Σαμαράς-Ιερώνυμος: Ακροδεξιές και “ιερές” μύγες τσιμπάνε τον Μητσοτάκη…

Στην πολιτική ζωή της χώρας συμβαίνει το εξής παράδοξο: η δεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει υπολογίσιμη αντιπολίτευση από τα αριστερά της κι έτσι κατά καιρούς ξεπετάγεται ένα είδος αντιπολίτευσης από το ακροδεξιό εσωτερικό της, το οποίο για την ώρα ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς. Με αυτό το σκηνικό δεξιά του και αριστερά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας τυχερός πρωθυπουργός και στη συνέχεια θα εξηγήσουμε γιατί.

Γεγονός πρώτο: Στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης είχαμε ένα κλασικό φαινόμενο: το ένα κυβερνητικό κόμμα απειλούνταν από το άλλο, που ήταν πολιτικά και ιδεολογικά απέναντί του. Δηλαδή, μέχρι το 2009 η ΝΔ απειλούνταν από το ΠΑΣΟΚ και αντιστρόφως. Και μετά το 2012 αντίπαλοι ήταν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα αυτός ο «κανόνας» τείνει να ανατραπεί πλήρως. Ούτε ο μέχρι το 2019 ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ θεωρούνται αντίπαλοι που μπορούν να αμφισβητήσουν της κυβερνητική και πολιτική κυριαρχία της ΝΔ του Μητσοτάκη. Πρωτοφανές, αλλά πραγματικό.

Γεγονός δεύτερο: Αυτή η κατάσταση διευκολύνει όσους μέσα από τη ΝΔ είτε είναι παραγκωνισμένοι και θέλουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους είτε πρωταγωνιστούν μεν, αλλά εκλέγονται από σούπερ δεξιό εκλογικό σώμα και δεν θέλουν να ταυτίζονται με τα «κεντρώα» και «νεωτεριστικά» ανοίγματα. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για τον Αντώνη Σαμαρά και στη δεύτερη για τον Μάκη Βορίδη.

Γεγονός τρίτο: Ο πρώην πρωθυπουργός εμφανίζεται να αμφισβητεί ανοιχτά καίριες επιλογές του κ. Μητσοτάκη. Πρώτα ήταν η αντίθεσή του στην επίσκεψη Ερντογάν και στο γάμο των ομοφύλων. Ο κ. Μητσοτάκης πέταξε στο καλάθι την άποψη Σαμαρά, ο Ερντογάν ήρθε και δεν συνέβη τίποτα το καταστροφικό. Μένει να δούμε την υπεσχημένη νομοθέτηση του γάμου των ομοφύλων, για να φανεί αν ο νυν πρωθυπουργός εννοεί το «άστον να λέει» για τον πρώην. Για τον Βορίδη είναι διαφορετικά τα πράγματα, διότι δεν νοείται υπουργός να καταψηφίζει νομοσχέδιο της κυβέρνησης στην οποία μετέχει. Και μένει να δούμε αν ο Μητσοτάκης θα ωθήσει τον Βορίδη στην έξοδο ή αν θα ανεχθεί την «ανταρσία» στο πλαίσιο της γραμμής «ψήφος κατά συνείδηση».

Γεγονός τέταρτο: Τώρα ο κ. Σαμαράς εμπλουτίζει την ακροδεξιά ρητορεία του με την αμφισβήτηση της κυβερνητικής απόφασης για νομιμοποίηση μεταναστών, που μπορούν εν μέρει να καλύψουν τις μεγάλες ελλείψεις εργατικών χεριών. Ο πρώην πρωθυπουργός τσιγκλάει τα ξενοφοβικά αντανακλαστικά του ακροατηρίου του, αλλά το πρόβλημα είναι τόσο οξύ που κανένας σοβαρός δεξιός εργοδότης, που δεν βρίσκει εργάτες, δεν θα ακούσει την κινδυνολογία του.

Γεγονός πέμπτο: Στη γραμμή της παλαιάς «δεξιάς του Κυρίου» εμφανίστηκε ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Από τη μία εμφανίστηκε ανήσυχος για την επίσκεψη Ερντογάν («μήπως κάποιοι θέλουν να μας επιβάλουν παραχωρήσεις»). Και από την άλλη, κάπως μπερδεμένος, ενώ διακήρυξε ότι η ο Χριστός δίδαξε την ελευθερία του ανθρώπου, αντιτάχθηκε στο γάμο των ομοφύλων. Και μάλιστα πρόσθεσε ότι «η Εκκλησία θα συνεδριάσει και θα πάρει τις αποφάσεις της». Προφανώς, ο Μακαριότατος έχει μπερδέψει τους ρόλους. Η Εκκλησία δεν μπορεί να αποφασίσει για κάτι που δεν την αφορά. Οι γάμοι των ομοφύλων στα δημαρχεία θα γίνονται ή με σύμφωνα συμβίωσης.

Εν κατακλείδι: Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν έχουν αντιπολίτευση από τα αριστερά τους και αυτό ανοίγει την όρεξη στην ακροδεξιά της ΝΔ. Η οποία, όμως, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Εκτός αν ο κ. Σαμαράς αποφασίσει στα 72 του χρόνια να κάνει ό,τι έκανε το 1993(στα 42 του…) και να ρίξει την κυβέρνηση του υιού Μητσοτάκη. Αλλά μάλλον δεν μπορεί. Ακόμα κι αν συμπράξει με τον φιλόδοξο Βορίδη.

Για όλα αυτά ο κ. Μητσοτάκης είναι ο τυχερότερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Έχει εξουδετερώσει τους αντιπάλους στα αριστερά του. Εμφανίζεται με «κεντρώο» λούστρο και το εκμεταλλεύεται εκλογικά. Και, ταυτόχρονα, αφήνει τα ακραία δεξιά πουλέν του να κάνουν παιχνίδι κρατώντας στη ΝΔ και τους ούλτρα συντηρητικούς ψηφοφόρους. Γι’ αυτό όσα λένε ο Σαμαράς και ο Βορίδης μοιάζουν με ακροδεξιά τσιμπήματα, που δεν προκαλούν ούτε μικρό πρήξιμο στον νυν πρωθυπουργό.

Με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια, δηλαδή. Ή, διαφορετικά, «γεννάνε και τα κοκόρια του»…