Σκέψεις για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

Άκουσα χτες την ομιλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του. Και είμαι πολύ θυμωμένος με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Θα ήθελα να εξηγήσω γιατί. Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι όχι απλώς δεν ανήκω στον ιδεολογικό χώρο της Δεξιάς αλλά ούτε καν εφάπτομαι. Μάλιστα αγωνίστηκα κατά της κυβέρνησής του είτε ως επικεφαλής της κατάληψης στο σχολείο μου το 90-91, είτε ως έφηβος «Μακεδονομάχος».

Ας  πάρουμε όμως τα πράγματα από την  αρχή. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πολιτικό αστέρι του Κέντρου και αγαπημένος του Γέρου της Δημοκρατίας. Προοριζόταν μάλιστα για διάδοχός του, ως έχων την εύνοια του Γεωργίου Παπανδρέου. Και τότε, μια μέρα του 1965, συνέβη το μοιραίο πολιτικό λάθος, το ανεξήγητο: η Αποστασία. Κι εκείνη ακριβώς την ιστορική στιγμή ο Μητσοτάκης παίρνει διαζύγιο με το αριστερίζον κέντρο, το παραδίδει στον «παρορμητικό και λαϊκιστή» Ανδρέα και αλλάζει για πάντα η μοίρα της Ελλάδας.

Είμαι θυμωμένος γιατί αν ο Μητσοτάκης δεν είχε ρίξει το Γέρο, και είχε συμβάλει στην εξομάλυνση του εκρηκτικού πολιτικού κλίματος, ίσως να ήταν ο επόμενος μεγάλος ηγέτης του κέντρου – όχι ίσως, θα ήταν – και ίσως να είχε αποτραπεί και η δικτατορία. Υποθέσεις.

Αυτό  το λάθος λοιπόν, θα σημαδέψει ανεξίτηλα  την πολιτική του διαδρομή και θα πλήξει ανεπανόρθωτα την πολιτική του αξιοπιστία. Για πάνω από τους μισούς Έλληνες θα ήταν ο «αγνώμων», ο «Αποστάτης». Δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να γίνει οικουμενικός, να γίνει σύμβολο ενότητας. Γιατί όντως, τότε ο Μητσοτάκης είχε κάνε ένα σοβαρό πολιτικό και ηθικό λάθος.

Πέρασαν όμως οι καιροί και ήρθε η εποχή  που ο Μητσοτάκης είχε δίκιο, και μια δεύτερη ευκαιρία, ένα «δεύτερο γύρο». Κατάφερε παρά το στίγμα, να επανέλθει πανηγυρικά και να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Αλλά ήταν πια αργά. Το παρελθόν του δεν εκδικήθηκε μόνον εκείνον αλλά έναν ολόκληρο λαό. Έτσι λοιπόν, όταν ο Μητσοτάκης έλεγε κάτι που ήταν σκληρό, αντιλαϊκό αλλά αληθινό, το επιχείρημα που αντέτειναν οι πάντες, από πολιτικούς αντιπάλους του, μέχρι τους «πρωθυπουργούς των καφενείων», ήταν ένα: Μιλάει ο Αποστάτης που έριξε το Γέρο. Πίσω από κάθε πολιτική του πρόταση που δεν άρεσε, κρυβόταν ένα αντεθνικό, αντιδημοκρατικό, υστερόβουλο σχέδιο γιατί ήταν… ο Αποστάτης. Είναι πια παραδεκτό ότι ο Μητσοτάκης επέλεξε να μας μιλήσει λογικά και συνετά σε ένα κομβικό σημείο της Ιστορίας μας όταν άλλοι μας έσπρωχναν στο δρόμο της καταστροφής. Ακουγόταν όμως σαν γονιός που δίνει συμβουλές σ’ έναν έξαλλο έφηβο.

Όταν  είπε ότι οι Έλληνες ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, όταν μίλησε για αποκρατικοποιήσεις και μικρό Δημόσιο, για ανάγκη απολύσεων και άλλα τέτοια σατανικά όλοι μα όλοι έπεσαν να τον κατασπαράξουν. Ακόμα και οι δικοί του, το μεγαλύτερο κομμάτι της Δεξιάς που είχε γοητευτεί από το lifestyle της Αλλαγής.

Να  θυμηθώ τι είχε γίνει με το περίφημο σλόγκαν για το Μακεδονικό «σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει»..; Ο μόνος ηγέτης που μίλησε στο λαό με ρεαλισμό, ψυχραιμία και ευθύνη για το Μακεδονικό τη στιγμή που οι υπόλοιποι παράβγαιναν σε τζάμπα εθνικιστική πλειοδοσία, την οποία πληρώνουμε σήμερα πολύ ακριβά.

Βεβαίως, η κυβέρνηση 90-93 δεν ήταν ο Παράδεισος που τώρα μας παρουσιάζουν. Αλλά ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος πολιτικός ηγέτης της μεταπολίτευσης που τόλμησε να πει την αλήθεια στην ώρα της και όχι κατόπιν εορτής, χωρίς να λογαριάζει τίποτα παρά μόνο το συμφέρον των μελλοντικών γενεών.

Κωνσταντίνε Μητσοτάκη, διαβάζω ξανά και ξανά την χτεσινή σου μνημειώδη ομιλία και ειδικά το συγκλονιστικό κομμάτι εκείνο όπου απευθύνεσαι στους Έλληνες νέους. Όντως, δεν υπάρχει «δεύτερος γύρος» και αυτό το βίωσες την περίοδο 90-93 ο ίδιος. Συνεχίζω όμως να είμαι πολύ θυμωμένος μαζί σου, επειδή εσύ στέρησες τη χώρα μου από την ηγεσία σου.

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.