Στο διαγώνισμα της τηλεκπαίδευσης, έπεσε το… ίντερνετ

Όπως και την προηγούμενη εβδομάδα, η τηλεκπαίδευση την Τετάρτη σε Δημοτικά και Νηπιαγωγεία, λειτούργησε περίφημα, μέχρι τη στιγμή που άρχισαν να συνδέονται μαθητές.

Λίγη ώρα μετά τις 14:10 το μεσημέρι, εμφανίστηκαν  οι οργισμένες αναρτήσεις εκπαιδευτικών και γονέων, που έβλεπαν τα παιδιά τους είτε να μην μπορούν να συνδεθούν, είτε το σύστημα να τους “πετάει” έξω,  να μην ακούν, να διακόπτεται η σύνδεση και άλλα πολλά, που σίγουρα δεν βοηθούν στη διατήρηση της προσοχής παιδιών δημοτικού και νηπιαγωγείου.

Φυσικά δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Ήταν όλα στη φαντασία των γονέων, που ονειρεύτηκαν ότι έβλεπαν μπροστά τους ένα αέναο “…connecting”. Μπορεί από την Κρήτη μέχρι τη Θεσσαλονίκη, να διαμαρτύρονταν για το φιάσκο της πολυδιαφημισμένης τηλεκπαίδευσης, ωστόσο το υπουργείο Παιδείας επέμεινε ότι πρόκειται  για “μεμονωμένες περιπτώσεις”. Κάτι σαν τα “μεμονωμένα περιστατικά”, της Ελληνικής Αστυνομίας.

Το Υπουργείο Παιδείας το απόγευμα της Τετάρτης, μας πληροφόρησε ότι “δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα κεντρικά, ούτε στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, ούτε στην πλατφόρμα webex και ότι περισσότερα από 47.000 τμήματα δημοτικού και νηπιαγωγείου είναι συνδέθηκαν και πραγματοποίησαν τηλε-εκπαίδευση. Ο παραπάνω αριθμός αντιστοιχεί σε περίπου 700.000 μαθητές”.

Το βράδυ της ίδιας μέρας πάντως η Cisco ανέφερε ότι γνωρίζει το πρόβλημα που έχει προκύψει μετο Webex meetings και ότι εργάζεται για τη διερεύνησή του. Το υπουργείο να πιστέψουμε ή την εταιρεία που επέλεξε, χωρίς να μάθουμε ποτέ τους όρους της σύμβασης; Ιδού η απορία.

Θα ήταν για γέλια η ιστορία, αν δεν ήταν για κλάμματα, γιατί μιλάμε για τα παιδιά μας, που δεν φταίνε σε τίποτα για την ανεπάρκεια του κράτους, ακόμα και στα στοιχειώδη.

Το λυπηρό είναι ότι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, δεν παραδέχεται ότι υπάρχει θέμα προς επίλυση. Αν όλα πανε καλά, τι να βελτιώσεις;

Η σπουδή της κας Κεραμέως να παρουσιάσει την τηλεκπαίδευση σαν μια καλοδουλεμένη λύση του επιτελικού κράτους, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι ενώ υπήρχε χρόνος να δοκιμαστεί το σύστημα, γνωρίζοντας  εκ των προτέρων τον αριθμό των μαθητών, αυτό δεν έγινε.

Το υπουργείο μπορεί να συνεχίσει να βγάζει ανακοινώσεις και να αραδιάζει αριθμούς, αλλά είναι δύσκολο να πείσει ότι όλα δουλεύουν ρολόι, έναν γονέα, που βλέπει  ότι το παιδί του δεν μπορεί τελικά να κανει μάθημα.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κυβέρνηση δεν είναι να προκαλεί την οργή των πολιτών. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να προσπαθεί να παρουσιάσει μια άλλη πραγματικότητα, την ώρα που ο πολίτης τη βιώνει και καταλαβαίνει ότι τον κοροϊδεύουν.

Η τακτική “τα μάτια σου θα πιστέψεις ή εμένα”, μπορεί να λειτουργεί τον πρώτο χρόνο μιας κυβερνητικής θητείας, όταν όμως συσσωρεύονται οι περιπτώσεις διαστροφής της πραγματικότητας, οι πολίτες αγανακτούν και αρχίζει η πολιτική φθορά.

Διότι μπορεί οι “Μυκήνες να μην κάηκαν ποτέ”, “στο Εφετείο η αστυνομία να απάντησε στις προκλήσεις”, “για την έξαρση των κρουσμάτων να μη φταίει καθόλου ο τουρισμός” και το “Oruc Reis να το πήρε ο αέρας”, αλλά πώς να  πείσεις έναν γονέα ότι το παιδί του, που την πρώτη μέρα τηλεκπαίδευσης έμαθε μόνο  το “Connecting”, είναι όργανο της αντιπολίτευσης;