Σταύρος Ψυχάρης

Ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά με τον Σταυρο Ψυχάρη. Η αιτία σήμερα μοιάζει ασήμαντη. Τον γνώρισα στον ΔΟΛ το 1975, εγώ ήμουν 20 χρόνων κι εκείνος 30. Ερχόταν συχνά στο γραφειο που μοιραζόμαστε τότε με τη Ρένα Θεολογίδου και τον κολλητό του φίλο Γιώργο Ζώτο – φανατικοί Παναθηναϊκοί και οι δυο αν θυμάμαι καλά.

Τη Ρένα κι εμένα μας αντιμετώπιζε τότε άκρως πατερναλιστικά. Γυναίκες είστε τι να σας εξηγώ, έλεγε μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Η Ρένα το προσπερνούσε με χιουμορ, εγώ όμως άφριζα με τα μισογύνικα αστεία του.

Παίζαμε τότε τρεις συναδελφισσες μαζί ΠΡΟΠΟ. Η Ρένα, η Ντέπυ Γκολεμά κι εγώ. Λες και το κάναμε επίτηδες για να εκνευρίσουμε τους αντρες δημοσιογραφους, πολύ συχνά βγάζαμε 12άρια.

Μια φορά που κερδίσαμε ήταν μπροστά ο Ψυχάρης. Για κάποιο λόγο το πήρε πολύ προσωπικά. Τού ήταν αδύνατον να δεχτεί ότι γυναίκες ήταν καλύτερες από άντρες στο ποδόσφαιρο.

Τη μέρα εκείνη, γυρίζει και μας λέει περιφρονητικά:

«Τυχαίο ήταν. Εσείς οι γυναίκες είστε άξιες μόνο για να διαλέγετε κουρτίνες».

Επί λέξει αυτό. Το θυμαμαι σαν τώρα. Σκοτωθήκαμε. Είχαμε κοκκινίσει κι οι δυο και ουρλιάζαμε ο ένας στον άλλον. Μας άκουσε όλη η Χρ. Λαδά.

Από τότε, κάναμε χρόνια να μιλησουμε.

Και τελικά ο Σταύρος Ψυχάρης ήταν ο λόγος που παραιτήθηκα για πρώτη φορά το 1987. Μέσα από τη σελίδα Σίβυλλα στο ΒΗΜΑ μού έκανε συνεχείς επιθέσεις όταν στην τηλεόραση παρουσιαζα με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα την εκπομπή Κυριακάτικα.

Στον ΔΟΛ επεστρεψα μετά από πρόταση του Λέοντος Καραπαναγιώτη, το 2000 στα ΝΕΑ όπου έμεινα 20 χρόνια μέχρι την δεύτερη παραίτηση μου.

Εκεί, παραδόξως τα πηγαίναμε καλύτερα. Η ορμή και η οργή της νιότης είχαν καταλαγιάσει, κι όποτε βρισκόμαστε τυχαία στο ασανσέρ και στους διαδρόμους χαιρετιόμαστε ευγενικά. Είχαμε μάλιστα συμπαρουσιάσει κι ένα νέο project της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, κάτι για τα παιδιά – αν θυμάμαι καλά.

Όταν ξέσπασε η κρίση που τίναξε τον ΔΟΛ στον αέρα, ήμουν εκεί.

Εκεί όταν μέναμε απλήρωτοι μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει.

Εκεί όταν φτασαμε στην απελπισία.

Εκεί όταν βάλαμε πλάτη για να σώσουμε ό,τι μπορούμε και συνεχίσαμε να δουλεύουμε αμισθί.

Πραξαμε σωστά ή λάθος; Ακόμα δεν έχω απαντήσει μέσα μου σε αυτό το ερώτημα.

Τελευταία φορά τον είδα στην κηδεια του δασκάλου μου του Γιάννη Καψή στο Α’ Νεκροταφειο. Η υγεία του ήταν πολύ κλονισμένη και υποβασταζόταν από τους δυο γιούς του.

Η εικόνα του παντοδύναμου Ψυχάρη ήρθε στο μυαλό μου. Αδυνατον να την ταυτίσω με τον άνθρωπο που έστεκε εμπρός μου και με κοίταζε.

Σοκ. Δέος.

Τότε έκανα κάτι σχεδον…ερήμην μου. Ασυναίσθητα, άπλωσα το χέρι και του χάιδεψα το πρόσωπο. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω πως μου βγήκε αυτό.

Ίσως τα χρόνια που σβήνουν τις πληγές;

Ίσως τα χρόνια που περνάν και χάνονται;

Ίσως τα χρόνια που μας αλλάζουν. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο;

Ψάχνε γύρευε.

Κοιταχτηκαμε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο. Αδιόρατα, αόρατα σχεδόν. Μου χαμογέλασε κι ο γιος του ο Αντρέας που στεκόταν δίπλα του κι ύστερα ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Φίλοι δεν γίναμε ποτέ κι ούτε το θέλαμε αλλωστε. Αλλά τουλάχιστον αποχαιρετιστήκαμε με ευπρέπεια. Σαν δυο κουρασμένοι αντίπαλοι που έχουν πια άλλες μαχες μπροστά τους, πιο μεγάλες, πιο σημαντικές.

Όταν μετά την κατάρρευση του παλαιού ΔΟΛ, μου ήρθε ειδοποίηση να πάω να καταθέσω μετά την ομαδική μήνυση που κάναμε τότε οι συνάδελφοι εναντίον του, το σκέφτηκα πολύ.

Τελικά αποφασισα να μην πάω.

“Ο βασιλιάς ήταν πια νεκρός” κι είχε μείνει μόνο η σκιά του εαυτού του. Δεν έχει νόημα να χτυπάς τη βελανιδιά που έχει πέσει. Είπα, αστον. Ας είναι ένα καρφί λιγότερο στο εκδοτικό του κουφάρι.

Μόνο τυχαίος δεν ήταν ο Ψυχαρης. Ως δημοσιογράφος, έκανε πολλά και σπουδαία. Κι αν δεν είχε μπλεχτεί με τα εκδοτικά, θα τον αποχαιρετούσαμε με δόξες και τιμές.

Μπλέχτηκε όμως.

Ένιωσε αυτοκράτορας κι αυτό το πληρώσαμε ακριβά όλοι οι εργαζόμενοι. Πολλοί εξαιρετικοί συνάδελφοι με περγαμηνές και βαριά προϊστορία στον κλάδο, ακόμα και σήμερα ψάχνουν δουλειά.

Αυτές οι σκέψεις μου περνούν από το μυαλό σήμερα που έφυγε από αυτή τη ζωή φορτωμένος με τις πιο αμφιλεγόμενες αποσκευές.

Αποχαιρετώντας εκείνον, αποχαιρετώ τα νιατα μας στο παλιό κτίριο της Χρ. Λαδά 3, εκεί στην πλατεία Καρύτση…

Προσπάθησα να καταγράψω τις σκέψεις μου ήρεμα και ψύχραιμα.

Σταύρο Ψυχάρη αναπαύσου με ειρήνη!

Το κορίτσι  που δεν ήθελε ποτέ να διαλέγει κουρτίνες.