Σύμφωνο συμβίωσης και «παρά φύσιν» συμβίωσις…

Οφείλουμε πρώτα απ όλα να αναγνωρίσουμε ότι στα θέματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο μετεκλογικός/κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως συνεπής με τον προεκλογικό.

Τον Νοέμβριο του 2013, λίγες μέρες μετά από μια ακόμη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – λόγω παραβιάσεων των άρθρων 8 και 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου- ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταθέσει πρόταση νόμου με την οποία κατοχυρωνόταν το δικαίωμα και των ομόφυλων ζευγαριών στη σύναψη Συμφώνου Συμβίωσης, εξομοιώνοντας το θεσμικό πλαίσιο του τελευταίου με εκείνο του πολιτικού γάμου.

Οφείλουμε επίσης να αναγνωρίσουμε ότι την ίδια συνέπεια –αλλά από την «ανάποδη» αυτή τη φορά- επιδεικνύει και η Νέα Δημοκρατία!

Η «τριχοτόμηση» της κοινοβουλευτικής της Ομάδας στη προχθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή-όπως και οι ηχηρές απουσίες πρωτοκλασάτων στελεχών της, δυο πρώην πρωθυπουργών (Καραμανλής, Σαμαράς) και ενός πρώην Προέδρου (Μειμαράκης), θυμίζει τα όσα ευτράπελα είχαν συμβεί με τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο του υπουργού Δικαιοσύνης στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, Αντώνη Ρουπακιώτη: Διάταξη του νόμου που αφορούσε κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος των ομόφυλων ζευγαριών είχε προκαλέσει «σεισμό» στη ΝΔ, «υποχρεώνοντας» ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. να αποδεχθούν απόσυρση του νόμου!

Τώρα, πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που επαίρεται ότι είναι το «κατεξοχήν ευρωπαϊκό», αυτό που μας έβαλε στην τότε ΕΟΚ και είναι «εγγυητής» της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, να αδιαφορεί για τον σεβασμό και την (νομικά δεσμευτική βάσει της Συνθήκης της Λισσαβόνας) εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που υπογράφηκε πριν από 65 χρόνια (!), το 1950-είναι κι αυτό μέρος του «ελληνικού παραδόξου»! Όπως και μιας οριζόντιας «a la carte» προσέγγισης και στα θέματα των δικαιωμάτων και σ αυτά που αφορούν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις προς την Ευρώπη.

Για να εξηγούμαστε όμως: Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο της ΝΔ. Είναι ένα χρόνιο πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος που παλινωδεί ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση, τη Δύση και την Ανατολή, τα τελευταία 200 χρόνια. Συχνά-πυκνά μετατρέπεται σε «εργαλείο» διεύρυνσης της εκλογικής επιρροής και επ αυτού τα πρωτεία των τελευταίων ετών τα κατέχει δίχως αμφιβολία ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οφείλουμε λοιπόν να πούμε μπράβο στον κ. Τσίπρα που έφερε το νομοσχέδιο, μπράβο του και που το πέρασε. Αλλά οφείλει να θυμάται ότι αυτό το χρωστάει στη στήριξη που πήρε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού (δεν μνημονεύω την Ένωση Κεντρώων γιατί δεν ήταν στην προηγούμενη Βουλή)-τους οποίους μέχρι χθες, όταν ήταν ακόμη «αντι-μνημονιακός», χαρακτήριζε «μερκελιστές» και «γερμανοτσολιάδες».

Μπορεί η προχθεσινή μέρα να ήταν, όπως είπε στην ομιλία του, «ιστορική για τη Δημοκρατία και τη Βουλή» αλλά ήταν επίσης μια μέρα-όνειδος για την κυβέρνησή του!

Οι σκοταδιστικές, ρατσιστικές τοποθετήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των βουλευτών του κυβερνητικού του εταίρου, περιλαμβανομένων των ακραία ομοφοβικών δηλώσεων του Προέδρου των ΑΝ.ΕΛ, συνιστούν μια ακόμη περίτρανη απόδειξη του «παρά φύσιν» συμφώνου συμβίωσης που έχει συνάψει με τον συγκυβερνήτη του Πάνο Καμένο.

Οι επικλήσεις στη «συστράτευση των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων» προκειμένου «να μην επιτρέψουμε στις δύσκολες ημέρες να κερδίσει το σκοτάδι» και να επικρατήσουν οι «κήρυκες φόβου και μισαλλοδοξίας» είναι σωστές, αλλά άκρως ανακόλουθες και υποκριτικές όταν ο συγκυβερνήτης σας, κύριε Πρωθυπουργέ, είναι ο σκοταδισμός προσωποποιημένος.

*H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.