ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Η κυβέρνηση της αυταπάτης

Λίγο πριν τις εκλογές του 2015 συζητούσα με ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα. Ρώτησα, αφελώς, το στέλεχος πώς θα υλοποιούσαν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Με κοίταξε σχεδόν με οίκτο. Και μεταφέρω κατά λέξη την απάντηση που πήρα. «Αγόρι μου, όταν η Μέρκελ θα βλέπει ένα εκατομμύριο κόσμο να είναι στους δρόμους και να τη βρίζουν, τότε θα βγάλει και λεφτά από την τσέπη της για να μας δώσει».

Πράγματι, στις πρώτες συνεδριάσεις των συμβουλίων υπουργών Οικονομικών με τη συμμετοχή Βαρουφάκη, έγιναν κάποιες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Αλλά ο κόσμος ήταν λίγος και είναι αμφίβολο αν τις πήρε χαμπάρι η Μέρκελ.

Εξι μήνες μετά, την Παρασκευή πριν το δημοψήφισμα, κατέθετα, ως μάρτυρας, ενώπιον ανακρίτριας για μία υπόθεση που αφορούσε αδίκημα περί Τύπου. Πριν ξεκινήσω την κατάθεση με ρώτησε πώς βλέπω τα πράγματα. Τα έβλεπα μαύρα και άραχνα. Αλλωστε ο ραδιοφωνικός σταθμός στον οποίο εργαζόμουν μου είχε αφαιρέσει το μικρόφωνο εκείνη την κρίσιμη εβδομάδα καθώς η ιδιοκτησία στήριζε την απόφαση της κυβέρνησης.

Η κυρία ανακρίτρια μόνο που δεν φώναξε το αστυνομικό όργανο για να με πάρει σε μπουντρούμι. «Ακούστε κύριε, εγώ ξέρω από άνθρωπο που είναι στην κυβέρνηση ότι από Δευτέρα σβήνουν όλα μας τα χρέη και ξεκινάμε από την αρχή». Της ευχήθηκα καλή τύχη με το στεγαστικό δάνειο και αρχίσαμε την κατάθεση. Και την Κυριακή βγήκαν οι κοπελιές και χόρευαν στο Σύνταγμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας το περιέγραψε ως «αυταπάτη». Καμία αντίρρηση αν και οι αυταπάτες αρκούν, ως συνθήκη, για να στείλουν έναν πολιτικό στο σπίτι του. Και αν με ρωτήσετε σήμερα, με την απόσταση των δέκα χρόνων, θα σας πω ότι τον πιστεύω.

Ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις. Βέβαια η αυταπάτη έχει την ίδια μητέρα με την απάτη, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έστησε ο Τσίπρας αυτή τη μηχανή. Ηταν ο Σαμαράς που βγήκε πρώτος και έσκιζε μνημόνια στο Ζάππειο. Εκ των πραγμάτων, ο Τσίπρας έπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε ο Σαμαράς. Και όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία, όταν η εξουσία περιμένει να σου προσφερθεί με πόθο στη γαμήλια κλίνη σας, τότε, ναι, θα τα δώσεις όλα.

Στην αποτίμηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρκετοί καλοπροαίρετοι αναλυτές διαπράττουν, κατά τη γνώμη μου, ένα λάθος. Προβάλλουν στο πρόσωπο της κυβέρνησης τις προσδοκίες της κοινής γνώμης. Εξηγούν, δηλαδή, για ποιο λόγο ψήφισε ο κόσμος ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ως δεδομένη την αντιστοίχιση των προσδοκιών με αυτό που στα αλήθεια ήταν η Πρώτη Φορά.

Για να το πω αλλιώς, ο κόσμος ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ θυμωμένος, περιμένοντας κάτι καλύτερο από ανθρώπους που, κατά τη λαϊκή αφήγηση, δεν είχαν σχέση με τη χρεοκοπία της χώρας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι είχαν το ανάστημα και την επάρκεια να ανταποκριθούν.

Ηταν και κάτι ακόμα. Μέχρι και σήμερα η κοινή γνώμη δεν έχει σαφή αντίληψη για τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Εντάξει, αποδίδει ευθύνες στη διαχείριση Καραμανλή και στους προηγούμενους «που τα έφαγαν». Ομως αν δείτε τη διάρθρωση του δημοσίου χρέους, το 60% αφορά το ασφαλιστικό σύστημα.

Η χώρα χρεοκόπησε επειδή δύο φορές, αυτός ο περήφανος λαός, που χρωστάει μόνο στους ποιητές του, βγήκε στους δρόμους αντιδρώντας στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Και δύο πρωθυπουργοί, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης έκαναν πίσω μπροστά στο κύμα της διαμαρτυρίας.

Τέλος πάντων, ο λαός έφερε στην εξουσία τους άσπιλους και αδιάφθορους που καβάλησαν το κύμα της οργής και άρπαξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ομως, δυστυχώς, επρόκειτο για μία νομενκλατούρα αρχαρίων, με μυαλά εμποτισμένα από ιδεοληψία και μία κουτοπονηριά που τους έκανε βιαστικούς στην προσπάθεια να στήσουν ένα δικό τους σύστημα.

Οι πάσης φύσεως Παπαγγελόπουλοι και τα Ινστιτούτα της Φλωρεντίας αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσαν. Και όλο αυτό στηρίχθηκε σε μία αφελέστατη, εντελώς ηλίθια και καταστροφική αντίληψη που μας υπαγόρευε να απειλούμε τους Ευρωπαίους με αυτοκτονία. Δηλαδή θα τους λερώναμε τον καναπέ με τα μυαλά μας.

Από την άλλη, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το καλό σενάριο της κρίσης. Αν δεν ήταν ο Τσίπρας, μπορεί να ήταν ο Μιχαλολιάκος. Και αυτό θα αποτιμηθεί ιστορικά. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πήγε να ρίξει τη χώρα τα βράχια, εκτός Ευρώπης, αλλά δεν αποκλείεται να μας γλίτωσε από πολύ χειρότερα.

«Ο Πάνος είναι καλό παιδί», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στον Σταύρο Θεοδωράκη όταν συζήτησαν, για τους τύπους, το ενδεχόμενο να μπει και το Ποτάμι στην κυβέρνηση. Ο Τσίπρας ήθελε τον Καμμένο διότι τον θεωρούσε πιο βολικό εταίρο. Και για να δικαιολογήσει την απόφαση του έθεσε σε κυκλοφορία τη φήμη για το ελεγχόμενο, από τον Μπόμπολα, Ποτάμι. Στο μεταξύ, όλοι θυμούνται ότι ο μακαρίτης ο Μπόμπολας στήριξε τον Τσίπρα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Ο Καμμένος ήταν καλή επιλογή αν θέλεις να στήσεις ένα δικό σου σύστημα από την αρχή.

Κάπως έτσι, λοιπόν, έχουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που, από τη μία επιχειρεί να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο εκβιασμού των εταίρων και από την άλλη προσπαθεί, εντελώς άτσαλα και βιαστικά, να δημιουργήσει ένα καινούργιο οικοσύστημα εξουσίας. Τα θαλάσσωσαν και στα δύο πεδία. Και αν το δεύτερο, δηλαδή το οικοσύστημα εξουσίας, δεν μας αφορά διόλου, το πρώτο, η διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έφτασε να έχει υπαρξιακό χαρακτήρα για τη χώρα. Φανταστείτε μόνο ο Τσίπρας να ακολουθούσε τη λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος. Σήμερα θα ψάχναμε δουλειά στη Βουλγαρία και στην Αλβανία.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου εξαμήνου ΣΥΡΙΖΑ; Το σκληρότερο μνημόνιο, η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα, η απώλεια των 14 περιφερειακών αεροδρομίων (φετίχ του ΣΥΡΙΖΑ). Και όμως, ο λαός τους έδωσε και δεύτερη ευκαιρία προκειμένου να εξελιχθούν σε αγαπημένα παιδιά της καγκελαρίου. Απλώς μετά χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα, έσβησε το φωτοστέφανο και ευτυχώς ο Τσίπρας επέδειξε τόλμη και πολιτική αρετή στο Μακεδονικό. Ομως ακόμα αναρωτιέμαι αν αυτό αρκεί για να συμψηφιστεί με όλα τα υπόλοιπα.