Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Ξεχνώντας την πολιτική

Πολλά γράφτηκαν για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα που έχει κάτσει κάπως η “σκόνη”, το επιμύθιο από την όλη κορυφαία εσωκομματική διαδικασία είναι πως εκτυλίχθηκε περισσότερο με όρους τηλεμαχίας, παρά με όρους πολιτικής ζύμωσης.

Ψάχνοντας κανείς να ανακαλύψει το πολιτικό παράγωγο των διαδικασιών, δύσκολα θα μπορέσει να εξάγει κάποια ουσιαστικά συμπεράσματα που πατάνε σε κοινές, ιδεολογικές βάσεις “αντεπίθεσης”.

Σύμφωνα με το επίσημο και τελικό κείμενο της πολιτικής απόφασης, “το κόμμα δεν πρέπει να μπει σε ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας. Δεν χρειάζεται νέα εκλογή προέδρου. Το συνέδριο επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη του στον πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη και δίνει εντολή στον πρόεδρο και τα όργανα του κόμματος να πάμε ενωμένοι στις επόμενες πολιτικές και εκλογικές μάχες με πρώτη αυτή των ευρωεκλογών, με ενιαία πολιτική λειτουργία δεσμευόμενοι όλοι από το καταστατικό και τη διακήρυξή μας για τα συμφέροντα της κοινωνίας και της χώρας. Με συντροφικότητα και συλλογικότητα και με εργαλείο τις θέσεις και τις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου ανασυγκροτούμε το Εκτελεστικό Γραφείο με τακτική λειτουργία για την ενίσχυση της πολιτικής μας δράσης, το οποίο εξουσιοδοτούμε να επεξεργαστεί προτάσεις για την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού του κόμματος”.

Μονάχα που η εσωστρέφεια είναι δεδομένη άπαξ και άνοιξε πάλι η όλη κουβέντα περί νέας εκλογικής διαδικασίας. Το ζητούμενο να πάει το κόμμα “ενωμένο” στις Ευρωεκλογές, αντηχεί περισσότερο ως ευχολόγιο, παρά ως ρεαλισμός. Μιας και είναι σχεδόν δεδομένο πως τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν περισσότερα ρήγματα και πιθανές αποχωρήσεις.

Από εκεί και πέρα, πράγματι το Εκτελεστικό Γραφείο αναβαθμίζεται, προσλαμβάνει διευρυμένες αρμοδιότητες και εξουσιοδοτήσεις που θα τις δούμε πώς θα λειτουργήσουν το επόμενο διάστημα και αν μη τι άλλο, θα έχει να αντιμετωπίσει και τους αντιφρονούντες “εντός και εκτός” γραμμών.

Ο δε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, κατά την ομιλία του την Κυριακή έθεσε ως στόχο το να μη μείνει η χώρα δίχως αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι τις Ευρωεκλογές, και ως εκ τούτου να μην αναλωθεί το κόμμα σε μια νέα προεκλογική διαδικασία μακράς διαρκείας. Φαινομενικά έχει δίκιο, από την άλλη όμως εδώ τίθενται δύο ζητήματα:

Α. Ποιας ποιότητας αντιπολίτευση έχει ασκήσει ήδη ως εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ της “νέας εποχής” του; Η ούτως ή άλλως μουδιασμένη αντιπολίτευση που ασκούσε και πριν, δείχνει πλέον να θρυμματίζεται μέσα από τις αρχηγικές εκτροπές ενός προέδρου που δείχνει πως υπερβαίνει και τα εσωκομματικά όργανα κατά το δοκούν.

Β. Ποια εικόνα είναι αυτή που τελικά περνάει προς τα έξω, προς το “κέντρο” δηλαδή και τον κεντροαριστερό χώρο που μπορούν να ενδυναμώσουν ένα κόμμα που έχει οιονεί βλέψεις κυβέρνησης για την επαύριο; Κυριαρχεί η εικόνα ενός κόμματος με σαφείς και κοστολογημένες θέσεις, συμπαγή πρόγραμμα και αντιπολιτευτική πυγμή, ή η εικόνα ενός διαιρεμένου χώρου που ακροβατεί προς μεγαλύτερη διαίρεση ερχόμενο από μια διαδικασία που αναλώθηκε σε διαπληκτισμούς με όρους reality show;

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει θέσεις και πρόγραμμα. Τουναντίον, είχε και έχει και αυτό είναι το δυστυχές. Ότι δηλαδή, δεν μπορεί να τις μεταδώσει σωστά στο βάθος και τον παλμό της κοινωνίας. Από τη μια η εσωτερική αντιπαλότητα, από την άλλη η έμφαση που δίνουν κορυφαία στελέχη στην κριτική προς την ηγεσία και τούμπαλιν, οι έριδες και η μικροπολιτική, έχουν φέρει την πολιτική στο παρασκήνιο.

Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Ότι παρά τις όποιες αιτιάσεις του κ. Κασσελάκη περί αποφυγής της παγίωσης μιας “σκιώδους” αντιπολίτευσης, αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση μόνο στα “χαρτιά”, έχοντας ξεχάσει την ιδεολογική ζύμωση και εμβάθυνση με την οποία κατάφερε κάποτε να γίνει κυβέρνηση από “τα κάτω προς τα πάνω”. Από τους δρόμους και τις πλατείες, μέχρι τα υπουργεία της χώρας.

Ακόμη, ένα χτυπητό σημείο που έλειψε από το συνέδριο και ήρθε προς επίρρωση πρότερων τακτικών, ήταν πως καθ’ όλη τη διάρκειά του πάλι δεν προέκυψε ουσιαστικός απολογισμός για τις συνεχείς ήττες, δεν υπήρξε αυτοκριτική για την πρόσφατη διάσπαση, μονάχα λόγος διχαστικός που κυριάρχησε ως ουσία και εικόνα.

Αν η πολιτική έχει γίνει πλέον reality, τότε μπορούμε να δεχθούμε τα παραπάνω ελαφρά τη καρδία. Αν θέλουμε όμως να μιλάμε για αλλαγή συσχετισμών, για κοινωνική δράση και για “ανατροπές” – όπως είπαν πολλά στελέχη – τότε καλό είναι να δούμε και πάλι την ιδεολογία και δη, την εκλαΐκευσή της μέσα από απτές προτάσεις δέσμης μέτρων. Οτιδήποτε άλλο, είναι εσωτερικής κατανάλωσης και socialmedιακού σχολιασμού, μόνο.

Θεωρητικά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα έδινε απαντήσεις και προς αυτή την κατεύθυνση. Πρακτικά, έκανε τα πράγματα ακόμη πιο μελαγχολικά, για την ταυτότητα του ίδιου του κόμματος.