Στο δίλημμα Αφρική ή Αμερική, η απάντηση ήταν Ελλάδα

Με την Καίτη και  τον Κώστα βρισκόμαστε στο Facebook, μιλάμε στο Skype και ανταλλάσουμε email, από τότε που έφυγαν για την Αμερική. Μου έχουν λείψει, οι μεταμεσονύχτιες κουβέντες μας, στο μπαλκόνι τους στη Γλυφάδα με θέα θάλασσα. Για να πω και την αμαρτία μου, μου έχουν λείψει και οι πέννες με ροκφόρ που μαγείρευε με τόσο ξεχωριστό τρόπο η Καίτη.

Είχαν γνωριστεί σε ένα  από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της  Αμερικής. Ο Κώστας τρίτης γενιάς Έλληνας  στις ΗΠΑ, ειδικευόταν στην πληροφορική όταν η Καίτη, δεύτερης γενιάς Ελληνίδα της Νοτίου Αφρικής πήγε στην Αμερική για να κάνει Μάστερ στην Κοινωνιολογία. Την Ελλάδα την είχαν ζήσει μόνο στις διακοπές, όταν επισκέπτονταν συγγενείς και φίλους.

Παντρευτήκαν και αποφάσισαν πως η απάντηση στο δίλημμα Αμερική ή Αφρική, ήταν Ελλάδα. Ήθελαν τα παιδιά τους να γίνουν έλληνες και να ζήσουν σε μια ασφαλή χώρα. Ο Κώστας δεν μοιραζόταν τις ίδιες εμπειρίες με την Καίτη όπου στα 20 της χρόνια, ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητό της, της είχαν επιτεθεί μαύροι σε φανάρι στο Γιοχάνσεμπουργκ αλλά αντιλαμβανόταν, ότι ήταν σαφώς πιο ασφαλές να ζεις στην Ελλάδα.

Επέλεξαν να έρθουν εδώ  σε μια περίοδο όπου η οικονομία  ήταν σε καλή κατάσταση και η χώρα ετοιμαζόταν για τη διοργάνωση των  Ολυμπιακών Αγώνων. Έπιασαν δουλειές  σε πολυεθνικές εταιρείες, καθένας στον τομέα του, και αποφάσισαν να μείνουν στη Γλυφάδα που είχε θάλασσα και ήταν κοντά στο Παλαιό Φάληρο όπου έμενε η γιαγιά της Καίτης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω είχε προνοήσει να κρατήσει το τηλέφωνο της εκλιπούσας αδελφής της για να έχουν τα παιδιά τηλέφωνο μιας και θα έρχονταν πίσω. Την προνοητικότητα της γιαγιάς δεν μπορούσαν να την καταλάβουν καθώς εκείνοι δεν είχαν ζήσει καταστάσεις, πενταετούς και βάλε, αναμονής για μια τηλεφωνική σύνδεση από τον ΟΤΕ.

Μεγαλωμένοι και  οι δύο σε χώρες όπου η ουσία μετρά περισσότερο από το φαίνεσθαι και τους ανθρώπους  τους αγαπάς και τους δέχεσαι για αυτό που είναι, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν κάτι, δεν άργησαν να προσγειωθούν ανώμαλα στην ελληνική πραγματικότητα.

Προσπάθησαν πολύ να καταλάβουν για ποιο λόγο περνάς το κόκκινο  φανάρι, παρκάρεις εκεί που δεν  επιτρέπεται, νιώθεις ότι αποτελείς  εξαίρεση και ο νόμος είναι  για τους άλλους.

Δεν κατάφεραν να θεωρήσουν αυτονόητο πως για να έχεις ποιοτικές υπηρεσίες θα πρέπει να πληρώσεις φακελάκι ή να πας το παιδί σου σε ιδιωτικό σχολείο και πως για να σου ανατεθεί έργο σε δημόσιο διαγωνισμό θα πρέπει να έχεις μοιραστεί εκ των προτέρων ένα μεγάλο ποσό των μελλοντικών κερδών με εκείνους που υπογράφουν.

Δεν κατάφεραν ποτέ να μην ενοχλούνται με τους υπαλλήλους στις δημόσιες υπηρεσίες που πρώτα έλυναν τα οικογενειακά τους προβλήματα στο τηλέφωνο και μετά ασχολούνταν με τον πολίτη. Δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί έπρεπε να έχουν ύφος σπουδαίου για να  συναναστραφούν την πωλήτρια στα καταστήματα της Γλυφάδας και έφυγαν από τη χώρα το 2006 μετά από οκταετή παραμονή.

Πήγαν στην Αμερική αφού δεν ήταν δύσκολο να βρουν δουλειά και να εντάξουν τα παιδιά σε ένα νέο περιβάλλον καθώς ήταν ακόμη μικρά.

Τον τελευταίο καιρό στις εξ αποστάσεως συζητήσεις μας, θέμα είναι  η κρίση στην Ελλάδα και η πορεία της χώρας. Παρά την αρνητική τους εμπειρία, αγαπούν τη χώρα και μοιράζονται την αγωνία μου για το αν θα τα καταφέρουμε.

Όσα χρόνια όμως κι αν περάσουν, όποιο κι αν είναι το μέλλον της Ελλάδας, εμένα θα με στοιχειώνει πάντα η απάντηση της Καίτης όταν τη ρώτησα γιατί φεύγουν: «Μαράκι μου, σε αυτή τη χώρα even the shampoo girl has an attitude!»

* Η Μαρία Καρακλιούμη έχει εργαστεί στο χώρο της εκπαίδευσης, της δημοσκόπησης και της επικοινωνίας. Έχει διατελέσει Αναπληρώτρια Εκπρόσωπος Τύπου, υπεύθυνη γραφείου τύπου και Γραμματέας του Τομέα Τύπου και ΜΜΕ του ΠΑΣΟΚ, καθώς επίσης και μέλος του ΔΣ του ΙΣΤΑΜΕ – Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι μέλος του ΔΣ της ΕΕΑΕΣ και ΓΓ του Eurodefense Greece. Από το 2011 είναι Αντιπεριφερειάρχης Αττικής.