Στου ΠΑ.ΣΟ.Κ. την ολόμαυρη ράχη…

Η πρόσφατη επικράτηση των Σοσιαλδημοκρατών στην Γερμανία –κι ενώ όλα δείχνουν πως άναψε πράσινο για τον κυβερνητικό συνασπισμό «φωτεινός σηματοδότης»–, έκανε τους απανταχού Ευρωπαίους σοσιαλιστές να τρίβουν τα χέρια τους. Όχι κι άδικα, εδώ που τα λέμε. Μετά από τις σκανδιναβικές χώρες εντός κι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά την πάντα προχώ Ισλανδία, και τις δυο χώρες της Ιβηρικής, νά σου και η πιο χαλύβδινη οικονομία της γηραιάς ηπείρου που, τηρουμένων των αναλογιών, κλίνει πια κι εκείνη ολίγον προς τ’ αριστερά.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στην Εσπερία, εδώ στην Παλαιοκώσταινα ο ημεδαπός σοσιαλισμός, επισήμως τουλάχιστον, γιορτάζει αναφανδόν και big time. Όχι, όχι για τον Σολτς και το SPD του. Ούτε για την διαφαινόμενη ανάκαμψη της ευρωσοσιαλδημοκρατίας μετά από χρόνια στον πάγκο. Στα μέρη μας, η γιορτή εκπορεύεται εκ του ημερολογίου, καθώς σήμερα, 18 Οκτωβρίου 2021, συμπληρώνονται 40 χρόνια από την πρώτη και αναντίρρητα θριαμβική επικράτηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ σε βουλευτικές εκλογές. Η περιβόητη Αλλαγή του Αντρέα είχε μόλις βάλει τον θεμέλιο λίθο της.

Σε αντίθεση, βέβαια, με την ολόφρεσκια γερμανική ανάταση, η εγχώρια αφορμή γιορτής κάνει λίγο ρετρό, όσο και να πεις. Αλλά αυτή είναι πάντα η μοίρα των επετείων: να παρτάρουν και να υπενθυμίζουν χαρές και κλέη του παρελθόντος. Πράγμα που από μόνο του καθόλου κακό δεν είναι.

Το κακό, φοβάμαι, αρχίζει να παίρνει κάπως μορφή μόλις στρέψει κανείς το βλέμμα στο σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ και στους επιγόνους του Αντρέα. Και ο ψόγος δεν σχετίζεται τόσο με το 8% στις εκλογές του ’19, που στο κάτω-κάτω δεν αφορούσε το αμιγές ΠΑ.ΣΟ.Κ, υπήρχε κι εκείνο το καπέλο-ξεκάρφωμα του Κινήματος Αλλαγής. Μόνο που Αλλαγή στην Αλλαγή, κάπου ήρθε και μπερδεύτηκε ο ψηφοφόρος και φτάσαμε σ’ αυτό το σχεδόν επονείδιστο αποτέλεσμα…

Μπα, το πραγματικά κακό έχει να κάνει με όσα διαδραματίζονται αυτή την περίοδο ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης της 5ης Δεκεμβρίου. Οι ζυμώσεις προς τις πρώτες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ-που-έγινε-ΚΙΝ.ΑΛ. μοιάζουν να σπρώχνουν το κόμμα που ίδρυσε ο Αντρέας σε κάτι το οποίο τελικά είναι και ρετρό και επονείδιστο.

Είναι, ας πούμε, θες δεν θες τελείως déjà vu ν’ ακούς τον Χάρη Καστανίδη ή τον Ανδρέα Λοβέρδο να περιφέρουν την αναμφίβολη ευφράδειά τους από ραδιοσταθμό σε ραδιοσταθμό (η τηλεόραση είναι προς το παρόν φρακαρισμένη μεταξύ ριάλιτι και σίριαλ). Ναι, αλλά τώρα, θα μου πεις, υπάρχει κι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κι ο Παύλος Γερουλάνος. Ή ο Παύλος Χρηστίδης που δεν έχει καν κλείσει τα 40. Υπάρχει νέο αίμα, πολυφωνία, υψηλός βαθμός άμιλλας –τι, όχι;

Άντε, οκέι, υπάρχουν ας πούμε όλα αυτά. Εξάλλου, η ύπαρξη καμπόσων μνηστήρων δεν είναι από μόνη της δυσοίωνη. Γίνεται, όμως, όταν ο αριθμός των μελών που ψηφίζουν τον εκάστοτε πρόεδρο του κόμματος όλο και συρρικνώνεται. Και ξαναγίνεται, όταν κάποιοι από τους επίδοξους προέδρους θα δυσκολευτούν πολύ να συγκεντρώσουν τις 5.000 τζίφρες που ξεκλειδώνουν δικαίωμα υποψηφιότητας. Γίνεται δε και παραγίνεται, όταν βγαίνει ο Γιωργάκης και αταβιστικά εισηγείται/ απαιτεί την παραίτηση των λοιπών συνυποψηφίων για το καλό του. Εχμ, του Κινήματος, ήθελα να πω…

Το ότι η πασοκική νοοτροπία έχει διαποτίσει ολοσχερώς την πολιτικοκοινωνική πορεία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια είναι αυταπόδεικτο. Εξάλλου, όποια κομματική πέτρα κι αν σηκώσεις από τα κεντροδεξιά και δώθε, όλο και κάποιον πασόκο θα βρεις –μην κοιτάτε, τώρα, που ο Χρυσοχοΐδης εξέπεσε κομμάτι, Γεραπετρίτης, Σκέρτσος και Πιερρακάκης, ήγουν τα enfant gâtés της σημερινής κυβέρνησης, είναι γνωστό πως τα είχαν τα νταραβέρια τους με κάποιο απ’ όλα τα ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Φαίνεται, όμως, ότι η τόσο αναγνωρίσιμη πασοκική νοοτροπία έχει πάψει πια να λειτουργεί για τον ίδιο τον κομματικό χώρο που την εξέθρεψε. Και κρίνοντας από όσα δήθεν αγωνιστικά διαλαλούν κάποιοι από τους υποψήφιους προέδρους μάλλον δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Διότι, ναι, ο ψηφοφόρος που είναι πασόκος στην καρδιά θα παραμείνει πιστός στο κόμμα, κι αυτό δεν θα ξεπερνάει το 10%. Ο ψηφοφόρος, όμως, που είναι πασόκος στην νοοτροπία θα πάει μ’ όποιον αλωνίζει στον εκάστοτε αφρό του κύματος –αμ, κορόιδο είναι;

Ως φαίνεται, εκεί στην Χαριλάου Τρικούπη τέτοιοι προβληματισμοί δεν ιδρώνουν κανενός το αυτί. Καλέ, εδώ μοιάζουν να μην έχουν καν υποψιαστεί ότι θα είχε περισσότερη αξία μια ουσιαστικότερη παρουσία τους στα πολιτικά πράματα του τόπου, παρά αυτή η σπουδαιοφανής περιφορά ενός κόμματος-κειμηλίου που έχει πια καταντήσει σκέτο ζιβάγκο αδειανό.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις