Στα δημόσια νοσοκομεία ακόμη και τα Χριστούγεννα είναι θέμα ταξικό

Χριστούγεννα πλησιάζουν και στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο, όπου περνάω τις ώρες και τις μέρες μου τον τελευταίο καιρό, η ατμόσφαιρα είναι “έξτρα γιορτινή” κατά…φαντασίαν. Ξεχάστε αυτές τις σκηνές που βλέπουμε σε νοσοκομειακές τηλεοπτικές σειρές τύπου Grey’ s Anatomy. Στολισμένα δεντράκια στους διαδρόμους υπάρχουν, αλλά είναι παραπεταμένα σε μία γωνιά και μόνο θλίψη προκαλούν, γιρλάντες πολυκαιρισμένες κοσμούν κάποια γκισέ, ενώ γιατροί και νοσηλευτές αντί με χαμόγελα να πλημμυρίζουν τους χώρους, κινούνται έχοντας στο βλέμμα τους ζωγραφισμένη την απόγνωση.

Ξεχάστε, λοιπόν, ένα νοσοκομειακό σύμπαν όπου η εμπιστοσύνη κυριαρχεί και οι ασθενείς νιώθουν τη φροντίδα σαν ένα πολύτιμο δώρο κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτά δεν υπάρχουν. Στην πραγματικότητα, το Σισμανόγλειο καταρρέει. Και μαζί του, το δημόσιο σύστημα υγείας.

Σαπούνια, αντισηπτικά, χαρτιά υγείας είναι είδη προς εξαφάνιση. Τουαλέτες και διάδρομοι σε κατάσταση εγκατάλειψης. Τα κλινοσκεπάσματα, όταν υπάρχουν, είναι τρύπια, λεκιασμένα – και συχνά νωπά. Μια καθαρή κουβέρτα μετά τις 10 το βράδυ είναι άπιαστο όνειρο. Οι ασθενείς και οι συνοδοί γίνονται εφευρετικοί: το μπουφάν γίνεται κουβέρτα, και η υπομονή… καταφύγιο.

Κι αν αυτά μοιάζουν “λεπτομέρειες”, ας περάσουμε στα πιο βασικά: οι στοιχειώδεις νοσοκομειακές παροχές είναι ο πραγματικός εφιάλτης. Στον θάλαμο που βρίσκομαι, η παροχή οξυγόνου δεν λειτουργεί σωστά. Κάθε τόσο η βαλβίδα ασφαλείας εκτοξεύεται, και οι νοσηλευτές κάνουν κυριολεκτικά αγώνα δρόμου για να σώσουν τις αναπνοές των ασθενών. Ειδικές συσκευές, που υποτίθεται μειώνουν το διοξείδιο του άνθρακα, κάθε δεκαπέντε λεπτά πέφτουν σε night mode. Αν δεν το καταλάβεις, αλίμονό σου.

Μία μέρα, νοσηλευτές τοποθετούσαν στα κρεβάτια βάσεις για αντισηπτικά. «Μπράβο σας», τους είπαμε. «Μην μας λέτε μπράβο», απάντησαν. «Οι βάσεις ήρθαν. Τα αντισηπτικά όχι».

Αυτό είναι το ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας: μια ατέρμονη αντίθεση μεταξύ ελπίδας και απογοήτευσης. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, οι γιατροί και οι νοσηλευτές αγωνίζονται. Υποστελεχωμένοι, με ελάχιστα μέσα, παραμένουν φύλακες-άγγελοι για τους ασθενείς.

Κατεβαίνοντας ένα απόγευμα στο κυλικείο, είδα μια τεράστια, πακεταρισμένη, υπερσύγχρονη τηλεόραση να μεταφέρεται στο γραφείο του Διοικητή. Δεν άντεξα, έριξα μία κλεφτή ματιά μέσα. Είδα ένα πολυτελές ξύλινο πάτωμα, λαμπερά έπιπλα και ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο βγαλμένο από περιοδικό διακόσμησης.

Εκεί τα Χριστούγεννα λάμπουν. Στους διαδρόμους, όμως, της καθημερινής ανάγκης, οι ασθενείς περιμένουν χωρίς εξοπλισμό, χωρίς ελπίδα. Ίσως τελικά, όπως όλα, έτσι και τα Χριστούγεννα να είναι θέμα ταξικό. Για τους λίγους, μια λαμπερή γιορτή. Για τους πολλούς, μια ακόμη υπενθύμιση της εγκατάλειψης.