Τα αποτυπώματα της ΕΛΑΣ στην υπόθεση Ρωμανού

Δεν μπορεί κανείς με βεβαιότητα να λάβει θέση σχετικά με τα αποτυπώματα του Νίκου Ρωμανού που ισχυρίζονται πως βρήκαν οι διωκτικές αρχές σε φορητό αντικείμενο στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων. Κάτι τέτοιο θα ήταν ενδεχομένως επιπόλαιο γιατί υπεισέρχεται σε άγνωστα επιχειρησιακά πεδία. Φυσικά γεννά απορίες το γεγονός ότι ανατινάχτηκε ολόκληρο διαμέρισμα, εξαερώθηκαν σχεδόν τα πάντα, αλλά διασώθηκε το συγκεκριμένο αποτύπωμα πάνω σε μία μαύρη πλαστική σακούλα. Αξιοθαύμαστη αποδεικνύεται η δεξιότητα των αρχών στο αποτύπωμα αυτό ενώ τα τεκμήρια πάντα εξαφανίζονται όταν ελέγχονται οι ίδιες οι αρχές για πράξεις ή παραλείψεις τους σε άλλες υποθέσεις. Αν αποφύγουμε όμως τον πειρασμό τέτοιων συγκρίσεων, μπορούμε να πούμε το κοινότοπο αλλά αυτονόητο: ας αποδειχθεί δικαστικά εάν όντως υπάρχουν τεκμήρια εμπλοκής του Ρωμανού σε έκνομες δραστηριότητες.

Ωστόσο, την ώρα που το τεκμήριο αθωότητας ενός προσώπου φερόμενου ως ύποπτου καταρρακώνεται για άλλη μια φορά, οι πολίτες δικαιούνται να είναι τουλάχιστον καχύποπτοι απέναντι στις διωκτικές αρχές. Κι αυτό γιατί οι διωκτικές αρχές έχουν αφήσει πολλά δικά τους αποτυπώματα σε σειρά υποθέσεων, τόσα που να υποδεικνύουν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο.  Από την παλιότερη ζαρντινιέρα της Θεσσαλονίκης, τον φοιτητή με τα πράσινα all star, την περίπτωση του φοιτητή με τις πιτζάμες και την υπόθεση Μάριου Ζέρβα ως τις πιο πρόσφατες υποθέσεις Ηριάννας Β. Λ. και του Τ. Θεοφίλου ή την επέμβαση στην οικία της οικογένειας Ινδαρρέ και τόσες άλλες.

Ποιο είναι αυτό το μοτίβο; Τα στοιχεία οφείλουν να επιβεβαιώνουν την επίσημη αστυνομική εκδοχή και αν δεν την επιβεβαιώνουν τόσο το χειρότερο για τα στοιχεία. Και αν αργότερα οι κατηγορίες καταρρέουν στα δικαστήρια, ήδη η κοινή γνώμη έχει κοιτάξει εκεί που της έδειχνε το κρατικό δάχτυλο, έχει ζυμωθεί με τα σενάρια περί τρομοκρατίας και οι εμπλεκόμενοι έχουν υποστεί τεράστια ταλαιπωρία και στιγματισμό. Και εν προκειμένω μάλιστα, μιλάμε σχεδόν για προδιαγεγραμμένη εξόντωση και όχι απλό στιγματισμό ή ταλαιπωρία.

Και λοιπόν, θα πει κάποιος, αρκεί αυτό για να απορρίψουμε με βεβαιότητα το ενδεχόμενο εμπλοκής Ρωμανού στην υπόθεση Αμπελοκήπων; Μάλλον όχι. Μπορούμε όμως να εκφράσουμε βαθιά καχυποψία. Μπορούμε να ανακαλέσουμε ότι απέναντι στον συγκεκριμένο άνθρωπο έχει επιδειχθεί συστηματική κρατική μνησικακία άνευ προηγουμένου. Συντριπτική. Κι ας έχει το ίδιο το κράτος τεράστια ευθύνη για την πορεία της ζωής του που σημαδεύτηκε ανεπανόρθωτα από πράξη εγκληματική κρατικού οργάνου πριν 16 χρόνια.

Δεν είναι ακραία διατύπωση να πει κανείς ότι, με βάση εκθέσεις διεθνών οργανώσεων και διακρατικών οργανισμών και με βάση σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει τεκμήριο αθωότητας. Δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη η εμπιστοσύνη μας σε ό,τι ισχυρίζεται. Έχει με τις πράξεις της κερδίσει ένα τεκμήριο καχυποψίας και αμφιβολίας.

Δεν θα πούμε λοιπόν ότι ο Ρωμανός έχει ή δεν έχει εμπλοκή σε έκνομες ενέργειες. Οφείλουμε όμως, αν διατηρούμε την κρίση μας στοιχειωδώς ενεργή και τη μνήμη ζωντανή, να αναρωτηθούμε: και αν δεν έχει εμπλοκή; Αν όλο αυτό είναι άλλη μια καφκική περιπέτεια; Αν πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο στο μοτίβο που ήδη αναφέραμε; Αντέχουμε αλήθεια να ζούμε σε μια πολιτεία που μας έχει κάνει να ζούμε με αυτή την αμφιβολία; Αντέχεται μια τέτοια πολιτεία;