Στην άσφαλτο κουρσάρος. Αποχαιρετώντας ένα παιδί 21 ετών

Αυτό το κείμενο έχει ξαναγραφτεί πολλές φορές, από άλλους σε άλλα μέσα. Τα ίδια λόγια έχουν ειπωθεί σε συζητήσεις και αναλύσεις επί χρόνια. Μάταια. Και αυτό το «μάταια», πληρώνεται με αίμα σε έναν ακήρυχτο πόλεμο στους ελληνικούς δρόμους, εδώ και δεκαετίες.

Ο Νίκος, ήταν ένα παιδί ζωηρό και καλόκαρδο, η χαρά της ζωής. Ένα παιδί της γειτονιάς, που ήξερα από μικρό, ένας Ναξιώτης, ωραίος και «άτακτος», 21 ετών. Και η χρήση αορίστου σε αυτή την πρόταση, είναι επώδυνη, αλλά είναι και πραγματικότητα.

Ο Νίκος γκάζωσε μια νύχτα, τραυματίστηκε σοβαρά και πριν λίγες μέρες κατέληξε.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όλοι μιλάνε για την «κακιά ώρα», αλλά έχω βαρεθεί σε αυτή τη χώρα να μιλάμε για την τύχη και την ατυχία και να μετράμε θύματα. Νέα παιδιά, θύματα στους δρόμους μας, σε νυχτερινές εξόδους, σε εκδρομές, σε γιορτές.

Η τύχη και η ατυχία είναι παράγοντες που παίζουν ρόλο, όταν μιλάμε για ένα γεγονός σπάνιο. Είναι όμως σπάνια τα τροχαία δυστυχήματα στην Ελλάδα;

Τα παιδιά που χάνονται, είναι θύματα μιας άρρωστης νοοτροπίας και για τις νοοτροπίες που κληρονομούν, δεν φταίνε τα παιδιά. φταίμε εμείς οι υπόλοιποι, που όταν βγήκαμε ζωντανοί από τη ζωηράδα της εφηβείας μας, πίσω απ’ το τιμόνι, είτε συνεχίζουμε να οδηγούμε επικίνδυνα, είτε είπαμε «ωχ αδερφέ μου» και πού και πού, όταν μια τραγωδία συμβεί δίπλα μας ξυπνάμε για λίγο, μέχρι την επόμενη.

Ποιος δεν έχει ιστορίες προσωπικές ή φίλων του, για μια «περιπέτεια» με το αυτοκίνητο, για ένα τροχαίο που αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, για μια κλήση που δεν κόπηκε ή «σβήστηκε», αργότερα μέσω ενός γνωστού. Μια νοοτροπία, που βρωμάει και ζέχνει και σκοτώνει.

Παίζουμε με τις ζωές μας και αν δεν μπορεί να περιμένουμε από ένα παιδί, που βράζει το αίμα του, να το συνειδητοποιήσει, οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Τίποτα. Χαζογελάμε, ενθυμούμενοι τις παραπάνω ιστορίες και όταν μας βαραίνουν τα χρόνια, βλέπουμε τα παιδιά που κάνουν αυτά που κάναμε παλιά, ως «απρόσεκτα».

Βαρετό το θέμα, το ξέρω. Η συμπεριφορά μας στους δρόμους.  Πώς αλλάζει όμως μια νοοτροπία όταν πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου;

Αλλάζει στο σχολείο και αντιμετωπίζεται με μέτρα. Η συμπεριφορά ενός οδηγού θα έπρεπε να είναι εξεταζόμενο μάθημα στα ελληνικά σχολεία, όπως η συμπεριφορά μας απέναντι στα ΑμΕα, όπως η περιβαλλοντική συνείδηση και άλλα πολλά. Και μιλάω για εξεταζόμενο μάθημα, γνωρίζοντας ποια είναι η σημασία που δίνεται από όλους σε μαθήματα, που δεν εξετάζονται αλλά υπάρχουν για να συμπληρώνονται απλώς οι ώρες.

Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε η νοοτροπία να αλλάξει , αλλά μέχρι τότε, μιας και μιλάμε για χρόνια μετά και για μια προσπάθεια, που ελάχιστοι θα στήριζαν (έχουν σοβαρότερες δουλειές οι εθνοπατέρες και κυρίως, έχουν σοφέρ), η λύση είναι άμεσα και αυστηρά μέτρα. Νόμοι που θα εφαρμόζονται, αυστηρές εξετάσεις, κλήσεις που δεν θα σβήνονται, πινακίδες και αυτοκίνητα, που δεν θα επιστρέφονται, δρόμοι ασφαλείς και όχι απλώς μηχανές κέρδους για μεγαλοεργολάβους.

Δεν έχει καμία αξία η πινακίδα και το αυτοκίνητο, μπροστά στη ζωή ενός παιδιού, καμία αξία μπροστά στην τραγωδία του να χάνεται ένα παιδί.

Κάθε φορά, που θα γράφεται ένα τέτοιο κείμενο, με μια τέτοια αφορμή, θα είναι λόγος για να ντρεπόμαστε όλοι μας. Γιατί πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκείας. Όλοι το ξέρουμε, όλοι έχουμε συμμετάσχει και πάρα πολλοί από εμάς, έχουμε πονέσει χωρίς να βάλουμε μυαλό, χωρίς να κάνουμε κάτι, χωρίς να πιέσουμε τους ανευθνοϋπεύθυνους.

Κανένα κείμενο, δεν μπορεί να προστατέψει τα παιδιά και καμία ευχή. Μόνο οι πράξεις. Πράξεις εδώ και τώρα.

Ο Νίκος, ήταν μόλις 21 ετών. Έφυγε πιτσιρικάς, ζωηρός και θα μείνει για πάντα νέος. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ζω σε μια κοινωνία, που τέτοια περιστατικά, τα αντιμετωπίζει ως συνηθισμένα, γιατί έτσι μας έμαθαν, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει και δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Δεν θα το δεχθώ ποτέ.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr