Ψέματα, λοιδορίες, κινδυνολογία: Έσπειραν ανέμους, θερίζουν θύελλες…

Όταν οι κυβερνήσεις βρίσκονται μπροστά σε τραγικά και καθοριστικά για την πορεία τους γεγονότα, έχουν δύο επιλογές. Η μία είναι να επιχειρήσουν να τα ελέγξουν και να τα χειραγωγήσουν. Η άλλη είναι να αποδεχθούν τις ευθύνες τους και να δώσουν δείγματα γραφής ότι δεν θα τις συγκαλύψουν.

Η πρώτη επιλογή είναι η συνήθης, καθώς νομίζουν ότι η εξουσία τούς κάνει άτρωτους. Η δεύτερη απαιτεί άλλη αντίληψη για την εξουσία και ωμή ειλικρίνεια, η οποία είναι είδος εν ανεπαρκεία, διαχρονικά, σε αυτό το επίπεδο.

Και για να μη θεωρητικολογούμε, ας δούμε, δια στόματος πρωθυπουργού, πώς αντιμετωπίζουν το μεγάλο γεγονός που τους έχει αναστατώσει. Δυο μέρες πριν από την «Μεγάλη Παρασκευή» των Τεμπών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε στο υπουργικό του συμβούλιο. Θα περίμενε κανείς να πει «κάτι». Πρώτα στους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους και μετά σε όλους τους άλλους, που θα ξανακατεβούν σε πλατείες και δρόμους. Όμως, φευ, ο πρωθυπουργός, αντί να δώσει απαντήσεις, επέλεξε να  διαστρεβλώσει γεγονότα, να απευθύνει κατηγορίες και να κινδυνολογήσει.

Μέσα σε λίγες παραγράφους ο κ. Μητσοτάκης χώρεσε κατά συνθήκη ψεύδη, κατασκευή αόρατων εχθρών (του) και απόπειρες να εκφοβίσει με λέξεις όπως «διχασμός» και «αποσταθεροποίηση». Ας δούμε:

Πρώτον, ο πρωθυπουργός είπε ότι η τραγωδία των Τεμπών «πρέπει να ενώνει την κοινωνία μας, κάτω από ένα κοινό αίτημα: το αίτημα της αλήθειας και της δικαιοσύνης» .Κάποιο λάθος κάνει. Δεν «πρέπει» να συμβαίνει αυτό που λέει. Συμβαίνει. Μόνο που το αίτημα για «αλήθεια και δικαιοσύνη» είναι άγνωστη έννοια για την κυβέρνησή του. Δύο χρόνια έχουν περάσει και ακόμη αναζητείται η αλήθεια. Και δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί. Αν είχαν συμβεί αυτά, δεν θα γίνονταν συλλαλητήρια.

Δεύτερον, ο πρωθυπουργός κακολόγησε «κάποιους» (αορίστως) ότι «επιθυμούν να μετατρέψουν αυτό το συλλογικό πένθος σε μία ευκαιρία ενός νέου διχασμού». Μόνο που ο πρωθυπουργός κατασκευάζει μια πραγματικότητα που τον βολεύει. Δεν υπάρχει κανένας διχασμός. Το αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη είναι πάνδημο. Και γενικευμένη είναι η αίσθηση ότι επιχειρείται συγκάλυψη, αυτό πιστεύουν και υποστηρικτές της κυβέρνησης. Άρα δεν υπάρχει διχασμός στην κοινή γνώμη. Διχασμό σπέρνουν οι υπουργοί του, που λοιδορούν τους συγγενείς των θυμάτων.

Τρίτον, ο κ. Μητσοτάκης αποφαίνεται ότι «είναι φανερή η απόπειρα συγκεκριμένων κύκλων να μεταβάλλουν αυτό το κλίμα συγκίνησης σε ένα κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης». Πρόκειται για φτηνή κινδυνολογία. Κανένας δεν μπορεί να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αδύναμα και η κοινοβουλευτική δύναμη του μεγαλύτερου δεν επαρκεί ούτε για να κάνει πρόταση μομφής. Και δεν υπάρχουν βουλευτές της ΝΔ οι οποίοι θα καταψηφίσουν την κυβέρνηση. Πώς, λοιπόν, θα πέσει η κυβέρνηση; Δεν θα πέσει. Απλώς ο πρωθυπουργός κατασκευάζει ένα μπαμπούλα, για να περιορίσει τη ζημιά.

Τέταρτον, ο κ. Μητσοτάκης, πιεζόμενος από το παρόν, καταφεύγει στην παρελθοντολογία. «Η χώρα μας έχει πληρώσει πολύ ακριβά τις «πάνω» και τις «κάτω πλατείες». Δεν θα τις ξαναζήσει», είπε. Μόνο που ο συσχετισμός των «πλατειών» του παρελθόντος με τα σημερινά είναι απολύτως παραπλανητική μέθοδος. Οι «πλατείες» της δεκαετίας του 2010 ήταν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας της χώρας. Κι αυτή η χρεοκοπία δεν έπεσε τότε από τον ουρανό, την έφερε(και) το δικό του κόμμα. Σήμερα δεν υπάρχουν «πλατείες», πάνω και κάτω, στο Σύνταγμα. Υπάρχει μια πλατεία στο Σύνταγμα και πλήθος άλλων σε όλη τη χώρα. Που γέμισαν με κόσμο πριν από ένα  μήνα και θα ξαναγεμίσουν αύριο, επειδή ο κόσμος αυτός- μεταξύ τους και πολλοί που ψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση- βλέπει ότι και γι’ αυτό το έγκλημα (όπως πρωτύτερα για τις υποκλοπές) η δικαιοσύνη «κλώθει» και απειλεί όσους διαμαρτύρονται. 

Αντί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να «μαλώνει» όσους αμφισβητούν τις διαβεβαιώσεις για «αλήθεια και δικαιοσύνη», ας απαγορεύσει στους υπουργούς του να λοιδορούν τους συγγενείς των θυμάτων και προσβάλλουν τους διαδηλωτές ως οπαδούς της Ζωής.

Είχαν πιστέψει ότι «τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές». Τώρα πιστεύουν ότι θα ελέγξουν το θυμό των ανθρώπων με ψέματα και κινδυνολογίες. Πολύ σύντομα θα καταλάβουν την αξία της λαϊκής ρήσης «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες»…