Σωτήρας ή ολετήρας; Η μεγάλη ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα

Πρώτον, τα εκλογικά σώματα αποφασίζουν. Για το ποιος θα βγει δήμαρχος, περιφερειάρχης, αρχηγός κόμματος, βουλευτής, πρωθυπουργός. Οι αποφάσεις του εκλογικού σώματος-της πλειοψηφίας του- είναι υποχρεωτικές και εκτελεστές. Αλλά όχι και σεβαστές άνευ ετέρου. Τις αποδεχόμαστε, αλλά δεν τις σεβόμαστε κιόλας. Διαφορετικά, θα «σεβόμασταν» τον Χίτλερ, τον Μπερλουσκόνι, τον Τραμπ. Και, να μην το ξεχνάμε, τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη. Όλοι αυτοί από εκλογικά σώματα εξελέγησαν, δημοκρατικότατα.

Δεύτερον, για το ποιος θα εκλεγεί αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίσουν τα μέλη του, ακόμα κι αν είναι μέλη μιας χρήσης και μετά θα «ξεγραφτούν» ή θα πάνε σε άλλο «μαγαζί». Έτσι προβλέπεται, έτσι θα γίνει. Κασσελάκη θέλουν; Κασσελάκη θα έχουν. Δεν τους ενδιαφέρει που είναι ουρανοκατέβατος; Χωρίς καμιά σχέση με την Αριστερά; Που δεν μπορεί να αρθρώσει μια-δυο λογικές πολιτικές κουβέντες; Δεν τους ενδιαφέρει που πριν από τρεις μήνες εκθείαζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τώρα θέλει να τον «νικήσει»; Που αγάπησε τον Παύλο Πολάκη και τον αντιγράφει σε γλώσσα και συνθήματα («Εγώ γουστάρω»);

Τέτοιον αρχηγό θέλουν; Τέτοιον θα έχουν. Το ερώτημα είναι πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε εκεί. Ένα μεγάλο κομμάτι μελών και ψηφοφόρων του να έχει πιστέψει ότι μόνο με έναν ουρανοκατέβατο μπορεί να δει άσπρη μέρα. Και η απάντηση δεν μπορεί παρά να περιέχει ένα όνομα: Αλέξης Τσίπρας. Ναι, ας ειπωθεί καθαρά. Όσα συμβαίνουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και όσα θα ακολουθήσουν οφείλονται, σχεδόν αποκλειστικά, στον παραιτηθέντα αρχηγό του. Και δεν είναι σημερινές οι αιτίες. Έχουν ρίζες. Μόνο δύο παραδείγματα θα αναφέρουμε.

1. Το πρώτο ανάγεται στον Γενάρη του 2015, όταν αποφάσισε να συγκυβερνήσει με τον δεξιό πολιτικό τυχοδιώκτη Πάνο Καμμένο και τα ουκ ολίγα σούργελα των Ανεξάρτητων Ελλήνων του. Αυτοί οι εναγκαλισμοί έχουν καταγραφεί ως ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία ενός κόμματος της Αριστεράς. Η συνεργασία αυτή αποξένωσε τον ΣΥΡΙΖΑ από φυσικούς συμμάχους του στην Κεντροαριστερά, για τους οποίους ο Καμμένος είναι κόκκινο πανί.

Ο Τσίπρας ουδέποτε αποκήρυξε αυτή τη συνεργασία, παρά τα όσα του έκανε ο Καμμένος και όχι μόνο για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Έτσι, οι προεκλογικές προσπάθειες να απευθυνθεί στην ευρύτερη «προοδευτική παράταξη» πήγαν στράφι και ήρθε η συντριπτική ήττα.

2. Ο Αλέξη Τσίπρας ανέχτηκε μέχρι το τέλος την αήθη συμπεριφορά του Παύλου Πολάκη δικαιολογώντας την ως «αψάδα». Ακόμα και όταν συνειδητοποίησε ότι του προκαλούσε μεγάλη ζημιά και τον παρέπεμψε στο Πειθαρχικό, έκανε πίσω στο όνομα της «ενότητας». Κι έτσι ήρθε το χαστούκι του 18%.

Φυσικά και για τα δύο αυτά φαινόμενα-Καμμένος και Πολάκης- φταίει και(σχεδόν όλο) τα στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι τα υποστήριξαν ή τα ανέχτηκαν. Ελάχιστοι κάτι ψέλλιζαν κατά καιρούς, αλλά το κακό είχε γίνει.

Όταν, λοιπόν, κάνεις συγκυβερνήτη σου τον Καμμένο και αφήνεις τον Πολάκη να συμπεριφέρεται σαν τραμπούκος, όλα τα άλλα είναι αναμενόμενα. Θα φτάσεις και στον Κασσελάκη. Τώρα ο Τσίπρας δεν μιλάει, στο όνομα της «ουδετερότητας», αλλά τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Χώρια που οι μισοί στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι ο Κασσελάκης προχωράει με τις ευλογίες του, αν όχι και με την υποστήριξη του.

Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% και τον έφτασε στο 36% και στην κυβέρνηση. Για το κόμμα αυτό είναι (ακόμη…) Μεσσίας και σωτήρας του. Αλλά τώρα κινδυνεύει να γίνει ο καταστροφέας του.

Πώς; Το έχει πει πολύ απλά ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Η οικοδόμηση μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας αργής και επίπονης προσπάθειας πολλών ετών. Η καταστροφή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας απρόσεκτης ενέργειας, μιας μέρας μόνο»…

ΥΓ: Για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που αποφεύγουν να μιλήσουν και για όσα αλλάζουν απόψεις για να έχουν κάποια θέση δίπλα στον ουρανοκατέβατο νέο σωτήρα, μια λέξη ταιριάζει: κατάντια…

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις