Σαμαράς – Βορίδης: Η σούπερ δεξιά άμυνα του Μητσοτάκη…

«Πονοκέφαλος Βορίδη για τον Μητσοτάκη» και «φωτιά βάζει ο Σαμαράς στον Μητσοτάκη», είναι δύο από τους πιο πολυφορεμένους τίτλους ειδήσεων και σχολίων των τελευταίων ημερών. Αφορμή η δήλωση του υπουργού Επικρατείας ότι δεν θα ψηφίσει το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η δημόσια διαφωνία του πρώην πρωθυπουργού με την επίσκεψη Ερντογάν, αλλά και με το γάμο των ομοφύλων.

Κανονικά τέτοιες δηλώσεις από έναν υπουργό και ένα πρώην πρωθυπουργό θα έπρεπε να πονοκεφαλιάζουν όντως τον νυν πρωθυπουργό. Μάλιστα, σε μια κανονική κυβέρνηση, υπουργός που δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει κυβερνητικό νομοσχέδιο παραιτείται ή αποπέμπεται από τον πρωθυπουργό. Προσοχή, δεν μιλάμε για βουλευτή, που μπορεί να έχει το δικαίωμα (αρνητικής) ψήφου σε ένα νομοσχέδιο. Μιλάμε για μέλος του υπουργικού συμβουλίου, που αντιστρατεύεται μια βασική επιλογή της κυβέρνησής του.

Τι συμβαίνει, όμως, στην πραγματικότητα; Ούτε ο Βορίδης ούτε ο Σαμαράς αποτελούν κάποιο πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το αντίθετο, η στάση τους τον βολεύει. Για δύο λόγους.

Πρώτα επί του συγκεκριμένου: η αντίθεση του Βορίδη και του Σαμαρά δεν εμποδίζει την ψήφιση του γάμου των ομοφύλων, αφού θα τον ψηφίσει σχεδόν όλη η αντιπολίτευση. Άρα κάνουν «αντίσταση» εκ του ασφαλούς. Επιπλέον, η αντίθεση του Σαμαρά στην επίσκεψη Ερντογάν είναι απλώς ακαδημαϊκή, δεν την εμποδίζει.

Δεύτερον, σε γενικότερο πολιτικό επίπεδο, Βορίδης και Σαμαράς, εξυπηρετούν απολύτως τον κ. Μητσοτάκη. Διότι αποτελούν τη δεξιά συνείδησή του, όταν εκείνος(θέλει να) καλλιεργεί και την «κεντρώα». Μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος της ΝΔ, ίσως το μεγαλύτερο, είναι δεξιάς έως σούπερ δεξιάς προέλευσης και αντίληψης. Δεν συμφωνεί με το γάμο των ομοφύλων και γι’ αυτό χρειάζονται, σαν άλλοθι, ο Βορίδης και Σαμαράς να παριστάνουν τη δεξιά συνείδησή τους. Επιπλέον, η «αντιτουρκική» στάση του Σαμαρά αποτελεί το άλλοθι της «πατριωτικής» πτέρυγας της ΝΔ και ισοφαρίζει τρόπο τινά τα «ανοίγματα» Μητσοτάκη προς την άλλη πλευρά του Αιγαίου.

Ο Μητσοτάκης παίζει αριστοτεχνικά το πολιτικό παιχνίδι. Από τη μια, εμφανίζεται με «κεντρώο» και «προοδευτικό» προσωπείο, κάνοντας επιλογές που άλλοτε θα ήταν αδιανόητες για το κόμμα του, όπως ο γάμος των ομοφύλων. Από την άλλη, έχει στους κόλπους του, αλλά και μέσα στην κυβέρνηση, πρόσωπα που παίζουν τη σούπερ δεξιά άμυνα.

Έτσι πετυχαίνει «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», ένα δεξί κι ένα «κεντρώο». Και, επί του παρόντος, δεν κινδυνεύει να πάθει ό,τι παθαίνει όποιος «πατάει σε δύο βάρκες»…