Σέρνεται ο Μητσοτάκης, αχνοφαίνεται ένα νέο 2012…

Ένα φάντασμα (αρχίζει να) πλανιέται πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας. Όχι, δεν είναι (κάτι σαν) το φάντασμα του κομμουνισμού, που έβλεπε ο Μαρξ πάνω από την Ευρώπη πριν από ενάμιση και πλέον αιώνα. Είναι το φάντασμα της Ζωής.

Το «σπρώχνουν»  η οργή των Τεμπών και οι  ανοησίες του Άδωνη ότι όσοι πήγαν στις συγκεντρώσεις είναι οπαδοί της. Το περιφέρουν σαν σκιάχτρο (αληθινό ή κατασκευασμένο θα δούμε) οι δημοσκοπήσεις. Και το ενισχύουν ο Μητσοτάκης με τους «κηπουρούς» τύπου Τασούλα, το ΠΑΣΟΚ που ψάχνει να βρει κάποιο (καλύτερο από του Μητσοτάκη) «κέντρο» και μερικά απομεινάρια του κραταιού ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ακούγονται ό,τι κι αν πουν.

Υπάρχουν σημάδια που δείχνουν ότι οδεύουμε προς ένα νέο 2012. Θα είναι τραγωδία ή φάρσα; Δεν ξέρουμε και δεν υπάρχει Μαρξ για να το εξηγήσει.

Ας θυμηθούμε πρώτα τι συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.

Στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε με 44%. Ένα χρόνο μετά άρχισε η κατάρρευση. Και στις εκλογές του 2012 (Μάιος) ήρθε ο πολιτικός σεισμός: κανένα κόμμα πάνω από 20% και ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Και στις δεύτερες εκλογές (Ιούνιος) η ΝΔ κάτω από 30%, ο ΣΥΡΙΖΑ σε απόσταση αναπνοής και το ΠΑΣΟΚ σε πορεία αποσύνθεσης.

Τι παρατηρούμε σήμερα και ποιες αναλογίες υπάρχουν;

Πρώτον, τον Ιούνιο του 2023 η ΝΔ βγήκε πανίσχυρη με 41% και χωρίς αντίπαλο. Όμως, ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 2024-ευρωεκλογές) το 41% της ΝΔ έγινε 28%. Αντίπαλος δεν βρέθηκε.

Δεύτερον, έκτοτε η ΝΔ δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι και οι πιο ευνοϊκές γι’ αυτήν δημοσκοπήσεις τη φέρνουν κάτω και από το 28% των ευρωεκλογών. Αντίπαλος εξακολουθεί να μην υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη λαίλαπα Κασσελάκη, διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Και το ΠΑΣΟΚ βολοδέρνει μεταξύ του 13% των ευρωεκλογών και των δημοσκοπικών σκαμπανεβασμάτων, που σήμερα δείχνουν ότι παλεύει να κρατηθεί στη δεύτερη θέση.

Τρίτον, η οργή των Τεμπών φαίνεται να παγιώνει αυτήν την εικόνα. Οι επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη (αθώωση Καραμανλή- Τριαντόπουλου, προβιβασμός Τασούλα) ενισχύουν την οργή, την οποία δεν μπορεί να καρπωθεί κάποιο άλλο κόμμα, από τα έχοντα κυβερνητικό παρελθόν.

Τέταρτον, κάπως  έτσι «να ‘τη πετιέται» η Κωνσταντοπούλου. Είτε την αβαντάρει συνειδητά η ΝΔ του Μητσοτάκη είτε η χωροφυλακίστικη λογική των Κυριαζίδηδων, είναι η μόνη που φαίνεται ότι καβαλάει το «άρμα των Τεμπών». Ένα ανύπαρκτο κόμμα, μόνο ένα πρόσωπο με δισυπόστατο παρελθόν, προκαλεί αναστάτωση. Γιατί άραγε;

Διότι δεν υπάρχει υποδοχέας της οργής. Άλλοτε υπήρχε. Το 1977 την οργή για τη δεξιά διακυβέρνηση καρπώθηκε το ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 2015 την οργή για τη χρεοκοπία και τη σύμπραξη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ καρπώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Και το 2019 την οργή από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά αυτά ήταν οργανωμένα κόμματα.

Σήμερα η συσσωρευμένη οργή (δεν είναι μόνο τα Τέμπη- ακρίβεια, στεγαστικό πρόβλημα κ.α) δεν έχει πού να διοχετευθεί. Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη (αυτό φάνηκε κάποια στιγμή ότι κάτι πάει να κάνει)  έχει όρια που δεν μπορεί να υπερβεί. Είναι διχασμένο, κάνει διμέτωπο μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, μόνο του δεν είναι κόμμα εξουσίας και συμμάχους δεν αναζητεί.

Τι μένει, ως εναλλακτική,  σε όποιον θέλει να γκρεμίσει τη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση του Μητσοτάκη; Τίποτα. Μόνο η ψήφος οργής. Η οποία είτε κατευθύνεται στο δεξιό άκρο του φάσματος(Βελόπουλος) είτε σε κάτι απροσδιόριστο πολιτικά, δηλαδή την «Πλεύση» της Ζωής. Αλλά κάνουν τραγικό λάθος όσοι αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα αφ’ υψηλού, με σηκωμένα φρύδια.

Ο ανασχηματισμός που έκανε ο Μητσοτάκης δείχνει ότι έχει επιλέξει να πάει σερνόμενος έως το τέλος. Αν μέχρι τότε δεν βρεθεί ισχυρός παίκτης από τον πάλαι ποτέ αντίπαλο πόλο, όπως τον εξέφραζαν το ΠΑΣΟΚ και ο  ΣΥΡΙΖΑ, τότε μπορεί να δούμε να επανέρχεται το σκηνικό του 2012 με άλλους πρωταγωνιστές.

Και όσοι νομίζουν ότι «αυτά δεν γίνονται», καλύτερα να αλλάξουν πλευρό. Αν δεν αλλάξουν, μπορεί να επιβεβαιώσουν αυτήν τη ρήση του Γάλλου διπλωμάτη Ταλεϊράνδου: «Η τέχνη της πολιτικής είναι να προβλέπεις το αναπόφευκτο και να επισπεύδεις την εμφάνιση του»…