Στενό γιλέκο για τον Μακρόν
Η εικόνα των Γάλλων μαθητών γονατισμένων με τα χέρια στο κεφάλι θα κυνηγάει τον Εμμανουέλ Μακρόν για πολλά χρόνια. Το πουλέν της Rothschild που εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας χάρη στην επαγγελία του νέου απέναντι στο παλιό κατρακυλάει στις σκοτεινές ατραπούς του αυταρχισμού από τη στιγμή που βρήκε απέναντί του τα "κίτρινα γιλέκα".
- 09 Δεκεμβρίου 2018 13:57
Ετσι κι αλλιώς δεν θα ήταν εύκολο. Στην ευτυχισμένη Γαλλία ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του και ζει μέσα στη μιζέρια μετρώντας αν φτάνουν τα ευρώ μέχρι το τέλος του μήνα. Δεν είναι άνεργοι, δεν είναι άποροι ή αποκλεισμένοι από το -ακόμη υπαρκτό- κοινωνικό κράτος, αλλά είναι ηττημένοι. Είναι αυτοί που έμειναν πίσω στον ανταγωνισμό, που δεν διακρίνονται στον τομέα απασχόλησής τους, που δεν έχουν υψηλή εξειδίκευση και εντυπωσιακές δεξιότητες, που δεν συγχρονίζονται με τον έξαλλο ρυθμό της παγκοσμιοποίησης. Χαμηλόμισθοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, αγρότες που δεν καινοτομούν, χαμηλόβαθμοι εργαζόμενοι στο χώρο των υπηρεσιών, υπερχρεωμένοι εμποράκοι παλιάς εποχής, ακόμη και ελεύθεροι επαγγελματίες με κακές επιδόσεις. Είναι το σύγχρονο προλεταριάτο που δεν έχει καν το φωτοστέφανο της εργατικής τάξης, που δεν είναι ομογενοποιημένο και εύκολα προσδιορισμένο, που υποφέρει στο μεταίχμιο ανάμεσα στη φτώχεια και την κακομοιριά.
Το θέμα δεν ήταν ποτέ ο φόρος στα καύσιμα. Το θέμα ήταν από την αρχή ότι μια απογοητευμένη κοινωνική πλειοψηφία θύμωσε συνειδητοποιώντας ότι δεν αποτελεί ενδιαφέρον εκλογικό ακροατήριο για την πολιτική ελίτ, ακόμη και γι αυτή που είπε ότι θα τα κάνει αλλιώς, και γι αυτό αφήνεται στο περιθώριό της με την ευχή να βελτιωθεί για να προκόψει. Ανάμεσά τους πολλοί νέοι που ξέρουν ότι, αν δεν πετύχουν την αριστεία, τους περιμένει στην καλύτερη περίπτωση ένας μισθός για τα βασικά, δηλαδή μια ζωή άδεια.
Ο Μακρόν δεν μπορεί να ξεμπερδέψει με την καταγγελία των άκρων και του λαϊκισμού, ούτε με την καταδίκη της βίας και την άγρια καταστολή. Οι διαδηλωτές είναι πολλοί, αντέχουν πολύ καιρό και έχουν τη στήριξη της κοινής γνώμης σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Επομένως, τα κλισέ για ταραξίες και μπαχαλάκηδες είναι τόσο απλοϊκά όσο και διάφορες φανατικές αναλύσεις στα ελληνικά social media που βδελύσσονται τους “Γάλλους Ρουβίκωνες”.
Τη χρονιά που μας πέρασε το 1% του πλανήτη είχε στην κατοχή του το 82% του παγκόσμιου πλούτου (έκθεση της Oxfam). Αυτοί που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και να μην ξέρουν ακριβώς τα νούμερα, τα διαισθάνονται. Κι όσο μεγαλώνει η δική τους μιζέρια ανάλογα με τα κέρδη της Louis Vuitton μια αφορμή περιμένουν για να ουρλιάξουν, ακόμη και για να τα σπάσουν. Στη Γαλλία τη βρήκαν. Και το κίτρινο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει ο Εμμ. Μακρόν δεν μπορεί να αρθεί με την αντιμετώπιση εξεγερμένων, ακόμη και παραβατικών, μαθητών ως αιχμαλώτων πολέμου. Αυτό δεν είναι λύση, είναι μία από τις πολλές αιτίες του προβλήματος.
