Τα δεξιά “κολλητιλίκια” ενός “αριστερού”

Πριν από δύο μήνες, σε μια από τις εξορμήσεις του με στόχο την «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τους ψηφοφόρους, ο Στέφανος Κασσελάκης βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ερώτηση που μάλλον δεν περίμενε: «Μη με παρεξηγήσεις, αλλά είσαι αριστερός;», τον ρώτησε μια κυρία. «Ναι», της απάντησε εκείνος, μάλλον συνεσταλμένα.

Η ερώτηση αυτή είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές απορίες για το «από πού κρατάει η(πολιτική) σκούφια» του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυρία μάλλον δεν ήξερε το πολιτικό παρελθόν του, αλλά η απορία τής είχε μείνει από τη εν γένει(«ασυνήθιστη», όπως θα έλεγε και ο ίδιος) συμπεριφορά του.

Θυμήθηκα την απορία αυτή μόλις διάβασα τη συνέντευξη του Μανώλη Καπνισάκη, διευθυντή του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία αποκαλύπτει ότι το 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε προτείνει στον κ. Κασσελλάκη, μέσω του εκδότη Αντώνη Διαματάρη, να γίνει εξωκοινοβουλευτικός υπουργός κι εκείνος αρνήθηκε.

Η κυβέρνηση διέψευσε ότι έγινε τέτοια πρόταση, το ίδιο και ο εκδότης. Όμως, αυτό που είπε ο κ. Καπνισάκης φαίνεται αληθινό. Αλλά ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η αποκάλυψή του έπειτα από πέντε χρόνια; Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι ο κ. Κασσελάκης θέλει να αποτινάξει τη ρετσινιά περί δεξιού παρελθόντος και να αποκτήσει ένα πιστοποιητικό αριστεροσύνης.

Όμως, η «προϊστορία» του κ. Κασσελάκη θα δικαιολογούσε μια τέτοια πρόταση από τον κ. Μητσοτάκη.

1. Ο κ. Κασσελάκης στα νιάτα του(2007) αρθρογραφούσε στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης(του κ. Διαματάρη) υπέρ σκληρών δεξιών θέσεων, δηλαδή υπέρ της οικονομικής πολιτικής του Ρίγκαν, υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων κα. Όταν αποκαλύφθηκαν, δεν το αρνήθηκε, τα απέδωσε στο νεαρό της ηλικίας του.
2. Στις 17 Δεκεμβρίου 2015, λίγες μέρες πριν τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ, ο κ. Κασσελάκης αποκαλούσε(πάλι σε άρθρο του στον Εθνικό Κήρυκα) τον Αλέξη Τσίπρα «δημαγωγό» και τασσόταν υπέρ του κ. Μητσοτάκη. Έγραφε ο(μετέπειτα αριστερός) Κασσελάκης: «Έχοντας δει έμπρακτα την έκβαση και τις επιπτώσεις της σχεδόν δωδεκάμηνης δημαγωγίας του κ. Τσίπρα, πολλοί από εμάς κοιτούν αναγκαστικά προς τη Νέα Δημοκρατία για μια εναλλακτική πρόταση…». Και παρακάτω: «Γι’ αυτό το λόγο απευθύνω μία παράκληση προς όσους, αντίθετα με τη γενιά μου στο εξωτερικό, έχουν την ευκαιρία να επενδύσουν στο μέλλον της πατρίδας μας μέσω των εκλογών της φιλελεύθερης παράταξης, να το κάνουν. Κοιτάξτε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια και δώστε στον Κυριάκο μία απροκατάληπτη αξιολόγηση. Δε θα είστε λίγοι που θα τον προσκαλέσετε όπως και εγώ να είναι συνοδηγός στην καθημερινότητά σας».

Στις 14 Ιουλίου, δηλαδή λίγες μέρες μετά την παραίτηση Τσίπρα, ο Κασσελάκης είχε γράψει πάλι υπέρ του κ. Μητσοτάκη, αυτή τη φορά στην αγγλόφωνη Καθημερινή: «Από το 2012 είχα αναπτύξει άριστες σχέσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο ήταν βουλευτής, στη συνέχεια μέλος του υπουργικού συμβουλίου και τελικά επικεφαλής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα, του παρείχα την υποστήριξή μου μέσω κειμένου μου στον Εθνικό Κήρυκα όταν διεκδικούσε την ηγεσία του κόμματος. Τον σεβόμουν -και τον σέβομαι ακόμα- προσωπικά».

Τα γεγονότα δεν χρειάζονται ερμηνείες, μιλάνε μόνα τους. Ένα πρόσωπο με δεξιό πολιτικό παρελθόν και με πολλάκις εκπεφρασμένο θαυμασμό για τον κ. Μητσοτάκη έγινε αρχηγός του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος. Διότι η πλειοψηφία των εσωκομματικών ψηφοφόρων του κόμματος αυτού είτε δεν τα ήξερε αυτά είτε τα αγνόησε και τα παρέκαμψε. Ο ουρανοκατέβατος Κασσελάκης με τα δεξιά «κολλητιλίκια» έγινε αρχηγός και προσπαθεί, με αποκαλύψεις σαν τη σημερινή του στενού συνεργάτη του, να αποκτήσει πιστοποιητικό αριστεροσύνης.

Έγινε, λοιπόν, αριστερός ο κ. Κασσελάκης; Γιατί όχι; Το έχει πει πολύ χαρακτηριστικά ο Γιάννης Τσαρούχης: «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις»…