Στις κάλπες χωρίς χάντρες και καθρεφτάκια

Κάθε φορά που στη μεταπολίτευση καλούμασταν να επιλέξουμε κυβέρνηση και διαχειριστές του κράτους και της εξουσίας, οι διεκδικητές της ψήφου μας, βάφτιζαν με ένα όνομα “πιασάρικο” και βαρύγδουπο, αυτό που όλοι πια παραδέχονται ως χυδαία “αγοραπωλησία”.

Πότε το έλεγαν “αλλαγή”, πότε “κάθαρση”, πότε “επανίδρυση”, πότε “εκσυγχρονισμό”, αλλά πάντα στην ουσία επρόκειτο για ένα ξεπούλημα.

Οι πολιτευτές των κομμάτων εξουσίας έρχονταν με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια και με το καλύτερό τους χαμόγελο για να εξαπατήσουν τους ιθαγενείς-ψηφοφόρους, πολλοί από τους οποίους ήταν έτοιμοι να εξαπατηθούν, καθώς η “πλάνη” τους σήμαινε βόλεμα, εξασφάλιση, εύκολη ζωή και ελάχιστη σκέψη.

Η βασική διαφορά των εκλογών  της 6ης Μαΐου με όλες τις προηγούμενες της μεταπολίτευσης  είναι ότι έχει χαθεί η βασική σταθερά του πολιτικού μας συστήματος: Η δυνατότητα συναλλαγής και πώλησης ψήφων.

Οι υποψήφιοι των κομμάτων εξουσίας το γνωρίζουν, ωστόσο μιλάνε πάντα με εκείνο το εκνευριστικό ύφος “έχω μια λύση για κάθε πρόβλημά σου” (το έκαναν για χρόνια, πώς να το κόψουν ξαφνικά;), σε ανθρώπους που επίσης ξέρουν ότι δεν υπάρχει σάλιο, επειδή το ζουν καθημερινά.

Επειδή λοιπόν, όπως δεν θα έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου, “λεφτά δεν υπάρχουν”, οι δημοσκόποι αδυνατούν να εκτιμήσουν με ακρίβεια το πώς θα κινηθεί το εκλογικό σώμα.

Η αδυναμία εξαγοράς ψήφων από τα κόμματα εξουσίας μετατρέπει αυτομάτως τις εκλογές σε εκλογές αποκαλύψεων.

Στις 7 Μαΐου θα ξέρουμε πόσοι και σε ποιο βαθμό συμμετείχαν στη ληστεία της χώρας και των συμπολιτών τους, ώστε να εξακολουθούν να στηρίζουν τους υπαίτιους, όντας οι τελευταίοι ιππότες των κομματικών στρατών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Πόσοι ξύπνησαν ξαφνικά μετά από μια μακρά νύχτα γκλαμουριάς για να διαπιστώσουν ότι το “εμένα δεν με ενδιαφέρει η πολιτική” κοστίζει στη ζωή μας και στη χώρα, όσο και το να ξεπουλάς την ψήφο σου.

Θα διαπιστώσουμε όμως από την άλλη πλευρά και το αν ακόμα και σε τέτοιες ακραίες συνθήκες ο λόγος της Αριστεράς μπορεί ή δεν μπορεί να πείσει.

Γιατί μετά από τρία χρόνια λιτότητας, περικοπών και δυστυχίας, μια μικρή αύξηση ποσοστού θα είναι  μια τεράστια αποτυχία και απόδειξη ότι  η Αριστερά μιλά μια γλώσσα που η πλειοψηφία του λαού, ακόμα και όταν η ψήφος του δεν αγοράζεται από τα κόμματα εξουσίας, δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει.

 Υπό τις παρούσες συνθήκες αυτό θα είναι πρόβλημα της Αριστεράς και όχι του λαού φυσικά, διότι τίθεται το ερώτημα, “αν όχι τώρα, πότε”;

Αυτό όμως που κυρίως θα απαντηθεί, είναι το τι πραγματικά θέλουν οι πολίτες, που δεν συμμετείχαν στο «φαγοπότι», δεν βολεύτηκαν,  δούλεψαν σκληρά και υπέστησαν τα σκληρά μέτρα, χωρίς να φταίνε.

Τώρα που τα ψέματα τελείωσαν,  ήρθε η ώρα να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, έστω και μέσω της κάλπης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι  με όλα όσα έχουν συμβεί στη χώρα την τελευταία τριετία, κανείς δεν θα έχει δικαίωμα την επομένη των εκλογών να δηλώσει αθώος, αδαής ή “κοψοχέρης”.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι Senior Editor του News247.gr