Sic transit gloria mundi – Αλλιώς: Άδοξο τέλος για εξουσιοφρενείς δυνάστες

Παροδικοί είμαστε οι άνθρωποι. Φθαρτοί, με ημερομηνία λήξεως. Ωστόσο, ζούμε με όρους αιωνιότητος. Ξέρουμε το τέλος, αλλά απωθούμε τον ιδέα του. Παλεύουμε λες και έχουμε υπογράψει συμφωνία με το ατελεύτητο.

Θαυμαστή αυτή η κινητήρια δύναμη. Έχει όμως μια επίφοβη πλευρά που οδηγεί στην αποχαλίνωση. Μας κάνει άπληστους και εξουσιοφρενείς. Μας σιτίζει με την αυταπάτη της αδιάλειπτης ισχύος και μας μετατρέπει σε στυγνούς εξουσιαστές είτε στον μικρόκοσμο των καθημερινών συναφειών(οικογένεια, προσωπικές σχέσεις) είτε στον μεγάκοσμο λογής εξουσιών(κεντρική, μιντιακή, συντεχνιακή κ.α.).

Κι ω, τότε! Τότε χάνουμε την αίσθηση ότι η ισχύς είναι πρόσκαιρη. Παρασυρμένοι από την ηδονή της κυριαρχίας, δεν λαμβάνουμε υπόψιν την κύκλιο ροή των πραγμάτων. Την άνοδο και την αναπόφευκτη πτώση. Την ακμή και την φθίνουσα πορεία της που οδηγεί στην παρακμή και συνήθως στο ονειδιστικό τέλος.

Το λέει η λατινική φράση που τιτλοδοτεί το σημερινό σημείωμα: Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου. Έτσι, χωρίς να το καταλάβεις περνάει η ζωή. Έτσι, χωρίς να το αντιληφθείς φθείρεται η εξουσία που κάποια στιγμή διαθέτεις. Και μένεις άδειος, μόνος, στιγματισμένος, ασήμαντος.

Γύρω μας, πολλοί με ολέθριο επίλογο και άδοξο τέλος. Πρώην υπουργοί, παλιοί μιντιάρχες, άρχοντες του χρήματος, άνθρωποι του δεσμείν και λύειν στον χώρο της Τέχνης και των θεαμάτων.

Τους ξέραμε κραταιούς. Τους βλέπουμε γονυπετείς, αδύναμους, ανυπόληπτους, ξεχασμένους. Όπως βλέπουμε και κάποιους «επώνυμους» της σήμερον να τρέμουν τις καταιγιστικές αποκαλύψεις για τα δυσώδη έργα και τις άθλιες ημέρες τους.

Οι «επώνυμοι» που ένιωθαν άτρωτοι. Φορείς δυναστικής εξουσίας, κουρέλιαζαν ανθρώπους, άλλους τους έσβηναν από τον χάρτη αν δεν υποτάσσονταν στις ορέξεις τους και νόμιζαν ότι είναι κάτι σαν αρχαγέτες στη Βαβυλώνα και στην Καρχηδόνα.

Τίποτε δεν τους έχει διδάξει η ιστορία των εκπεσόντων- ηγεμόνων, πόλεων, χωρών και λαών. Η πρόσκαιρη παντοδυναμία τούς τύφλωνε.

Τους οδηγούσε σε ακρότητες, αλλά εκείνοι συνέχιζαν φρενήρεις χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι τα σιρίτια της εξουσίας τους δεν είναι παντοτινά. Ότι έρχεται κάποια στιγμή η ώρα της κρίσεως.

Όχι εκείνη η κρίση ενώπιον «του φοβερού βήματος του Χριστού». Ετούτη, η γήινη. Με μάρτυρες τα θύματα της άθλιας συμπεριφοράς τους. Και με αδέκαστο κριτή, ένα ικανό μέρος της κοινωνίας που παρακολουθεί ενεό τις αποκαλύψεις και τις καταγγελίες.

Δεν αποκλείεται οι τύποι αυτοί, αν δεν βρισκόταν το όνομά τους στον θλιβερό κατάλογο των θυτών, να συμμετείχαν σε συλλαλητήρια υπέρ της ηθικής. Συνυφασμένα με την εξουσιαστική διαδρομή τους τα μαθήματα υποκριτικής που έχουν αφομοιώσει…

Όμως σήμερα, περιδεείς και πελιδνοί, εκλιπαρούν- ή αξιώνουν οι πιο θρασείς- να τους σεβαστούν τα μίντια. Ποιοι; Οι δυνάστες που δεν είχαν σεβαστεί τίποτε. Που καταρράκωσαν ανθρώπους και τους συνέτριψαν.

Όχι. Κανένα έλεος. Το μόνο που τους αξίζει είναι η υπόμνηση ότι παρήλθε ανεπιστρεπτί η εξουσία τους. Ότι, sic transit gloria mundi.