Σύμφωνο συμβίωσης: ένας γάμος και τρεις κηδείες

Για το Σύμφωνο Συμβίωσης, τη σημασία της υπερψήφισής του, αλλά και για τα σημεία που αφήνει αρρύθμιστα, πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Περιορίζομαι σε ορισμένες επισημάνσεις για τη στάση των κομμάτων.

Παρατήρηση πρώτη: ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση συνειδητοποιεί ότι στην άσκηση της εξουσίας υπάρχει συνήθως “κόφτης”, όπως συμβαίνει και στα αυτοκίνητα. Το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε και τελικά υπερψηφίσθηκε συνιστά μια σημαντική νομοθετική τομή και φέρνει κοντύτερα την Ελλάδα στον κόσμο των δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης. Μεταθέτει ωστόσο για το μέλλον μια σειρά εκκρεμοτήτων που είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσουν το πεδίο των  αντιπαραθέσεων της επόμενης μέρας, όπως είναι ο γάμος των ομοφυλόφιλων ή η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Το Σύμφωνο Συμβίωσης α λα ελληνικά μοιάζει με πολιτικό γάμο που δεν παρέχει δυνατότητα… συνεύρεσης.

Παρατήρηση δεύτερη: για τη Νέα Δημοκρατία, το Σύμφωνο Συμβίωσης υπήρξε ένα μεγαλοπρεπές Βατερλώ. Την ίδια ώρα που το κόμμα μάχεται να βγάλει το κεφάλι από το νερό της αναξιοπιστίας, επιχειρώντας να επανασυνδεθεί με την ευρωπαϊκή κεντροδεξιά, η (ομο)φοβική στάση των βαρώνων, πολλών βουλευτών και μιας σημαντικής μερίδας κομματικών παραγόντων, κρατάει το κόμμα δέσμιο προκαταλήψεων άλλων εποχών, καθηλωμένο σε έναν επαρχιώτικο συντηρητισμό.

Παρατήρηση τρίτη: την ίδια ώρα που το Ποτάμι πρωταγωνίστησε – ακόμα και καθ υπερβολήν – στην ανάγκη θεσμοθέτησης του Σύμφωνου,  βάζοντας στο τραπέζι και τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη περί επιμέλειας των παιδιών ομόφυλων ζευγαριών, το επικοινωνιακό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ άφησε απροστάτευτη τη Φώφη Γεννηματά, παραδίδοντάς την βορά σε όσους επεδίωκαν να δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις ή να καλλιεργήσουν παρεξηγήσεις. Σε ένα νομοσχέδιο τέτοιας σημασίας, πολιτικός αρχηγός απουσιάζει μόνο όταν θέλει να αποστείλει μήνυμα. Η κυρία Γεννηματά όφειλε να είναι παρούσα, όπως παρούσα οφείλει να είναι η κεντροαριστερά σε κάθε μάχη δικαιωμάτων.

Παρατήρηση τέταρτη:  αφήνοντας κατά μέρος τα απαράδεκτα που ακούστηκαν από βουλευτές των ΑΝΕΛ, το ρατσιστικό παραλήρημα της Χρυσής Αυγής και την ευχάριστη έκπληξη των τοποθετήσεων της “Ένωσης Κεντρώων”, δύσκολα μπορεί να κλείσει κανείς τα μάτια μπροστά στη στάση του ΚΚΕ. Σε μια ακατανόητη επιλογή για αριστερό κόμμα, ο Περισσός κρύφτηκε πίσω από την πρωτοφανή θέση ότι αυτά που γίνονται ιδιωτικά δεν έχουν κανένα λόγο να επικυρώνονται δημόσια,  καταψηφίζοντας έτσι όχι μόνο ένα νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την ίδια την ελευθεριακή κομμουνιστική παράδοση.

Με μια κουβέντα, αν το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης θεσμοθέτησε έναν (ατελή, έστω) γάμο, η στάση μέρους της συμπολίτευσης (πλειοψηφία ΑΝΕΛ) και παραγόντων της αντιπολίτευσης (μερίδα ΝΔ – ΚΚΕ) παραπέμπει σε τρεις τουλάχιστον πολιτικές κηδείες. Όσο για τις λοιπές αστοχίες, όπως όσα περί ΠΑΣΟΚ προαναφέρθηκαν, καλό θα ήταν να μην επαναληφθούν.

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος