος απαράτσικ αναβαπτίστηκε σε επίμονο μαχητή με στόχους και στρατηγική.

Άραγε επρόκειτο για στροφή 180 μοιρών και αναγνώριση της πραγματικότητας σε αντίθεση με την παραμορφωτική εικόνα πριν τις εκλογές; Όχι ακριβώς! Η νέα αντιμετώπιση εμπεριείχε μια πολύ μεγάλη δόση από συμβουλές και νουθεσίες, την υιοθέτηση των οποίων και μόνο οφείλει να κάνει ο Ανδρουλάκης για να γίνει αρεστός στις επιλογές ενός εκάστου.

Ο ένας από την ΝΔ προσδοκά από τώρα και στο εξής «υπεύθυνη κριτική από το ΚΙΝΑΛ», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι χρειάζεται μέτωπο με τη Δεξιά και απαραίτητη προϋπόθεση είναι «να πάρει θέση στα διλήμματα», ώστε να περάσει τις εξετάσεις και να προλάβει να συμπεριληφθεί στο πρότζεκτ της «προοδευτικής διακυβέρνησης». Μετά από αυτή την βασική επιλογή, καθένας προσθέτει και τα δικά του κριτήρια στην εικόνα.

Δικαίωμα τους βέβαια να προτιμούν μία εξέλιξη του ΚΙΝΑΛ σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες και στόχους που έχουν οι ίδιοι, αλλά λησμονούν μία βασική αρχή στην πολιτική: ότι όποιος ετεροπροσδιορίζεται και μάλιστα από ανταγωνιστές και αντιπάλους, χάνεται από το πολιτικό σκηνικό, είτε αυτό αφορά την ηγεσία ενός φορές είτε ολόκληρο έναν πολιτικό οργανισμό.

Το μεν πρώτο θα συμβεί γιατί ο επικεφαλής που θα θελήσει να δώσει το κόμμα του πεσκέσι σε έναν άλλο φορέα, θα χάσει κάθε ίχνος ηγετικότητας και οράματος με τα οποία εξελέγη.

Το δεύτερο θα συμβεί γιατί πριν ολοκληρωθεί η άλωση ενός κόμματος από κάποιο άλλο, οι ψηφοφόροι του θα το έχουν ήδη εγκαταλείψει αφού σε κανένα δεν αρέσει να τον πακετάρουν άλλοι προς ένα προορισμό χωρίς την συγκατάθεση του.

Άρα θα προτιμήσει να ψηφίσει κατευθείαν τον ισχυρό πόλο έλξης παρά να είναι σήμερα με το ΚΙΝΑΛ και αύριο να βρεθεί να συμπορεύεται με κάποιο άλλο κόμμα. Αυτά τα έχουμε πολλές φορές επισημάνει και θα ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις.

Με την περίπτωση του ΚΙΝΑΛ, υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος. Ο νέος πρόεδρος δεν έχει εμπεδώσει ακόμα μια ηγετική ομάδα και δεν έχει παρουσιάσει μια συνεκτική δομή της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας με στόχους και στρατηγικές για τις επόμενες δεκαετίες.

Αυτή η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού του κόμματος θα έπρεπε να είναι η πρώτη και σοβαρή μέριμνα πριν αρχίσουν τα εκλογικά σενάρια. Διαφορετικά, ο νέος πρόεδρος θα γίνει «φτερό στον άνεμο» και η αξιοπιστία του θα εξαϋλωθεί πολύ σύντομα.

Όλα τα παραπάνω είναι προφανή και αυτονόητα σε ένα σύγχρονο πολιτικό σύστημα όπου τα κόμματα – μικρά και μεγαλύτερα – εκφράζουν κοινωνικά στρώματα και συνολικότερες προτάσεις.

Άρα γιατί στην Ελλάδα όλοι βιάζονται να σύρουν την νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ σε κάποιο αναγνωρίσιμο καλούπι – και φυσικά κατά προτίμηση στο δικό τους;

Μα απλούστατα γιατί διαφορετικά φοβούνται ότι θα απειλήσει την δική τους πολιτική ισχύ και επιρροή. Ακριβώς δηλαδή αυτό που θα πρέπει να επιδιώξει το κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του και την αποστολή του.

Θα αναρωτηθεί κάποιος ότι με την στρατηγική του αυτοπροσδιορισμού, ένα κόμμα θα είναι πολύ δύσκολο να κάνει συμμαχίες με άλλα κόμματα εάν οι εκλογικές περιστάσεις ή κρίσιμες πολιτικές ανάγκες το απαιτήσουν.

Αυτό είναι εντελώς λάθος και ίσα-ίσα συμβαίνει το αντίθετο: Μόνο κόμματα τα οποία ακολουθούν ώριμες διαδικασίες αυτογνωσίας και σοβαρού προγραμματικού λόγου είναι σε θέση να ξέρουν τι ζητάνε, τι αντέχουν και πώς θα το διαπραγματευτούν σε μία ενδεχόμενη συμμαχία.

Και για αυτό πολλές φορές το μερίδιο που κερδίζουν είναι σημαντικά μεγαλύτερο από την αναλογία των ψήφων που κομίζουν, όπως έχει συμβεί σε πολλές περιπτώσεις σύμπραξης μικρότερων με μεγαλύτερα κόμματα σε κυβερνήσεις συνεργασίας που βλέπουμε να σχηματίζονται σε ευρωπαϊκές χώρες.

Ας αφήσουμε λοιπόν το ΚΙΝΑΛ με την νέα ηγεσία του να διαμορφώσει πολιτική, επιλογές και στρατηγική και μετά η συζήτηση θα επανέλθει επί του πρακτέου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις