Πρώτος στόχος: Να παραμείνουμε άνθρωποι

Μια νέα χρονιά, είναι πάντα αφορμή για ενδοσκόπηση, οριοθέτηση στόχων και απολογισμό. Όλοι το κάνουμε και όλοι ελπίζουμε στο καλύτερο, με υπαρκτό κίνδυνο να φορολογηθεί και η ελπίδα, από τους ιππότες του στρογγυλεμένου πλεονάσματος.

Μετά από 4 χρόνια μνημόνιο, μιζέριας και ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού, ο στόχος παραμένει ένας. Να παραμείνουμε συν-άνθρωποι.

Από το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, πέρα από τα μέτρα και τη φτώχεια που αυτά προκάλεσαν, υπήρξε οργανωμένη προπαγάνδα, που μας καλούσε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο.

Δηλαδή να (συνεχίσουμε) να είμαστε κυνικοί, απάνθρωποι και «εαυτούληδες», να δείξουμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους της κρίσης -κάθε ομάδα εργαζομένων, που έμπαινε στο στόχαστρο από μήνα σε μήνα- και να ψιθυρίσουμε «εγώ να έχω τη στέγη μου και εσύ βρέχε όσο θες ουρανέ μου».

Το ποιηματάκι ήταν ίδιο δηλαδή, με αυτό που μας έλεγαν προ κρίσης. Πάλι τον εαυτούλη σου έπρεπε να κοιτάζεις. Να καταναλώνεις συνεχώς και να χλευάζεις τους «γκρινιάρηδες» και τους «μίζερους», που έβλεπαν ότι η φούσκα θα σκάσει. Υπήρχαν και τέτοιοι γραφικοί. Λίγοι, αλλά υπήρχαν. 

Και τώρα το ποίημα το ίδιο νόημα έχει. Να επιβιώνεις, χωρίς να ζεις και να γλυτώνεις και άσε τους γύρω σου να πνίγονται. Και τότε το ΕΓΩ μας, χάιδευαν και τώρα το ΕΓΩ μας χαϊδεύουν. Ο κίνδυνος για την εξουσία, είναι πάντα στο ΕΜΕΙΣ.

Πέρα από τον κοινωνικό αυτοματισμό και την προσπάθεια να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, υποθέτοντας ότι ο θάνατος του γείτονα, σημαίνει επιβίωση για εμάς , είναι συστηματική η προσπάθεια, που γίνεται, για να παρουσιαστούν τα θύματα ως θύτες.

Οι εργαζόμενοι, είναι «βολεμένοι», οι άστεγοι «χαλάνε την εικόνα της πόλης», οι άνεργοι είναι επιλεκτικοί και θέλουν να πληρώνονται για να εργαστούν (άκου απαιτήσεις), οι απεργοί «αναστατώνουν το κέντρο», ο φτωχός φταίει για τη φτώχεια του, υπεύθυνοι για την αιθαλομίχλη, είναι όσοι θέλουν να ζεσταθούν και όχι οι οσφυοκάμπτες, που αύξησαν το φόρο στο πετρέλαιο.

Το να αντισταθούμε στην γκεμπελική προπαγάνδα, που έχει ως τελικό στόχο την παραγωγή εργαζόμενων, των 300 ευρώ,  που θα πηγαίνουν στη δουλειά τους χαρούμενοι, περνώντας πάνω από άστεγους και πεινασμένους, χωρίς να ρίχνουν ματιά, είναι αυτονόητο, αλλά δεν είναι εύκολο.

Χρειάζεται αλληλεγγύη και γνώση. Επομένως χρειάζεται αυταπάρνηση και κόπο. Το να στραφείς προς τον συνάνθρωπο και να προσπαθείς κάθε μέρα να μαθαίνεις κάτι, δεν είναι στην κουλτούρα του νεοέλληνα, αλλά είναι η μόνη λύση.

Μέσα από την αλληλεγγύη και την αναζήτηση της γνώσης (έστω κάτι μικρό κάθε μέρα, μια πληροφορία, ένα κείμενο, ένας στίχος), θα οδηγηθούμε στην πολυπόθητη αντίσταση, που θα είναι συνειδητή και όσο μαζική θα έπρεπε να είναι.

Αναρωτιόμαστε σε κάθε νέο πακέτο μέτρων, πού είναι ο λαός και γιατί δεν αντιδρά. Σαράντα χρόνια εκπαίδευσης στον ωχαδερφισμό, με διαλυμένη παιδεία και με το άλλοθι πια της κρίσης (ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν), η μη αντίδραση ήταν το αναμενόμενο.

Γι’ αυτό τη νέα χρονιά, η μοναδική μας ελπίδα είναι να παραμείνουμε άνθρωποι, να κλείσουμε τα αυτιά μας στην προπαγάνδα και να καταλάβουμε ότι η αντίσταση στη βαρβαρότητα, δεν είναι λέξεις. Χρειάζεται προσπάθεια, θυσίες και κόπο κάθε μέρα.

Μπορεί το τέλος μιας τέτοιας διαδρομής να φαντάζει μακρινό, ωστόσο κάθε στιγμή είναι η κατάλληλη για να ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια, από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί.

Αν είμαστε άνθρωποι στην ανάγκη του άλλου, μπορεί να βρούμε ανθρώπους, όταν χρειαστούμε και οι ίδιοι βοήθεια.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr